Η EFSYN μας παρουσιάζει τον άφυλο (δίχως φύλο) Μικρό Πρίγκηπα... που θα τον ενσαρκώσει ...μία γυναίκα. Και για να μην προλάβουμε να σκεφτούμε περίεργα για τη συγκεκριμένη σκόπιμη «καλλιτεχνική» επιλογή... ξεκινάει με την αγιογραφία του σκηνοθέτη που είχε την ιδέα να δώσει έναν ανδρικό ρόλο σε μία γυναίκα. Κάπως έτσι ...αντί να τον πάρουν με τις ντομάτες ...θα γεμίσει το θέατρο με πελάτες.
Γράφει λοιπόν η "ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ" για τον "καλόγουστο και προσηνή τύπο":
Ο Δημήτρης Μπογδάνος είναι ένας καλόγουστος και προσηνής τύπος, φανατικός του χαμόγελου και της οργάνωσης. Με την αύρα του να αποπνέει το «όλα θα πάνε καλά», αρέσκεται στο να δημιουργεί οικείες ατμόσφαιρες.
Κι αυτό το νιώθεις είτε τον βλέπεις να δίνει μια σκηνοθετική εντολή στον ηθοποιό του είτε ως θεατής κάποιας παράστασής του. Η καθαρότητα και η γλυκύτητα του «Μπιλ και Λου», λόγου χάρη, που σκηνοθέτησε με επιτυχία πέρσι στο «Skrow Theater», έκαναν τους απαιτητικούς θεατρόφιλους να τον βάλουν γρήγορα στη λίστα τους.
 |
| Ο Σκηνοθέτης, Δημήτρης Μπογδάνος | ELEFTHERIOS VASILAKIS |
Σ' ένα διάλειμμα απ' τις φοιτητικές του υποχρεώσεις μεταξύ του Central Saint Martins και της RADA, βρέθηκε σ' ένα πάρτι τζαζ. Στο άκουσμα του «Nature Boy» από τον Νατ Κινγκ Κόουλ άρχισε να γεννιέται η εκδοχή μιας παράστασης του «Πρίγκιπα», πολύ διαφορετικής από την «εμπορευματοποιημένη εικόνα που έχουμε οι περισσότεροι σε μπλουζάκια εφήβων ή σε κούπες του καφέ».
• Ο τρόπος που συλλάβατε την ιδέα της παράστασης με κάνει να φαντάζομαι ότι θα έχει έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Σκηνοθετώ με στόχο την αλήθεια, δεν αυτοβιογραφούμαι. Η παράσταση, έτσι όπως την έχουμε επεξεργαστεί δραματουργικά με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, προσπαθεί να ρίξει φως στην αθέατη πλευρά του Πρίγκιπα.
Στην ουσία πρόκειται για μια σκληρή, καθημερινή ιστορία για τη φθορά και την αυτοπραγμάτωση. Είναι ένα σκοτεινό παραμύθι κι έτσι θα το απεικονίσουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχουμε μέσα ντραγκ ντίλερ και φόνους. Απλώς δεν έχουμε τη διάθεση να το «επεξηγήσουμε» σ' ένα παιδί.
• Θυμάστε το αίσθημα της πρώτης ανάγνωσης;
Εγώ ως παιδί δεν είχα καταλάβει απολύτως τίποτα. Αργότερα στο Λύκειο, άρχισα να συνειδητοποιώ την ουσία του. Είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται κυρίως σε ενήλικες. Εχει όλα τα μεγάλα νοήματα της ζωής καμουφλαρισμένα.
Κατάφερε σαν άλλος δούρειος ίππος να μπει στις ζωές μας. Για μένα, βέβαια, ο Εξιπερί φιλτράρει μέσα από την ιστορία του Πιλότου τον εαυτό του. Και η παράσταση προς τα εκεί κατευθύνεται.
• Δηλαδή;
Ακολουθούμε την τυπική αφήγηση του κλασικού βιβλίου, παράλληλα όμως ενσωματώνουμε σ' αυτή, ως εμβόλιμες σκηνές, κομμάτια από την προσωπική σχέση του συγγραφέα με τη γυναίκα του, Κονσουέλο, η οποία στο βιβλίο συμβολίζεται στο Τριαντάφυλλο.
Χρησιμοποιούμε πολύ υλικό από τη μεταξύ τους σχέση, επιστολές που αντάλλασσαν κατά τη διάρκεια του Πολέμου και φτάνουμε ώς τον περίεργο θάνατό του στη μοιραία εκείνη πτήση, ο οποίος από πολλούς θεωρήθηκε αυτοκτονία. Εχει ένα μεταφυσικό στοιχείο το έργο αυτό, γι' αυτό και στην παράσταση την ιστορία κινούν κάποιοι «κολυμβητές του Διαστήματος».
Παράλληλα, ενσωματώνουμε θεωρίες του Χόκινγκ, ποιήματα των Καβάφη και Λειβαδίτη, μέχρι κείμενα που γράφτηκαν απ' τα παιδιά στις πρόβες.
• Γιατί επιλέξατε μια γυναίκα ηθοποιό για τον ρόλο;
Ο ρόλος αυτός απαιτεί μια καθαρότητα κι αυτό το διάφανο βλέμμα στα μάτια της Λένας Παπαληγούρα ήταν ό,τι έπρεπε. Γνωριζόμαστε χρόνια.
Είμαστε φίλοι και παλιοί συμμαθητές. Συμμετείχαμε σε όλες τις παραστάσεις του σχολείου και όταν αποφασίσαμε να ανέβει η παράσταση, ήταν η πρώτη που σκέφτηκα για πρωταγωνίστρια.
• Τη μάχη μεταξύ της χαμένης αθωότητας των παιδικών χρόνων και της σκληρής ενηλικίωσης που υποβόσκει στο βιβλίο την έχετε βιώσει;
Ολοι τη βιώνουν. Την αθωότητα, βέβαια, δεν τη χάνεις. Σ' τη χάνουν. Η καθημερινότητα αρχίζει μια μέρα και σ' την τραβάει. Υπάρχει, όμως, μια διαβάθμιση. Αλλοι τη χάνουν αμέσως, άλλοι αργούν κι άλλοι μπορεί να μην τη χάσουν και ποτέ. Πάντως όλοι ξεκινάμε απ' το ίδιο σημείο.
Θυμάμαι μια δασκάλα μου στο σχολείο που στο πρώτο μάθημα μας είχε πει: «Σήμερα ξεκινάτε όλοι απ' το 10. Σημασία έχει να το κρατήσετε». Είχε δίκιο. Ξεκινάμε όλοι απ' την πιο αγνή μας βερσιόν και σιγά σιγά φτάνουμε προς το μηδέν για να προσπαθήσουμε μετά με σκληρή δουλειά να προσεγγίσουμε τον τέλειο εαυτό μας.
• Η ενασχόληση με την τέχνη σάς βοηθά να προσεγγίσετε πιο γρήγορα αυτόν τον τέλειο εαυτό;
Σίγουρα τα ερεθίσματα είναι περισσότερα, αλλά είναι ουτοπικό να πιστέψουμε ότι η τέχνη μάς οδηγεί σε κάτι ανώτερο. Είναι σίγουρα μια διαδικασία που σου δίνει τροφή για κάτι σπουδαίο, αλλά ας μην την εξιδανικεύουμε. Ανεβάζεις μια παράσταση και βρίσκεις τόση υποκρισία, τόση ανεντιμότητα, τόση απογοήτευση...
• Πώς και δεν μείνατε να δουλέψετε στο εξωτερικό; Οι σπουδές εκεί δεν σας άνοιξαν πόρτες;
Ευκαιρίες μου δόθηκαν. Δεν θα μπορούσα, όμως, να μείνω για πάντα στο Λονδίνο, να δομήσω τη ζωή μου στους ρυθμούς του. Από την άλλη, μη νομίζουμε ότι εκεί χαρίζουν δουλειές. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και το κόστος ζωής πολύ υψηλό.
• Στην Ελλάδα, όμως, τα πράγματα δεν είναι δύσκολα για έναν καλλιτέχνη;
Στην Ελλάδα σήμερα κανείς δεν γράφει πραγματικά ιστορία. Θεωρούμε μοντέρνο αυτό που μας έρχεται απ' έξω, είτε λέγεται ινσταλέισον είτε περφόρμανς. Λείπει η πολιτιστική στρατηγική, όχι όμως το έμψυχο υλικό, το οποίο είναι αξιόλογο.
Το ζήτημα βέβαια είναι πιο βαθύ. Είναι η ευκολία στη νοοτροπία μας. Τρομάζω γιατί πιστεύω ότι όταν βγούμε απ' αυτή την κρίση, δεν θα θυμόμαστε τίποτα. Είναι στο DNA μας να είμαστε «τζίτζικες» και όχι «μέρμηγκες».
«Mon Petit Prince». Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (λ. Ηρώων Πολυτεχνείου 34, τηλ. 210-4143.300). Παίζουν: Γιωργής Τσαμπουράκης, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Λευτέρης Βασιλάκης, Λήδα Καπνά, Θάνος Λέκκας, Ειρήνη Μακρή, Υβόννη Τζάθα.
Από 19/10 για 10 μόνο παραστάσεις.
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου
 Μικρό Πρίγκηπα... που θα τον ενσαρκώσει ...μία γυναίκα. Και για να μην προλάβουμε να σκ...){kind=link}
Δημοσίευση σχολίου