Μετά την λέξη "Μαλάκας" η αμέσως επόμενη νέα ελληνική που θα μάθουν να λένε όλες οι άλλες χώρες, θα είναι η "Κωλοτούμπα"!
Ο "Ecoomist" αναφέρει ότι «η Ελλάδα είχε μία ευκαιρία να κάνει την Ευρωζώνη να δουλέψει καλύτερα. Τα έκανε θάλασσα».
Ο Τσίπρας πρέπει να κάνει αυτό που οι Έλληνες λένε "κωλοτούμπα" παρά το υψηλό κόστος, γράφει το περιοδικό!
Ακολουθεί η μετάφραση του άρθρου από το newsit.gr
Economist: Η γκάφα Βαρουφάκη και η "κωλοτούμπα" Τσίπρα
Με ένα σκίτσο που δείχνει τον Γιάνη Βαρουφάκη να πυροβολεί το ευρώ και αυτό να απαντά στα πυρά, το περιοδικό Economist κάνει εκτενή αναφορά στις σκληρές διαπραγματεύσεις Ελλάδας - Γερμανίας στο άρθρο που τιτλοφορείται: "Η Ελλάδα είχε μία ευκαιρία να κάνει την Ευρωζώνη να δουλέψει καλύτερα. Τα έκανε θάλασσα".Όπως αναφέρεται αρχικά, ο τολμηρός υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, καλπάζοντας στην Ευρώπη τις τελευταίες δύο εβδομάδες, κάλεσε την Ευρωζώνη να χαράξει μία νέα πορεία.
«”Η ασθένεια που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα είναι ότι το πρόβλημα αφερεγγυότητας τα τελευταία πέντε χρόνια αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα ρευστότητας”, γράφει το περιοδικό επικαλούμενο τις δηλώσεις του Έλληνα υπουργού Οικονομικών στο BBC.
Η άποψη αυτή, εξηγεί, δεν μοιάζει εξωπραγματική στον ακαδημαϊκό κόσμο, τον οποίο ο κ. Βαρουφάκης εγκατέλειψε πρόσφατα. "Λίγοι πιστεύουν ότι τα χρέη της Ελλάδας, ύψους πάνω από 175% του ΑΕΠ, θα μπορέσουν ποτέ να αποπληρωθούν στο ακέραιο. Αλλά λέγοντας αυτό πρόδωσε μία θλιβερή παρεξήγηση των κανόνων της ευρωζώνης. Αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα συμμεριζόταν την θέση του κ. Βαρουφάκη, θα έπρεπε να αποκόψει τις ελληνικές τράπεζες, οδηγώντας πιθανώς την Ελλάδα εκτός ευρώ", αναφέρει ο Economist.
Πράγματι, προσθέτει το δημοσίευμα, νωρίτερα αυτό το μήνα, όταν ο υπουργός επισκέφθηκε την ΕΚΤ στη Φραγκφούρτη, ο πρόεδρος Μάριο Ντράγκι του είπε με υπεροψία να κρατήσει την άποψή του για τον εαυτό του. Δεν την επανέλαβε έκτοτε.
Η γκάφα του Γιάνη Βαρουφάκη, εξηγεί το δημοσίευμα, αποτελεί μία απλή υποσημείωση σε μία λίστα από ατυχίες που χαρακτήρισαν την άθλια εμπειρία της Ελλάδας στο ευρώ.
Ωστόσο, επισημαίνει ο Economist είναι απογοητευτικό, τυπικό για μία κυβέρνηση που, παρά την υψηλό ποσοστό δημοφιλίας στη χώρα της, ότι έχει κατασπαταλήσει κάθε ευκαιρία να βελτιώσει την θέση της και τη θέση της στο ευρώ.
Ακόμα και αν ο κ. Βαρουφάκης και οι συνάδελφοί του στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν με ανωτερότητα δηλώσει ότι οι αλλαγές που ζητούν θα ωφελήσουν όλους τους Ευρωπαίους, όχι μόνο τους Έλληνες, η διαπραγματευτική στρατηγική τους είναι στενόμυαλη, αυτοκαταστροφική και αφελής, γράφει το περιοδικό.
Βέβαια, ο Economist αποδίδει την στάση αυτή στην έλλειψη εμπειρίας και εξηγεί ότι μερικοί Ευρωπαίοι ομολόγησαν ότι περίμεναν από τον Αλέξη Τσίπρα, να κάνει αυτό που οι Έλληνες λένε κωλοτούμπα (σ.σ. στο κείμενο αναφέρεται ως "kolotoumba") τη στιγμή που αναλάμβανε την εξουσία.
Ωστόσο, συνεχίζει το δημοσίευμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία δικαιολογία να κάνει ανεδαφικές αναφορές στη ναζιστική κατοχή στην Ελλάδα, ούτε έχει προσφέρει καμία βοήθεια το να παίζει παιχνίδια με τους εταίρους του στο Eurogroup.
Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν εξοργιστεί από την ελληνική συνήθεια διαρροής δήθεν ιδιωτικών εγγράφων συζήτησης, επισημαίνει το περιοδικό.
"Ο καβγάς για ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης στην Ελλάδα, το οποίο λήγει στις 28 Φεβρουαρίου, δείχνει τη χειρότερη πλευρά της κυβέρνησης Τσίπρα. Αντί να δεχθεί μία παράταση, οι κ.κ Τσίπρας και Βαρουφάκης στύλωσαν τα πόδια και επέμειναν σαν ρομπότ, σε μία συμφωνία-γέφυρα που θα ξεκλείδωνε την χρηματοδότηση της Ευρωζώνης, ενώ θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να καθυστερήσει ή να αντιστρέψει τις μεταρρυθμίσεις", εξηγεί ο Economist.
Όσο για την αντίδραση των εταίρων της Ελλάδας, το δημοσίευμα αποφαίνεται πως οι πιστωτές της Ελλάδας, χωρίς καμία έκπληξη, δεν εντυπωσιάστηκαν. "Στις 19 Φεβρουαρίου η Ελλάδα έθεσε ακόμα μία πρόταση παράτασης του δανείου. Αλλά αυτό σχεδόν αμέσως απορρίφθηκε από την Γερμανία", συνεχίζει το περιοδικό.
Εξηγεί, μάλιστα, πως η επιβίωση της Ελλάδας εντός ευρώ εξαρτάται από δύο παράγοντες που είναι εκτός του ελέγχου της: "Την πρόθεση της ΕΚΤ να διατηρήσει στη ζωή τις τράπεζες και τη διάθεση του Eurogroup να προχωρήσει σε μία μακροπρόθεσμη συμφωνία χρηματοδότησης (ο κ. Βαρουφάκης αποφεύγει τον όρο «διάσωση») ώστε να κρατήσει την χώρα να επιπλέε".
Όλα αυτά, εξηγεί το δημοσίευμα, ενώ οι καταθέτες προχωρούν σε αναλήψεις περίπου 2 δισ. ευρώ την εβδομάδα.
Η ξεροκεφαλιά του ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει την σκληρή στάση του συμβουλίου της ΕΚΤ, γράφει το κείμενο και αναφέρει πως στις 18 Φεβρουαρίου η ΕΚΤ πρόσφερε μία μικρή αύξηση στην παροχή ρευστότητας και η στήριξη θα τελειώσει πλήρως αν τα δύο τρίτα του συμβουλίου πουν «όχι».
Κάποιοι στηρίζουν την επιβολή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων ως καλύτερη επιλογή, επισημαίνει το δημοσίευμα, αλλά τονίζει πως η Ελλάδα θα βρεθεί σε επικίνδυνη θέση αν έρθει ο Μάρτιος χωρίς συμφωνία.
"Το Eurogroup πιθανώς να μην κάνει πίσω στις δημοσιονομικές προσφορές του, και ενώ η εμπιστοσύνη στην Ελλάδα αγγίζει το μηδέν, οι όροι μεταρρυθμίσεων θα είναι σίγουρα πιο σκληροί από ποτέ", προβλέπει ο Economist.
Όσο για τον χρόνο που είναι απειλητικός για την Ελλάδα, το περιοδικό επισημαίνει πως τα χρονικά όρια στενεύουν ειδικά αν στο Eurogroup δεν υπάρξει συμφωνία σύμφωνα με την παράταση του πακέτου διάσωσης. Εξαιτίας της κατάρρευσης των δημοσιονομικών εσόδων, η κυβέρνηση μπορεί να ξεμείνει από ρευστό πριν την λήξη των ομολόγων προς το ΔΝΤ τον Μάρτιο.
"Η Ελλάδα μπορεί να μπορεί να χρηματοδοτηθεί για λίγους μήνες, αλλά χωρίς επιπλέον βοήθεια σίγουρα δε θα μπορεί να ανταποκριθεί στις αποπληρωμές του χρέους στην ΕΚΤ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο", αναφέρει και εξηγεί πως κάτι παραμένει αμετάβλητο: "Ούτε η Ελλάδα, ούτε οι εταίροι της θέλουν να δουν τη χώρα εκτός ευρώ".
Έτσι, αναφέρει το δημοσίευμα, ο κ. Τσίπρας "πρέπει να κάνει την κωλοτούμπα του που μπορεί να του κοστίσει. Στην χώρα του, παρά τις υψηλές προσδοκίες για μεγάλη νίκη (το 75% των Ελλήνων στηρίζουν την σκληρή γραμμή του) μπορεί να αντιμετωπίσει καλέσματα για δημοψήφισμα ή νέες εκλογές".
Το δημοσίευμα ολοκληρώνεται αναφέροντας πως η πραγματική ελληνική τραγωδία είναι ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να ταρακουνούσε την Ευρώπη και να την οδηγούσε σε ένα πιο ευτυχισμένο μονοπάτι. Τονίζει, μάλιστα, πως "η Ευρωζώνη ζητά απεγνωσμένα ένα διαφορετικό δρόμο από την αποτυχημένη και εμπνευσμένη από τη Γερμανία πολιτική της λιτότητας. Όντας ηγέτης μίας χτυπημένης οικονομίας και με μία ηχηρή δημοκρατική εντολή, ο κ. Τσίπρας βρισκόταν σε ευνοϊκή θέση να προτείνει ένα διαφορετικό δρόμο. Θα μπορούσε να αναζητήσει εταίρους που τάσσονται κατά της ακραίας λιτότητας και ζητούν χαλαρότερη δημοσιονομική πολιτική σε χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία".
Ωστόσο, καταλήγει πως "με υπεκφυγές γύρω από την παράταση αποπληρωμής του χρέους και κάνοντας πίσω με τέτοια επιμονή σε ευαίσθητες μεταρρυθμίσεις απομονώθηκε λίγο πολύ από όλους. Αυτό είναι μία κάποια επιτυχία".
Ακολουθεί το άρθρο του economist.com
Charlemagne
Syriza’s scattergun
Greece had a chance to make the euro zone work better. It blew it
CLIP-CLOPPING around Europe over the past few weeks, Yanis Varoufakis, Greece’s dashing finance minister, has urged the euro zone to chart a new course. Endlessly forcing new loans upon indebted countries like Greece in the pretence that they will one day be repaid, he argued, was a strategy for depression and deflation. “The disease that we’re facing in Greece,” he told the BBC, “is that a problem of insolvency for five years has been treated as a problem of liquidity.”
This view would not seem outlandish in the academic world that Mr Varoufakis recently quit. Few believe that Greece’s debts, worth over 175% of GDP, will ever be repaid in full. But saying so betrayed a woeful misunderstanding of the euro zone’s rules. If the European Central Bank shared Mr Varoufakis’s view, it would have to cut off Greek banks, potentially driving Greece out of the euro. Indeed, earlier this month, when the minister visited the ECB in Frankfurt, Mario Draghi, its president, snippily told him to keep his opinion to himself. He has not repeated it since.
Mr Varoufakis’s gaffe is a mere footnote in a list of mishaps that have characterised Greece’s miserable experience in the euro. But it is depressingly typical for a government that, for all its high popularity at home, has squandered every opportunity to improve its lot, and ultimately that of the euro zone. Even as Mr Varoufakis and his colleagues in Greece’s ruling Syriza party have loftily declared that the changes they seek would benefit all Europeans, not just Greeks, their negotiating strategy has been small-minded, self-defeating and naive.
Some of this may be put down to inexperience. A few Europeans were guilty of assuming that Alexis Tsipras, the prime minister, would perform what Greeks call a kolotoumba (“somersault”) the instant he took office. But Syriza has no excuse for making idle references to the Nazi occupation of Greece. Nor has it helped by playing games with its partners in the Eurogroup of finance ministers. European officials have been incensed by a Hellenic habit of leaking supposedly private discussion papers.
The wrangling over whether to extend Greece’s second bail-out, which expires on February 28th, has shown Mr Tsipras’s government at its worst. Admittedly Syriza was dealt a bad hand by its predecessor, which before Christmas accepted an extension of only two months. But rather than accept an extension, Mr Tsipras and Mr Varoufakis have dug in their heels, robotically insisting on a “bridging” deal that would unlock euro-zone funding while allowing the government to slow or reverse reforms. Greece’s creditors, unsurprisingly, were unimpressed. On February 19th Greece put forward a more conciliatory proposal to extend its loan. But this was almost immediately rebuffed by Germany. Trust has seemingly been so grievously eroded that Greek promises of discipline are not worth much in Berlin.
These spats matter far beyond the hurt feelings of a few politicians. Greece’s survival in the euro depends on two factors largely outside its control: the willingness of the ECB to keep its banks on life support, and that of the Eurogroup to strike a long-term financing deal (Mr Varoufakis avoids the term “bail-out”) to keep the country afloat. It has weakened its hand on both fronts.
The ECB’s reasoning will rest in part on its assessment of the health of Greek banks. Depositors are withdrawing around €2 billion ($2.3 billion) a week. Syriza’s stubbornness has hardened attitudes on the ECB’s council. On February 18th, it offered only a small increase in liquidity support; and the support will end entirely if two-thirds of its members say so. Some are reported to favour capital controls as a better option. Greece will be on perilous terrain if it enters March without a deal in place.
As for a long-term deal, Germany and others have dangled sweeteners before Greece, including an easing of debt terms and a lower primary-surplus target. But these are prizes to be won at the end of talks, not the beginning. Syriza has already started to reverse some reforms, including privatisations and collective-bargaining rules, antagonising its creditors further. The Eurogroup will probably not withdraw its fiscal offers but, with trust in the Greeks at zero, the reform conditions that it will attach to a third bail-out will surely be tougher than ever.
Time is short, particularly if the Eurogroup fails to agree with Greece on the terms for a bail-out extension. Thanks to a collapse in tax revenues, the government could run out of cash before an IMF bond falls due in March. By squeezing suppliers and raiding funds, Greece may be able to finance itself for a few months, but without further help it will certainly be unable to meet debt repayments to the ECB in July and August.
Isolation is rarely splendid
Yet an essential formula remains unchanged: that neither Greece nor its partners want to see it forced out of the euro (although the odds of an accidental “Grexit” have shortened). So at some point Mr Tsipras will have to perform his kolotoumba, potentially at high cost. At home, having raised expectations of a big win (75% of Greeks support his tough line) he might face calls for a referendum or a new election.
The real Greek tragedy is that, with a bit more statesmanship, Mr Tsipras could have nudged Europe on to a happier path. The euro zone desperately needs a counter-narrative to its failed German-inspired policy of austerity. As leader of the hardest-hit economy, armed with a strong democratic mandate, Mr Tsipras was well placed to offer one. He could have sought allies against excessive austerity and for looser fiscal and monetary policy in places like Italy and France—and even inside the ECB. Yet by quibbling over his debt extension and backtracking so ostentatiously on sensible reform he has alienated more or less everyone. That is quite some achievement.
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δημοσίευση σχολίου