Το Όνομα Έλλην και η Εννοιολογική του Σημασία (Μέρος Β')

Α' Ετυμολογία

Το όνομα Ἕλλην, ή Ἕλλαν της δωρικής και αιολικής, είναι σύνθετο. Η ρίζα του είναι το Ἕλ. και το θέμα του το λῆν, ή λᾶν.

Το πρώτο συνθετικό, το Ἕλ, είναι η αντωνυμία ἅν (ἁ,ἅ, ἕν) αρχή του εἶναι, ή του νοεῖν, (ἥν, ἧν) παρατατικός του ρήματος εἰμί, ἡμί = (ἠσί, ἦσι, ἠτί), ἥμην = (ἧμαι), κ.λπ. που σημαίνουν: Ο Ἕνας, Ἐγώ. Ο Μοναδικός. Ο Ἄναξ-Βασιλεύς-Ἄρχων. Ο Ἰσχυρός. Ο Δυνατός. Ο Ρωμαλέος. Ο Νεβρόν (Νεογέννητος). Ο Φωτεινός. Ο Φωτοδότης (π.χ. α) Ἔλ-λάμπω-Ε λ-λαμπρύνω –(ἐν) Κάμνω τι λαμπρόν μέσα, συνθ. κατά μες. Διαθ. Γίνομαι λαμπρός, ἔνδοξος, καυχῶμαι διά τι ).

Το δεύτερο συνθετικό, το λῆν ή λᾶν είναι τύπος του δωρικού ρήματος Λάω = Λαός που παράγεται από το Λῶ. Το Λάω, στον β’ και γ’ του ενικού γίνεται λῆς και λῆ και στον γ’ πληθ. λῶμε και λῶντι. (Ο Μύθος του Δευκαλίωνος Κατακλυσμού μας λέει: «Ὁ Ἑλλην γεννήθηκε από τον λίθο που πέταξε κατόπιν οδηγιών του Δία, ο Δευκαλίων». Λίθος λέγεται ο λάα και λάα σημαίνει Λαός).

Όπως λοιπόν βλέπουμε, από το πρώτο συνθετικό του Ἕλλην το Ἕλ., σχηματίζεται: ο Ἕνας, Ἐγώ. Ο Μοναδικός Ἄναξ-Βασιλεύς. Ο Ισχυρός. Δυνατός. Ρωμαλέος. Νεογέννητος (Νεβρόν). Φωτεινός. Φωτοδότης κ.λπ. Από το δεύτερο, το λῆν, ο Λαός. Έτσι, από το Ἕλ και λῆν σχηματίζεται: α) Ο Ἕνας, ή Ἐγὼ ὁ Μοναδικός Βασιλεύς (Ἄναξ) Λαός. β) Ο Ἕνας, ή Ἐγὼ Δυνατός Λαός. γ) Ο Ἕνας, ή Ἐγὼ Ρωμαλέος Λαός. δ) Ο Ἕνας, ή Ἐγὼ ὁ Νεογέννητος Λαός. Και ε) Ο Ἕνας, ή Ἐγὼ Φωτεινός ή Φωτοδότης Λαός.

Από την τόσο πολύ περιληπτική ετυμολογική ερμηνεία, του ονόματος Ἕλλην, βλέπουμε ότι η εξαγόμενη εννοιλογική του σημασία είναι: Ο Ἕνας, ή Ἐγὼ-Εἶναι ή Εἶμαι ὁ Μοναδικὸς Βασιλεύς (Ἄναξ), ή Δυνατός, ή Ρωμαλέος, ή Νεογέννητος, ή Φωτεινός-Λαμπρός, ή Φωτοδότης-Μεταδότης του φωτός-Λαός.

Η παραπάνω ετυμολογία του ονόματος Ἕλλην και η εξαχθείσα απ’αυτήν ερμηνεία μπορεί να μην είναι σωστή. Το εάν είναι ή όχι σωστή δεν αφορά εκείνον που την επιχείρησε αλλά τους Ἕλληνες (και άνευ και με εισαγωγικά) Φιλολόγους και Γλωσσολόγους. Εκείναος (ο Συγγραφέας του παρόντος βιβλίου) που την επιχείρησε, όχι μόνο δεν έχει φιλολογικές και γλωσσολογικές γνώσεις, αλλά ούτε και γνωρίζει κανένα κανόνα της γραμματικής γιατί δεν έχει υποστεί ούτε γυμνασιακή ούτε φυσικά πανεπιστημιακή παίδευση. Παρά το γεγονός όμως αυτό αποτόλμησε να την επιχειρήσει και αδιαφορεί εάν αυτή, η ετυμολογία μόνο και όχι η ερμηνεία, είναι σωστή ή όχι. Αδιαφορεί έστω και εάν είχε το θράσος  να προσπαθήσει να οικειοποιηθεί, ακριβολπληρωμένες από την τσέπη του Ελληνικού Λαού, αρμοδιότητες άλλων. Αρμοδιότητες που κατά πρώτο λόγο ανήκουν στην Ακαδημία και στις Φιλοσοφικές Σχολές και κατά δεύτερο στους Φιλολόγους και Γλωσσολόγους.

Επειδή όμως εκείνος, ο οποίος επιχείρησε αυτή την ετυμολογία, είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι το όνομα Ἕλλην δεν παράγεται από το Ἑλλὰς, αλλά ότι το δεύτερο παράγεται από το πρώτο, φιλοδοξεί η προσπάθειά του αυτήν να αποτελέσει ένα κάποιο ερέθισμα, το οποίο, έστω και κάποτε, θα οδηγήσει κάποιους Έλληνες Φιλόλογους ή Γλωσσολόγους να πραγματοποιήσουν την σωστή ετυμολογία του πρώτου ονόματος.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι:

Η μοναδική (από ό,τι μπόρεσα να ανακαλύψω, μετά από πολυήμερες έρευνες στις βιβλιοθήκες των διαφόρων τμημάτων της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών) προσπάθεια ετυμολογήσεως του ονόματος Ἕλλην και του «επιθέτου» Ἑλλὰς έχει γίνει από τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνη Χατζή (1885-1953).

Η προσπάθεια όμως αυτή του Χατζή, η οποία έγινε υπό μορφή «διατριβής», την οποία ανεκοίνωσε «εν βραχυτάτη περιλήψει εν τω εναρκτηρίω λόγω του την 16^ην Νοεμβρίου 1936 εν τη Μεγάλη αιθούση των τελετών του Πανεπιστημίου» (Αθηνών), έχει στηριχθεί σε σαφώς λανθασμένες βάσεις. Γιατί υποστηρίζει, ή σωστότερα προσπαθεί να υποστηρίξει (γιατί στο 34σέλιδο κείμενο της «διατριβής» αυτής δεν καταλήγει σε κανένα τελικό συμπέρασμα) ότι το «επίθετο» Ἑλλὰς παράγεται από τον Σπερχειό ποταμό, ο οποίος «υπό του λαού κοινώς καλείται Ελλάδα», και το όνομα Ἕλλην από το όνομα της Ἕλλης, της κόρης του Αθάμαντος του γυιού του Αιόλου και εγγόνου του Ἕλληνα.

Σε μία άλλη, ανεξάρτητη απ’ αυτήν την πολύ συνοπτική που γίνεται στις σελίδες αυτές, προσπάθεια ετυμολογικής και εννοιολογικής ερμηνείας του ονόματος Ἕλλην και των όρων Ἑλλὰς και Ἑλληνισμός, θα γίνει μια πιο εκτεταμένη αναφορά στη «Διατριβή» αυτή του Χατζή.

Β’ Εννοιολογική Ερμηνεία

Όπως είδαμε σε προηγούμενες σελίδες έχουν καταχωρηθεί σ’ αυτές 6 στίχοι (46^ος, 47^ος, 48^ος, 49^ος, 50^ος και 51^ος), από την Μυθολογία του Απολλόδωρου, στους οποίους περιγράφεται ο Δευκαλίων Κατακλυσμός. Στη συνέχεια είδαμε ότι στην περιγραφή αυτή επισημάνθηκαν 9 σημεία που θα έπρεπε να αναλυθούν. Το γιατί τα 8, από τα 9 αυτά σημεία, δεν αναλύθηκαν και ούτε θα αναλυθούν αιτιολογείται αμέσως μετά την επισήμανσή τους. Για το τελευταίο όμως, το ένατο, αναφέρεται ότι θα αναλυθεί και θα ερμηνευθεί. Σ’ αυτό λοιπόν, όπως έχουμε δει, σημειώνεται ότι: («Οι Άνθρωποι που γεννήθηκαν από τους λίθους του Δευκαλίωνα και της Πύρρας ήταν τρεις, δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Στα αγόρια δόθηκαν τα ονόματα Ἕλλην και Ἀμφικτύων και στο κορίτσι Πρωτογένεια…»).

Για να μπορέσουμε όμως, να ερμηνεύσουμε και αναλύσουμε το σημείο αυτό, θα ξανααντιγράψουμε τις τρεις τελευταίες προτάσεις του 48^ου στίχου και ολόκληρους τους 49^ο και 50^ο.

Στους στίχους αυτούς, ο Απολλόδωρος γράφει:

«Ο δε Δίας έστειλε (μετά που έπαυσαν οι βροχές που προκάλεσαν τον κατακλυσμό) τον Ερμή και του έδωσε το δικαίωμα να εκλέξει (να του χαρίσει) ό,τι θέλει. Ο δε Δευκαλίων διάλεξε ανθρώπους (δηλ. να δημιουργηθούν άνθρωποι), και κατά συμβουλή του Δία έπαιρνε πέτρες και τις πετούσε πίσω του από πάνω από το κεφάλι του. Και όσες μεν (πέτρες) πέταξε αυτός, έγιναν άνδρες, όσες δε επέταξε η Πύρρα, έγιναν γυναίκες, δια τούτο και η λέξις λαός παράγεται από το λάας που σημαίνει λίθος.

Από δε τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα γίνονται (γεννιώνται) τρία παιδιά, εκ των οποίων πρώτον ήταν ο Ἕλλην, όστις καθώς λέγουν μερικοί, ήταν υιός του Δία, δεύτερον δε ήταν ο Αμφικτύων που εβασίλευσε στην Αττική μετά τον Κραναό, τρίτο δε ήταν μια κόρη, η Πρωτογένεια, εκ της οποίας εγεννήθη ο Αέθλιος, από τον Δία. Από δε τον Ἕλληνα και την νύμφην Ορσηίδα εγεννήθη ο Δώρος, ο Ξούθος (Ξανθός) και ο Αίολος. Και ο ίδιος με ο Ἕλλην ονόμασε Ἕλληνας αυτούς που πρωτύτερα ονομάζοντο Γραικοί, εμοίρασε δε την χώρα εις τα παιδιά του. Και ο μεν Ξούθος επήρε την Πεολπόννησο και από την Κρέουσα, την θυγατέρα του Ερεχθέως (βασιλέως των Αθηνών) εγέννησε τον Αχαιόν και Ίωνα, από τους οποίους ονομάστηκαν οι Αχαιοί και οι Ίωνες, ο δε Δώρος έλαβε την έξω της Πελοποννήσου χώρα και τους κατοίκους της τους ονόμασε από τον εαυτό του Δωριείς).

Σε προηγούμενες σελίδες, στις οποίες, μέσα σε λίγες και γενικές γραμμές, αναφέρονται οι λόγοι για τους οποίους ο Δίας προκάλεσε τον Δευκαλίωνα Κατακλυσμό, διατυπώνεται η άποψη, ή σωστότερα η θέση του Συγγραφέα του βιβλίου τούτου, ότι:ο λόγος και ο τρόπος που προκλήθηκε και έγινε ο κατακλυσμός, ο τρόπος που διασώθηκαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα, όπως και ο τρόπος που γέννησαν τον Ἕλληνα και τα δύο άλλα παιδιά τους, δηλώνει σαφώς την Φυλετική αναγέννηση και την πνευματική, πολιτιστική και θρησκευτική αναβάπτιση των Πελασγών (των προελλήνων) εκείνων που είχαν παραμείνει στην ακτίνα επιρροής της φυλετικής τους πηγής, δηλαδή της Αιγηίδος, η οποία, επιρροή, προεκτεινόταν σ’ όλο τον μεσογειακό χώρο και στις ενδοχώρες του.

Ένα άλλο σημείο το οποίο επιβεβαιώνει, ή τουλάχιστον ενισχύει, την θέση αυτή είναι εκείνο στο οποίο ο Απολλόδωρος αναφέρει: «…ο Ἕλλην ονόμασε Ἕλληνας αυτούς που πρωτύτερα ονομάζοντο Γραικοί…». Η σημασία του σημείου αυτού, όπως θα δούμε στη συνέχεια, βρίσκεται στο τελευταίο όνομα, το Γραικοί, του οποίου η ετυμολογική και εννοιολογική ανάλυση αποτελεί μια ακόμα επιβεβαίωση της θέσης αυτής. Το ότι οι Ἕλληνες, πριν τον Κατακλυσμό και την γέννηση του Ἕλληνα, «ονομάζοντο Γραικοί» το επιβεβαιώνουν πολλοί Αρχαίοι όπως π.χ. ο Ησίοδος (Βλ. «ΗΟΙΩΝ» 1(4), 21 (44) και ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ των Ελλήνων Σοφών της Αρχαιότητας Αριστοτέλης (Βλ. «ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΑ» Δ’ 14).

Για να βρούμε τι συμβολίζουν, ή σωστότερα τι δηλώνουν, τα περιγραφόμενα στους παραπάνω στίχους του Απολλόδωρου, θα εντοπισθούν τα κυριότερα σημεία τους, τα οποία θα αποτελέσουν την βάση της σχετικής ανάλυσης που θα ακολουθήσει. Τα σημεία αυτά είναι: 1^ο) Ο τρόπος που έγινε ο Δευκαλίων Κατακλυσμός (του οποίου ο Αθανάσιος Σταγειρίτης (18^ος αιώνας) στο έργο του «ΩΓΥΓΙΑ» - Τόμος Δ’, σελ. 278 – προσδιορίζει σαν χρόνο πραγματοποιήσεώς του το 1529 π.Χ.). 2^ο) Ο τρόπος που σώθηκαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα. 3^ο) Ο τρόπος που γεννήθηκε ο Ἕλλην. Και 4^ο) Η μετονομασία, από τον Ἕλληνα, των Γραικών σε Ἕλληνες.

Σημείο 1^ο

Τον κατακλυσμό τον προκάλεσε ο Δίας «επεί δε αφανίσαι Ζεύς το χαλκού ηθέλησε γένος» (επειδή ο Δίας ήθελε να εξαφανίσει το χάλκινο γένος των ανθρώπων). Ποιο ήταν όμως αυτό το χάλκινο (αμαρτωλό) γένος των ανθρώπων που θέλησε να αφανίσει ο Δίας; Ο Ησίοδος («ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ» στίχοι 145-155) μας λέει ότι ήταν το τρίτο (πριν από το χρυσό και ασημένιο) γένος των φθαρτών (θνητών) ανθρώπων, «το οποίον ήταν σκληρό και δυνατό και καταγινόταν στα πολυστέναχτα έργα του Άρεως και σε πράξεις βίας (δηλαδή η ασχολία του ήταν ο πόλεμος και η βία) τα όπλα τους (των ανθρώπων του χάλκινου γένους) ήσαν χάλκινα και χάλκινα τα σπίτια τους και με τον χαλκό εργαζόταν γιατί δεν υπήρχε μαύρο σίδερο».

Το ότι αυτό το χάλκινο γένος, που με τον Κατακλυσμό ήθελε να αφανίσει ο Δίας, ήταν οι Πελασγοί μας το βεβαιώνουν δύο, μια επιστημονική και μια μυθολογικοϊστορική, μαρτυρίες. Η πρώτη έχει δοθεί από πολλούς και διαφόρων κλάδων Επιστήμονες, που μεταξύ αυτών είναι και ο Ανθρωπολόγος και Παλαιοανθρωπολόγος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Κούμαρης. Κατά την μαρτυρία αυτή όταν στην Κρήτη, το Αιγαίο και στην Ελλάδα «ήνθει η χρήσις του χαλκού η υπόλοιπος Ευρώπη ευρίσκετο εις καθαράν λιθικήν εποχήν». (βλ. «ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΛΙΟΥ» Τομ. ΚΓ’, σελ. 447 παρ. 4^η). Η δεύτερη μαρτυρία είναι εκείνη που αναφέρεται στην ύπαρξη του Χάλκινου Γίγαντα Τάλω που φρουρούσε την Κρήτη. Ο Χάλκινος αυτός Γίγαντας ζούσε και στην περίοδο της Αργοναυτικής Εκστρατείας. Σχετικά στα ΟΡΦΙΚΑ-ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ στην διήγηση που κάνει ο Ορφέας στον Μουσαίο, για την Αργοναυτική Εκστρατεία, του λέει: «Εδώ διατί τώρα να σου διηγηθώ, ω θεογέννητε Μουσαίε, …και πόσα βάσανα υπέστημεν υπομονετικά εις την Κρήτην, παραμονεύοντας τον χάλκινο τριγίγαντα, δια να πλησιάσωμεν εκεί».

Αυτή η δεύτερη μαρτυρία δεν δείχνει απλώς αλλά τονίζει σαφώς, τόσο το γεγονός της προελεύσεως των Πελασγών (του χάλκινου γένους) από την Κρήτη και το Αιγαίο (Αιγηίς), όσο και ότι η πρώτη και τα Νησιά του δευτέρου (που ήταν η φυλετική και πολιτιστική πηγή των Πελασγών-προελλήνων) δεν επλήγησαν από τον Κατακλυσμό, γιατί οι κάτοικοί τους παρέμεναν στην φυλετική και πολιτιστική τους πηγή και δεν υπέστησαν καμμιά φυλετική, πολιτιστική και θρησκευτική αλλοίωση και γι’ αυτό δεν είχαν λόγο να υποστούν φυλετική αναγέννηση και πολιτιστική και θρησκευτική αναβάπτιση. Αναγέννηση και αναβάπτιση που είχαν ανάγκη να υποστούν οι Πελασγοί εκείνοι που ζούσαν στην Αττική, Στερεά, Θεσσαλία, Μακεδονία, Ήπειρο, Θράκη και Μικρά Ασία γιατί είχαν αποκοπεί, όχι μόνο από την πρωτογενή φυλετική, πολιτιστική και θρησκευτική τους πηγή, αλλά, κυρίως, γιατί ήθελαν να οριστικοποιήσουν την διακοπή κάθε μορφής σχέσεων με τους ομοφύλους τους εκείνους, που είχαν εξαπλωθεί και εποικίσει την Ευρώπη, Ευρωασία και Ασία και που είχαν φυλετικοεθνικά και πολιτιστικοθρησκευτικά πολυδιαφοροποιηθεί.

Σημείο 2^ο

Ο Δευκαλίων και η Πύρρα σώθηκαν, από τον Κατακλυσμό, με συμβουλή του Προμηθέα που ήταν Γυιός του Ιαπετού, εγγονός του Κρόνου και αδελφός των Επιμηθέα, Άτλα και Μενοίτιου. Ο Ιαπετός και οι τρεις τελευταίοι Γυιοί του ήταν οι Τιτάνες εκείνοι που πολέμησαν στο πλευρό του Κρόνου και εναντίον του Δία. Αντίθετα ο Προμηθέας συμμάχησε με τον Δία και πολέμησε εναντίον του Παππού του, του Πατέρα του και των αδελφών του. Όταν ο Δίας νίκησε τον Κρόνο έριξε τον Ιαπετό, τον Επιμηθέα, τον Άτλαντα και τον Μενοίτιο στον Τάρταρο.

Ο Πόλεμος μεταξύ Δία και Κρόνου, σε συνδυασμό με τον τρόπο και τον τόπο γεννήσεως του πρώτου, όχι μόνο συμβολίζει αλλά δηλώνει την αέναη μάχη ανάμεσα στα πνεύματα του φωτός, του καλού, του αγαθού, του χρηστού, του πολιτισμού και της προόδου που συμβολίζει και εκπροσωπεί ο Δίας και του σκοταδισμού, της βαρβαρότητας, του κακού, του μοχθηρού, του εγκλήματος και της οπισθοδρόμησης που συμβολίζει και εκπροσωπεί ο Κρόνος. Η νίκη επίσης του πρώτου, του Δία, επί του Κρόνου, Ιαπετού, Επιμηθέα, Άτλαντα και Μενοίτιου και το ρίξιμό τους (μετά την κατατρόπωσή τους) στον Τάρταρο, συμβολίζει και δηλώνει, όχι μόνο την νίκη των πνευμάτων του Δία και την επικράτηση αυτών επί των λαών που κατοικούσαν (κατοικούν) στην γεωγραφική περιοχή επί της οποίας δεσπόζει ο Όλυμπος (η κατοικία των Ολυμπίων Θεών), αλλά και την αποκοπή, καθώς και τους λόγους της αποκοπής αυτής, κάθε φυλετικής, πνευματικής, πολιτιστικής και θρησκευτικής σχέσης των λαών αυτών με τις ομάδες εκείνες των ομοφύλων τους, δηλαδή των προπελασγικών, που είχαν απομακρυνθεί από την ακτίνα εποπτείας του Ολύμπου. Την διακοπή αυτή δηλώνει η εξορία, το ρίξιμο στον Τάρταρο, του Ιαπετού, του Επιμηθέα και του Άτλαντα. Εξορία που ο γεωγραφικός της χώρος τοποθετείται στα Ιμαλάια (οι ώμοι του Άτλαντα που κρατούσαν τον Ουρανό, τον Πατέρα του Κρόνου) και στον Ατλαντικό. Ο χώρος αυτός ήταν και είναι το φυλετικό, πνευματικό (Θεοσοφιστές) και θρησκευτικό κέντρο των Ιαπετικών Φυλών (των αποκαλουμένων Ινδοευρωπαϊκών) και των Ατλάντων, δηλαδή των λαών επί των οποίων κυριαρχούσαν (και κυριαρχούν) τα πνεύματα του Κρόνου[1].

Η σωτηρία λοιπόν του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, η οποία έγινε με επέμβαση του Προμηθέα, του συμμάχου του Δία, (η Πύρρα ήταν Κόρη του Επιμηθέα, εγγονή του Κρόνου και πρωτανηψιά του Προμηθέα) συμβολίζει, αφ’ ενός την συνέχιση της γενεαλογικής ρίζας των Πελασγών και το μπόλιασμα (την ανανέωση) ενός κλάδου της με τα πνεύματα του Δία, και αφ’ ετέρου την αναγέννηση και αναβάπτιση, στα πνεύματα αυτά, των απογόνων του Ιαπετού που είχαν παραμείνει και θα παρέμεναν στην ακτίνα επιρροής της πρωτογενούς και δευτερογενούς φυλετικής τους πηγής (της Κρήτης, του Αιγαίου και της Πελοποννήσου), που από την πρώτη είχε γεννηθεί και ο Δίας. Ο Συμβολισμός αυτός ενισχύεται και από την εννοιολογική σημασία των ονομάτων Δευκαλίων και Πύρρα. Το πρώτο, το οποίο είναι τρισύνθετο Δεύ-καλί-ών = Δεύ = Χρειάζομαι-Καλί=Ναός, Ιερό-ών-Εγώ, Ημί, Ημείς σημαίνει: Εγώ (Ημείς)Χρειάζομαι (Χρειαζόμαστε) να Υποστώ (Υποστούμε) αναγέννηση και αναβάπτιση και να Στεγασθώ (Στεγασθούμε) σε Ναό, Ιερό. Το δεύτερο, το Πύρρα, είναι κι αυτό σύνθετο, Πύρ-ρά-Πύρ = Φως κ.λπ. – Ρά = Ήλιος (ο Ρα = Ήλιος ήταν ο αρχικός Θεός, ο Θιός, των Αιγαιοκρητών και αργότερα των Αιγυπτίων).

Σημείο 3^ο

Ο τρόπος που γεννήθηκε ο Ἕλλην, αλλά και η εννοιολογία του ονόματός του (όπως έχουμε δει σε προηγούμενες σελίδες) συμβολίζει και δηλώνει την πραγματοποιηθείσα (μετά τη νίκη των πνευμάτων του Δία επί των Κρονίων) φυλετική αναγέννηση και πνευματική, θρησκευτική και πολιτιστική αναβάπτιση των Πελασγών της Θεσσαλίας, Στερεάς, Αττικής, Μακεδονίας, Ηπείρου, Θράκης και Μικράς Ασίας. Ο τρόπος επίσης που διαδόθηκε, στις περιοχές αυτές, και επικράτησε το όνομα Ἕλλην = Ἕλληνες = Πανέλληνες, φάινεται, όχι μόνο από τη σειρά που επικράτησε και καθιερώθηκε σ’ αυτές τις περιοχές, που δεν συμπεριλαμβανόταν η Πελοπ0όννησος, τα Νησιά του Αιγαίου και η Κρήτη, αλλά και από τους τόπους που βασίλευσαν τα Παιδιά του Ἕλληνα και που εξαπλώθηκαν οι απόγονοί τους. Αυτή την αναγέννηση υποδηλώνει και η παρέμβαση του Δία, ο οποίος έστειλε τον Ερμή στον Δευκαλίωνα και του είπε να γεννήσει τους Ανθρώπους που του ζήτησε από λίθους. Δηλαδή να γεννήσει έναν καινούργιο λαό, μια καινούργια ανθρώπινη ράτσα, από τη γη. Ένα λαό αυτόχθονα = Γαιούδη = εκ της γης γεννηθέντα.

Την ίδια ερμηνεία στη γέννηση του Έλληνα, δίδει και ο Γάλλος Σοφός Ζαν Ρισπέν, ο οποίος στη σελίδα 34 του Α’ Τόμου του έργου του «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ», γράφει: «Ο Δευκαλίων ζητάει την δημιουργία μιας καινούργιας ανθρώπινης φυλής. Ο Ζεύς αναθέτει αυτό το έργο στον Δευκαλίωνα και την Πύρρα. Από τις πέτρες που θα πετάξει πίσω του ο Δευκαλίων θα γεννηθούν άντρες, από κείνες που θα πετάξει η Πύρρα θα γεννηθούν γυναίκες. Έτσι θα δημιουργηθεί αυτούσιος ένας καινούργιος λαός, ξεχωριστά από τους καθαυτό απόγονους του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Είναι μια διαφορά καταγωγής, που οι Έλληνες έδιναν σ’ αυτήν ιδιαίτερη σημασία».

Σημείο 4^ο

Την φυλετική και πνευματική αναγέννηση και αναβάπτιση των Πελασγών συμβολίζει και υποδηλώνει και η αναφορά του Απολλόδωρου στο γεγονός ότι: «Ο ίδιος ο Έλλην ονόμασε Έλληνας αυτούς που πρωτύτερα ονομάζοντο Γραικοί…». Η ονομασία αυτή, Γραικοί, από την ετυμολογία της, δείχνει καθαρά ότι αυτοί ήταν ένας λαός γερασμένος και χρειαζόταν ανανέωση δίχως να αποκοπεί τελείως από την πρωτογενή φυλετική του ρίζα. Το ότι δεν αποκόπηκε τελείως από την πρωτογενή του φυλετική ρίζα το δείχνει η γενεαλογική καταγωγή τόσο του Δευκαλίωνα, όσο και της Πύρρας.

Η ετυμολογία του ονόματος Γραικός – Γραικοί, από την οποία βγαίνει η έννοια του γερασμένου, σε πολύ λίγες και γενικές γραμμές είναι: Το Γραικός παράγεται από το Γραύς, Γρηύς που σημαίνει Γραίος, Γρηός (Γέρος – Γραί) που και σήμερα ακόμα χρησιμοποιείται στην Κρήτη, (Γρηά). Το Γραίος παράγεται από το Γαία που σημαίνει: γη, έδαφος, χερσαία πέρα χώρα, πατρίς κ.λπ.

ΙΩΑΝΝΗΣ Π. ΦΟΥΡΑΚΗΣ, "Εβραίοι: Οι Πλαστογράφοι της Ελληνικής Ιστορίας", Βιβλίο Πρώτο - Ημίτομος Α', σελ. 41-50.

---

[1] Την σχέση που έχουν τα Ιμαλάια και οι λαοί που προέρχονται απ’ αυτά (π.χ. οι Σελτζούκοι, δηλαδή οι πρόγονοι των Τούρκων, και οι Χαζάροι, δηλαδή οι φυλετικοί, πνευματικοί και θρησκευτικοί πρόγονοι της συντριπτικής πλειοδηφίας των Εβραίων, των Εσκενάζυ) με τα κρόνια πνεύματα και τον αέναο πόλεμο, των πνευμάτων αυτών, εναντίον των πνευμάτων του Δία και το κυνηγητό των πρώτων από τα δεύτερα, το συμβολίζουν και το υποδηλώνουν οι εκστρατείες του Διόνυσου, του Περσέα, του Ηρακλή και του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή αυτή. Ακόμα η σχέση των Ατλάντων, των απογόνων αυτών του Ιαπετού, με τα κρόνια πνεύματα που πολέμησαν (και πολεμούν) τους Έλληνες (επί των οποίων κυριάρχησαν και κυριαρχούν τα πνεύματα του Δία) εξηγείται στην αφήγηση, για τον εναντίον των λαών της Μεσογείου και των Ελλήνων πόλεμο των Ατλάντων και τη νίκη των Αθηναίων που τους κατετρόπωσαν, προς τον Σόλωνα του Αιγύπτιου Ιερέα. Αφήγηση που περιγράφει ο Πλάτων στον Τιμαίο.

Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με τα περιεχόμενα του άρθρου

Κοινοποιήστε το: