 |
| Ο κόμης Richard Nicolaus Coudenhove-Kalergi 1894–1972 |
Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ένας από τους βασικούς εμπνευστές της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήταν επίσης και ο άνθρωπος που σχεδίασε την προγραμματισμένη «γενοκτονία των λαών» της Ευρώπης.
Πρόκειται για ένα σκοτεινό πρόσωπο, του οποίου οι μάζες αγνοούν την ύπαρξη, αλλά οι ισχυροί «πατέρες» και πρωταγωνιστές της «Ευρωπαϊκής Ιδέας» θεωρούν ιδρυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το όνομά του είναι κόμης Richard Nicolaus Coudenhove–Kalergi.
Ο ίδιος δεν αποδεικνύεται να ήταν Εβραίος. Από την πλευρά του πατέρα του, που ήταν ο Αυστριακός αυτοκρατορικός και βασιλικός διπλωματικός εκπρόσωπος στη Ιαπωνία, κόμης Heinrich von Coudenhove-Kalergi, επιστήθιος φίλος του Εβραίου ραβίνου Theodor Herzl, του ιδρυτή του ρεαλιστικού Σιωνισμού, ήταν μικτής καταγωγής με πολλούς τίτλους ευγενείας. Οι Coudenhove από τη Βραβάντη[1] ήταν μια πλούσια φλαμανδική οικογένεια που κατέφυγε στην Αυστρία κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Έλαβαν το τίτλο ευγενίας για τη συμμετοχή στη σταυροφορία του 1099. Αναφέρονται για πρώτη φορά το 1240. Στους απελευθερωτικούς πολέμους της Ολλανδίας, όπου πολέμησαν στην πλευρά των Αψβούργων, τους οποίους και ακολούθησαν αργότερα στην Αυστρία. Το γενεαλογικό τους δένδρο φθάνει χωρίς κανένα κενό μέχρι τον πρόγονό τους Gerolf, που πέθανε τη 3η Μαρτίου 1259. «Η γενεαλογική γραμμή διασταυρώθηκε με Πολωνούς, Νορβηγούς, Βάλτες, Γάλλους και Γερμανούς, αλλά δεδομένου ότι οι οικογένειες ήταν επιλεκτικές, καθώς και κοσμοπολίτικες η υβριδοποίηση παρέμεινε σταθερά επιτυχής»[2]. Οι ρίζες της εύπορης ελληνικής - κρητικής οικογένειας Καλλέργη εντοπίζονται στη βυζαντινή αυτοκρατορία με παράλληλη γενεαλογική γραμμή στην ενετική αριστοκρατία, και συνδέονται με την αυτοκρατορική δυναστεία των Φωκάδων[3]. Το 1299 ο πρόγονος του Coudenhove-Kalergi, Αλέξιος Φωκάς-Καλλέργης υπέγραψε την συνθήκη υποτελείας της Κρήτης στη Βενετία.[4] Ο Κ.Δ. Μέρτζιος μας πληροφορεί στο άρθρο του «Η συνθήκη Ενετών – Καλλέργη και οι συνοδεύοντες αυτήν κατάλογοι» ότι: «Ὁ Γερμανὸς Ernst Gerland ἐδημοσίευσε τὸ 1899 εἰς τὸ βιβλίον του “Das Archiv des Herzogs von Kandia Strassburg” τὴν πλήρη συνθήκην μεταξὺ Βενετίας καὶ Ἀλεξίου Καλλιέργη, ἀντιγράψας αὐτήν ἀπὸ περγαμηνήν, ἀνευρεθεῖσαν παρά τινι ἰδιώτῃ ἐν Βενετίᾳ καὶ προερχομένην ἀπὸ τὸ ἀρχεῖον τῆς οἰκογενείας. Ἡ ἐν λόγῳ περγαμηνὴ ἐδωρήθη τὸν Ὀκτώβριον τοῦ 1900 εἰς τὸ Museo Civico Correr τῆς Βενετίας παρὰ τοῦ Cesare Augusto Levi…»[5] (Σ.Σ. Άραγε σε ποια φυλή να ανήκει ο δωρητής;). Με το γάμο του Κόμη Franz Coudenhove και της Marie Kalergi, ενώθηκαν οι δύο αριστοκρατικές οικογένειες. Ο παππούς και η γιαγιά δηλαδή, του Richard Nicolaus Coudenhove-Kalergi[6].
Η μητέρα του Mitsu Aoyama προερχόταν από μια ιαπωνική οικογένεια εμπόρων. Το ιαπωνικό του όνομα ήταν Eijirō Aoyama. Γεννήθηκε στο Τόκιο. Όταν ήταν ενός έτους, η οικογένεια μετακόμισε στο γονικό παλάτι του Ronsperg στη Δυτική Βοημία. Ο ίδιος κατείχε την Τσεχοσλοβακική υπηκοότητα. Το 1913 ξεκίνησε τις σπουδές του στη φιλοσοφία και την σύγχρονη ιστορία στη Βιέννη. Παντρεύτηκε την 13 χρόνια μεγαλύτερή του Εβραία Ida Roland, το γένος Klausner, δημοφιλή αυστριακή ηθοποιό, με την οποία απέκτησε δύο γιούς. Η Ida Roland απεβίωσε το 1951. Το 1952 παντρεύτηκε την κόμισα Alexandra von Tiele, το γένος Bally. Το 1969 παντρεύτηκε την Εβραία Melanie Benatzky Hoffmann από την Αυστρία.[7]
Ο Kalergi λοιπόν, έχοντας στενές επαφές με όλη την ευρωπαϊκή αριστοκρατία και τους Ευρωπαίους πολιτικούς, εξ αιτίας των διασυνδέσεων του αριστοκράτη – διπλωμάτη πατέρα του, αλλά και με πολλούς εύπορους και ισχυρούς ανά τον κόσμο Εβραίους, κινούμενος στα παρασκήνια, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κατάφερε να προσελκύσει στα σχέδιά του, τα οποία αναμφίβολα ήταν επηρεασμένα σε μεγάλο βαθμό από τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», τους πιο σημαντικούς αρχηγούς κρατών, κάνοντάς τους υποστηρικτές και συνεργάτες του στο «έργο της ευρωπαϊκής ενοποίησης».
Ο στενός του φίλος και διάδοχος στην Προεδρεία της Πανευρωπαϊκής Ένωσης, Otto von Habsburg, της δυναστείας των Αψβούργων της Αυστρίας, επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, έλαβε μεταξύ των άλλων και το «Διεθνές Ανθρωπιστικό Βραβείο» της «Λίγκας κατά της Δυσφήμησης» (“Anti-Defamation League” – A.D.L.) της εβραϊκής μασονικής στοάς B’nai B’rith, που βραβεύει, με βάση το καταστατικό της, μονάχα Εβραίους. Το 1998, όταν τόσο ο γιος του Karl, όσο και το Πανευρωπαϊκό Κίνημα, ενεπλάκησαν σε ένα πρωτοφανές διεθνές σκάνδαλο δωρεών, ο Otto von Habsburg έσπευσε να υπερασπιστεί το γιο του, συγκρίνοντας την δίωξή του από τις αρχές και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με τη «δίωξη των Εβραίων από τους Ναζί» με λόγια όπως: «Ο Karl δέχεται επίθεση επειδή φορά το κίτρινο αστέρι, το όνομα Habsburg»[8]. Επίσης τη Δευτέρα, 11 Ιουλίου 2011 ο αρχιραβίνος της ισραηλίτικης κοινότητας του Μονάχου και της Άνω Βαυαρίας Steven Langnas, έψαλε το εβραϊκό “Al Molah Rachamim” κατά τη διάρκεια της τελετής της ταφής του Habsburg στην Theatrinerkirche στο Odeonsplatz του Μονάχου[9].
Το γεγονός ότι όχι μόνο τον χρηματοδοτούσαν οι Σιωνιστές, αλλά και δήλωναν Πανευρωπαϊστές, μας το περιγράφει ο ίδιος ο Coudenhove-Kalergi στην αυτοβιογραφία του:«Αρχές του 1924, λάβαμε ένα τηλεφώνημα από τον Βαρόνο Louis de Rothschild· ένας από τους φίλους του, ο Max Warburg, είχε διαβάσει το βιβλίο μου και ήθελε να μας γνωρίσει. Προ μεγάλη μου έκπληξη, ο Warburg, αυθόρμητα, μας πρόσφερε 60.000 χρυσά Μάρκα, για την τόνωση του κινήματος κατά τη διάρκεια των πρώτων τριών ετών […] Ο Max Warburg, που ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους και σοφούς άνδρες που έχω συναντήσει ποτέ, είχε μια αρχή να χρηματοδοτεί τέτοια κινήματα. Συνέχισε να ενδιαφέρεται ειλικρινά για την «Πανευρώπη» για όλη του τη ζωή. Ο Max Warburg διοργάνωσε το ταξίδι μου το 1925 στις Ηνωμένες Πολιτείες για να με συστήσει στον Paul Warburg και τον χρηματοδότη BernardBaruch»[10].
Για να γνωρίσουμε όμως αυτούς τους κυρίους λίγο καλύτερα. Η οικογένεια του Samuel Moses Del Branco μετακόμισε το 1559 από την Ιταλία στη Γερμανία, όπου μετονομάστηκε Warburg. Το 1798 η οικογένεια ιδρύει την τράπεζα M.M. Warburg & Co. Ο Paul Warburg ήταν ένας Γερμανοεβραίος μετανάστης που αφίχθη στις Η.Π.Α. μαζί με τον αδερφό του Felix. Και οι δύο ανήκαν στους πεφωτισμένους και ήταν επίσης μέλη της εβραϊκής διεθνούς μασονικής στοάς B’nai B’rith, και έγιναν συνέταιροι του γνωστού τραπεζικού οίκου Kuhn, Loeb & Co.
Ο διάσημος Εβραίος μασόνος τραπεζίτης James Paul Warburg, σε μία ομιλία του στη Γερουσία των Η.Π.Α. στις 17 Φεβρουαρίου 1950 τόνισε ότι: «Θα έχουμε μια Νέα Παγκόσμια Τάξη και Κυβέρνηση, είτε (τα Έθνη) το θέλουν είτε όχι. Με τη συγκατάθεσή τους ή όχι. Το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι εάν αυτή η μορφή διακυβέρνησης θα πρέπει να επιτευχθεί εκούσια ή με τη βία»[11]. Ο Paul Warburg είχε πάρει για γυναίκα του την Εβραία Nina Loeb, κόρη του τραπεζίτη Salomon Loeb. Η Kuhn, Loeb & Co ήταν μία από τα πλέον σημαίνοντα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στις Η.Π.Α. στις αρχές της δεκαετίας του 1900. Ο αδελφός του Paul, Felix Warburg είχε νυμφευτεί την Εβραία Frieda Schiff, πατέρας της οποίας ήταν ο διαβόητος Jacob Schiff, ο κορυφαίος πεφωτισμένος μασόνος σιωνιστής, που ήταν και ο κύριος μέτοχος - ιδιοκτήτης της Kuhn, Loeb & Co. Αυτός είχε βοηθήσει τον Alexander Kerensky (Aron Kiirbis) να ανέλθει στην εξουσία. Ο ίδιος ήταν που λίγο αργότερα συνέβαλε στη χρηματοδότηση του Lev Trotsky (Bronstein - Braunstein), όταν οι μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία. Τέλος ο Jacob Schiff ήταν αυτός που χρηματοδότησε τον Lenin και του έδωσε την εντολή να εκτελέσει την οικογένεια του Τσάρου, όπως αποδεικνύεται από το τηλεγράφημά του προς τον δεύτερο[12].
Ο Coudenhove-Kalergi έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1920 και συγκεκριμένα το 1922, μέλος της μασονικής στοάς«Humanitas im Orient»[13] στη Βιέννη, όπου θα αποκτούσε, με το χρόνο, πολλούς βαθμούς και θα λογιζόταν πλέον ως ένας εκ των «Σοφών της Σιών». Η στοά αυτή εμφανιζόταν κατά κύριο λόγο να ασχολείται με φιλανθρωπικά έργα, να αγωνίζεται για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και να υποστηρίζει το ειρηνιστικό κίνημα για την καλύτερη σχέση και κατανόηση μεταξύ των λαών.[14] Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ξεκίνησε, βάσει σχεδίου (τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών»), την εκστρατεία του για την ένωση της Ευρώπης. Το 1922 ιδρύει μαζί με τον Εβραίο αρχιδούκα Otto von Habsburg, την «Πανευρωπαϊκή Ένωση», ως το μόνο τρόπο αποφυγής μιας ενδεχόμενης παγκόσμιας ηγεμονίας της Ρωσίας[15], υποστηρίζοντας την «Εβραϊκή Επανάσταση» των μπολσεβίκων, όπως άλλωστε και όλοι οι ισχυροί Εβραίοι της εποχής εκείνης. Το 1924 ίδρυσε το κίνημα «Πανευρώπη» στη Βιέννη, που στόχευε στη δημιουργία μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, βασισμένης σε μια ομοσπονδία των εθνών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε τον Kalergi στην Πολιτική: «Τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο των ένιωθα σαν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα σε Ευρωπαίους: ως καταστροφή πρώτης τάξεως»[16]. Στην πολιτική ήταν ένας ενθουσιώδης υποστηρικτής των «δεκατεσσάρων σημείων» του κρυπτοεβραίου Προέδρου των Η.Π.Α. Woodrow Wilson και των ειρηνιστικών πρωτοβουλιών του Εβραίου Kurt Hiller. Ανέπτυξε την «οραματιστική» ιδέα της «Πανευρώπης», η οποία μετατράπηκε σε πρωταρχικό θέμα και έργο ζωής. Η πρότασή του, για τη δημιουργία μιας «Πανευρώπης», προκάλεσε το 1922, όταν ο Kalergi ήταν μόλις 28 ετών, και με την κατάλληλη παρουσίαση και προπαγάνδα από τον απανταχού Εβραϊσμό, διεθνή αίσθηση.
Ο Γάλλος πολιτικός Edouard Herriot θα γράψει το 1930 στο βιβλίο του “The United States of Europe” («Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης»): «Ένα μεγάλο σώμα από τα κορυφαία πνεύματα της ευρωπαϊκής νεολαίας αφιερώνεται σήμερα στην επίτευξη της ευγενούς διδασκαλίας του Kant. Επικεφαλής αυτής της πνευματικής ομάδας, δικαίως τοποθετήται, ο κόμης Richard N. Coudenhove–Kalergi, ο άνθρωπος που έχει κάνει σίγουρα τα περισσότερα τα τελευταία χρόνια για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία».[17]
Αριστοκράτης στη προέλευσή του και ελιτιστής στις ιδέες του, ο Coudenhove-Kalergi διέκρινε και συνεργάστηκε με πολιτικούς όπως τους Engelbert Dollfuss, Kurt Schuschnigg, Otto von Habsburg, Winston Churchill, και Charles de Gaulle. Το ιδανικό του πολιτικό συστατικό ήταν ένας τζέντλεμαν, ένα άτομο προσκολλημένο στην ειλικρίνεια, το ευ αγωνίζεσθε, την ευγένεια, και την ορθολογική συζήτηση. Προσπάθησε να αντικαταστήσει το εθνικιστικό γερμανικό ιδεώδες της φυλετικής κοινότητας, με στόχο ένα εθνικά ετερογενές και περιεκτικό ευρωπαϊκό έθνος, που να βασίζεται σε μια κοινή χρήση του πολιτισμού, ένα έθνος του οποίου οι ιδιοφυΐες ήταν οι «μεγάλοι Ευρωπαίοι», όπως οι Kant, Marx, Trotsky, Einstein, Mahler, Bergson κ.λπ. Μόνο που όλοι αυτοί οι «μεγάλοι Ευρωπαίοι», τους οποίους επικαλούνταν, δεν ήταν καθόλου τυχαίο που ήταν στο σύνολό τους Εβραίοι.
Με την άνοδο του Εθνικού Σοσιαλισμού και του Φασισμού στην Ευρώπη, το σχέδιο τίθεται υπό νάρκωση, και η «Πανευρωπαϊκή» κίνηση αναγκάζεται να διαλυθεί. Εν τω μεταξύ ο «Πανευρωπαϊσμός» του κέρδισε ζωηρή απέχθεια από τον Adolf Hitler, που εξόριζε τον πασιφισμό και τον μηχανικό οικονομισμό του, αποκαλώντας τον ιδρυτή του ν «μπάσταρδο του καθενός»[18]. Ο ίδιος μεταναστεύει στην ουδέτερη Ελβετία και αργότερα στις Η.Π.Α. Τη δεκαετία του ’30 στράφηκε μέσω διαφόρων δημοσιεύσεων εναντίον του εθνικοσοσιαλιστικού μίσους κατά των Εβραίων στο γερμανικό Ράιχ, και συνέχισε έτσι το έργο του πατέρα του, την μελέτη «Η φύση του Αντισημιτισμού» του οποίου και επανεξέδωσε. Η «Πανευρωπαϊκή Ένωση» απαγορεύτηκε στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Ως μετανάστης δίδασκε στις Η.Π.Α. από το 1942 έως το 1946, ιστορία στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, αρχικά ως λέκτορας και από το 1944 ως καθηγητής. Στην Ευρώπη η ιδέες του, με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να πλησιάζει ολοένα και περισσότερο, δεν έβρισκαν πλέον σχεδόν καμία προσοχή και υποστήριξη.
Μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ο Kalergi, χάρη σε μία ξέφρενη και ακούραστη δραστηριότητα, καθώς και την υποστήριξη του Winston Churchill, ο οποίος σε μία ομιλία του στη Ζυρίχη το 1946, εμπνευσμένος από τα οράματα του Kalergi, πρότεινε τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», και ως εκ τούτου υιοθέτησε τα βασικά σημεία της «Πανευρωπαϊκής» ιδέας, της ιουδαϊκής – μασονικής στοάς B'nai B'rith και σημαντικών εφημερίδων, όπως τις New York Times, καταφέρνει το σχέδιο του να ζήσει την αναγέννησή του και να γίνει αποδεκτό από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην συνέχεια η CIA θ' αναλάβει την αποπεράτωση του σχεδίου της ενωμένης Ευρώπης.[19]
Το 1947 ίδρυσε την Ευρωπαϊκή Κοινοβουλευτική Ένωση (Ε.Κ.Ε.), που σκοπός της ήταν, να φέρει τους βουλευτές των διαφόρων ευρωπαϊκών κοινοβουλίων σε μία Ευρωπαϊκή Συνέλευση. Η Ε.Κ.Ε. υποστήριζε αρχικά την ανεξαρτησία της, έναντι προσφορών συγχώνευσης άλλων οργανισμών, που επιδίωκαν την ένωση της Ευρώπης. Μόλις το 1952 συνδέθηκε με το Ευρωπαϊκό Κίνημα. Ο Kalergi έγινε επίτιμος πρόεδρος του κινήματος αυτού.
Στις 18 Μαΐου 1950 έλαβε πρώτος το διεθνές βραβείο “Karlspreis“ της πόλης του Άαχεν, σαν αναγνώριση για το έργο ζωής του για μία ενωμένη Ευρώπη.[20] Το 1978 έλαβε το ίδιο βραβείο ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Λίγο καιρό αργότερα παρουσίασε στο Συμβούλιο της Ευρώπης πρόταση για μια ευρωπαϊκή σημαία, η οποία όμως δεν βρήκε την συναίνεση των κρατών μελών λόγω της χρήσης του χριστιανικού συμβόλου του σταυρού.[21] Το 1955 πρότεινε την «Ωδή στη Χαρά», την μελοποίηση από τον Beethoven του ποιήματος «Στη Χαρά» του Schiller, σαν ευρωπαϊκό ύμνο. Από το 1972, ημερομηνία θανάτου του Kalergi, προς τιμήν του, η μελωδία αυτή είναι ο ύμνος του Συμβουλίου της Ευρώπης, και από το 1985 ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.[22]
Τη δεκαετία του ’60 ο Coudenhove-Kalergi καλούσε την Αυστρία να ακολουθήσει «μια ενεργή πολιτική για την ειρήνη», σαν «μάχη κατά του Ψυχρού Πολέμου και το επακόλουθό του, τον ατομικό πόλεμο». Υποστήριζε την αυστριακή συμμετοχή στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, προκειμένου να διατηρηθεί η ειρήνη σαν «ενεργή ουδετερότητα». Συνέχιζε την υπεράσπιση της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε μνημόνια που κυκλοφορούσε σε διάφορες κυβερνήσεις ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών όπως της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιταλίας. Συνιστούσε να πραγματοποιούνται διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελευθέρων Συναλλαγών, για να διαμορφωθεί μια «Ευρωπαϊκή Τελωνειακή Ένωση» που θα ήταν απαλλαγμένη από πολιτικές και στρατιωτικές εμπλοκές, αλλά θα υιοθετούσε τελικά μια νομισματική ένωση.
Το ακαδημαϊκό έτος 1972-1973 στο Κολέγιο της Ευρώπης έλαβε προς τιμήν του το όνομά του.
[1] Η Βραβάντη ή Μπραμπάντ (Brabant) αποτελεί ιστορική γεωγραφική περιοχή στις Κάτω Χώρες. Σε σχέση με τους Coudenhove γίνεται αναφορά στη Φλαμανδική Βραβάντη, δηλαδή στη φλαμανδόφωνη επαρχία του Βελγίου. Βλ. επίσης: http://el.wikipedia.org/wiki/Φλαμανδική_Βραβάντη.
[2] Βλ. Whittaker Chambers, “Historian and History Maker”, American Mercury, Ιανουάριος 1944.
[3] Βλ. Ortsrat Ronsperg, “Ronsperg. Ein Buch der Erinnerung”, Heimatkreis Bischofteinitz e.V., Felsberg 1990, σελ. 55-59.
[4] Βλ. Βούλα Κόντη, «Τα εθνικά οικογενειακά ονόματα στην Κρήτη κατά τη Βενετοκρατία (13ος-17ος αι.)», περιοδικό «Byzantina Symmeikta, ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ 8» ISSN 1105-1639, σελ. 143-317· Βλ. Κ.Δ. Μέρτζιος, «Η συνθήκη Ενετών – Καλλέργη και οι συνοδεύοντες αυτήν κατάλογοι», Κρητικά Χρονικά, τόμος Γ’, 1949, σελ. 262-269.
[5] Βλ. Κ.Δ. Μέρτζιος, ό.π., σελ. 262.
[6] Βλ. Stephan Baier, “The History of Paneurope”, Paneuropa Union, 2006, σελ. 1.
[7] Ο Richard Coudenhove-Kalergi περιγράφει εκτενέστερα την καταγωγή του, τα παιδικά του χρόνια και το έργο του στο βιβλίο: “Der Kampf um Europa. Aus meinem Leben” (“The battlefor Europe. From my life”), Zürich, Wien, 1949. Για τη βιογραφία του Coudenhove-Kalergi Βλ.:R. Italiaander, „Richard N. Coudenhove-Kalergi, Begründer der Paneuropa-Bewegung” (“Richard n. Coudenhove-Kalergi, Founder oft he Paneuropean-Movement“), Freudenstadt 1969· C. Schöndube, “Ein Leben für Europa: Richard Graf Coudenhove-Kalergi” (“A life forEurope: Richard Count Coudenhove-Kalergi”), στο “Persönlichkeiten der europäischenIntegration” (“Personalities of the European integration”), v.T. Jansen & D. Mahncke, Bonn 1981.
[8] Βλ. Die Presse, 07.12.1998 και 08.12.1998· Βλ. Peter Bollag, “Otto von Habsburg, der Über-Europäer”, Jüdische Allgemeine, 10.01.2008.
[9] Βλ. Eva Demmerle, “A Jewish prayer for Otto von Habsburg”, Jüdische Allgemeine, Munich, 10.07.2011.
[10] Βλ. Richard N. Coudenhove-Kalergi, “Leben und Wirken”, NWV – Neuer Wissenschaftlicher Verlag, 2010, σελ. 88.
[11] Βλ. Paul Warburg, σε ομιλία του στη Γερουσία των ΗΠΑ, 17.02.1950
[12] Βλ. Jüri Lina, ό.π., σελ. 276.
[13] Βλ. Robert A. Minder, “Freimaurer Politiker Lexikon”, Studien-Verlag.at, σελ. 158.
[14] Βλ. Robert A. Minder, ό.π., σελ. 156.
[15] Βλ. Stephen Dorril, “MI6: Inside the Covert World of Her Majesty’s Secret IntelligenceService”, Free Press, 2000, σελ. 165.
[16] Βλ. Hartmut Wagner, “Europäische Integration: Die Vereinigten Staaten von Europa“, Eurasisches Magazin, τεύχος 11/04, 29.11.2004.
[17] Βλ. Edouard Herriot, “The united states of Europe”, the Viking Press, 1930.
[18] Βλ. Michael Burleigh, “The Third Reich: A New History”, Hill and Wang, 2001, σελ. 426· Βλ. Walter Lipgens, “Documents on the History of European Integration”, τόμος 1:“Continental Plans for European Union 1939-1945”, Walter De Gruyter, 1984, σελ. 37.
[19] Βλ. Χρυσή Αυγή – Λαϊκός Σύνδεσμος, ό.π.
[20] Βλ. όλοι οι βραβευμένοι του “Karlspreis”: http://www.karlspreis.de/preistraeger.html.
[21] Βλ. The European Flag, Memorandum presented to the Council of Europe by Richard Coudenhove-Kalergi, President of the Pan-European Movement, Secretary General of the European Parliamentary Union. Gstaad, 27 Ιουλίου 1950. Στο: Archives historiques du Conseil de l'Europe – Historical archives of the Council of Europe, Strasbourg.
[22] Βλ. Exchange of letters between Richard Coudenhove-Kalergi and Paul M. G. Lévy(3 August 1955 to 5 September 1955). Στο: European anthem, Documents, Council of Europe, Library and Archives, 19. Σεπτεμβρίου 2005.
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δημοσίευση σχολίου