Πήρε ο άλλος σπίτι με 100.000 ευρώ και τρία χρόνια αργότερα, χρωστάει ακόμα 70.000 στην τράπεζα. Το σπίτι δεν πιάνει ούτε 30.000 ενώ τα 70.000 δε θα τα βγάλει ο δανειολήπτης ούτε σε επτά ζωές και έστω αν τα είχε, δεν τον συμφέρει να το κάνει...
Του Δημήτρη Καρατζά
Αν του πεις δώσε 30.000 και σου χαρίζω τα 40.000 θα σκιστεί να τα βρει έστω από συγγενείς.
Ένας λόγος που τα αφήνουν απλήρωτα πολλοί είναι κι αυτός. Το στεγαστικό δάνειο είχε πάντα το πλεονέκτημα πως αν σου πήγαιναν στραβά όλα, πούλαγες το σπίτι και εξωφλούσες και σου έμενε και κέρδος.
Άπαξ και οι τιμές υποδιπλασιάστηκαν... έμεινε μόνο το δυσβάσταχτο και άδικο χρέος.
Χρηματοδότες εκ των έσω
Μόνη λύση για να μην κλείσουν σπίτια είναι να βρεθούν χρηματοδότες εκ των συγγενών του δανειολήπτη, που να πάρουν από τα funds φθηνά το κατασχεμένο και μετά να το ξαναπουλήσουν ή ενοικιάσουν στον αρχικό του κάτοχο.
Σύμφωνα με τις Διεθνείς τραπεζικές πρακτικές δεν μπορεί αυτός που του κατάσχεσαν το σπίτι να συμμετέχει ο ίδιος στον πλειστηριασμό.
Εάν ο κύριος "κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη" απαιτούσε νομοθετώντας να προηγηθεί της κατάσχεσης μια τελική πρόταση ("χρωστάτε 70 σας προτείνουμε να βρείτε κάποιον να δώσει 40 και λήγει εδώ η υπόθεση"), θα ήταν τα πράγματα πολύ καλύτερα για όλους.
Τα funds είναι επί τω πλείστον περιούσια κοράκια, που θα πάρουν ένα διαμέρισμα για 15.000 ευρώ και θα το πουλήσουν 17.000 ευρώ, ίσα να βγάλουν κέρδος.
Σαφώς και δε φταίει κανείς για τα κόκκινα δάνεια εκ των εμπλεκομένων. Ποιος φταίει για την κατάσταση;
Οι κατασκευαστές και ο ΦΠΑ στις πωλήσεις
Το 2006 η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει ΦΠΑ στις πωλήσεις, οπότε όλοι οι κατασκευαστές και εργολάβοι έτρεξαν να χτίσουν χωρίς να υπάρχει ζήτηση... Ώστε να προλάβουν την προθεσμία και να πουλάνε φθηνότερα (κατά το ποσό του ΦΠΑ) από τους ανταγωνιστές τους.
Αποτελέσμα: 200.000 διαμερίσματα χτίστηκαν κι έμειναν απούλητα αναγκάζοντας τις τιμές νεοδμήτων κατοικιών να πέσουν ακόμα και κάτω του κόστους. Έτσι συμπαρασύρθηκε όλη η αγορά κατοικίας, ώστε σήμερα με τα λεφτά που το 2002 έπαιρνες μια Cayenne, να παίρνεις τεσσάρι στη Νέα Σμύρνη. Μόνο που ουδείς διαθέτει ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο.
Τι κάνουμε τώρα;
Συμβόλαια υπερπαραγωγή... αν για 20.000 σώσεις το σπίτι σου, μαζεύεις φίλους και συγγενείς, να βάλουν άλλος 2.000, άλλος 5.000 και να γίνει η εξαγορά από τον πλειστηριασμό.
Τώρα ποιός έχει τέτοια ικανότητα οργάνωσης και τέτοιες σχέσεις με τους οικείους του, μη με ρωτάτε... Στη χώρα που για να μαζευτούν πέντε φίλοι να πιουν ένα καφέ... απαιτείται διαβούλευση, φαντάζει αδύνατον.
Άλλη λύση όμως δεν υπάρχει!
Συνδεθείτε στη σελίδα μας στο Facebook
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου
Δημοσίευση σχολίου