Εγώ θα παραθέσω αυτό το μικρό απόσπασμα από την ιστορία της διώρυγας της Κορίνθου... Από εσάς θα παρακαλέσω όμως να μετρήσετε κάθε γραμμή του κειμένου... και να καταλάβετε γιατί ο Καποδίστριας δεν έβρισκε χρήματα... και γιατί αυτά τα χρήματα ...βρέθηκαν αργότερα;!
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, ο κυβερνήτης Καποδίστριας επιθυμώντας την ανάπτυξη της χώρας, ανέθεσε τη μελέτη της διάνοιξης της Διώρυγας της Κορίνθου σε ειδικό μηχανικό.
Όμως, τo κονδύλι των 40 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων που απαιτούταν, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό δαπάνης, για την εκτέλεση του έργου, δεν μπορούσε να εξευρεθεί από τη διεθνή χρηματαγορά και πόσο μάλλον να διατεθεί από τον ελληνικό προϋπολογισμό.
Έπειτα από πολλές προσπάθειες έναρξης της διάνοιξης της Διώρυγας, το έργο πνοής ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε εν τέλει (1880-1893), επί πρωθυπουργίας του Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος στόχευε μέσω της κατασκευής μεγάλων έργων υποδομής στη δημιουργία ενός σύγχρονου και οικονομικά ανεπτυγμένου κράτους.
Το κείμενο το παρέθεσα για να καταλάβουν κάποιοι καλοί φίλοι ότι η δραχμή ΠΟΤΕ δεν ήταν εθνικό νόμισμα... μιάς και το διαχειριζόταν η ΤτΕ, δηλαδή μία ιδιωτική τραπεζική επιχείρηση... με αποκλειστικό ιδιοκτήτη τον κ. Nathan Rothschild...
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΓΚΙΝΗΣ
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και από την αρχή. Ο Δηλιγιάννης «μετά την πτώχευση του 1894[1]» […] «αναδείχτηκε κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού, φάνηκε προς στιγμή να θέλει να ακολουθήσει και στην εσωτερική αλλά και στην εξωτερική πολιτική τα βήματα του προκατόχου του»[2] Χ. Τρικούπη. Σε ό,τι αφορά την οικονομία ο προκάτοχος του Δηλιγιάννη, ακολουθούσε απόλυτη και ακραία δανειακή πολιτική, η οποία για να μπορέσει να αποδώσει, «χρειαζόταν περιστολή περιττών δαπανών, διαρκείς διαπραγματεύσεις με τους ξένους πιστωτές για συνεχή διακανονισμό των παλαιών χρεών και νέους δανεισμούς με ευνοϊκότερους από τους προηγούμενους όρους»[3].
Σύμφωνα με τον καθηγητή Ανδρέα Ανδρεάδη, από το 1879 έως το 1890 η Ελλάδα σύναψε επτά εξωτερικά δάνεια ονομαστικής αξίας 630 εκατ. Δρχ. και πιστεύουμε πως είναι περιττό ν’ αναφερθεί ποιοι μπορεί να ήσαν οι δανειοδότες. Με την αφαίρεση προμηθειών-μεσιτικών το ποσό έφθανε σε 459 εκατ. Δρχ., ενώ 389 εκατ. Δρχ. ήταν το πραγματικό κεφάλαιο, καθώς πολλά από τα δάνεια εξοφλούσαν αμέσως με τη σύναψή τους παλαιότερα. Μόνο δύο από αυτά (ένα μέρος του δανείου του 1884 και εκείνο του 1890) αφορούσαν παραγωγικά έργα.
Ο καθηγητής της Ιστορίας Οικονομικών Θεωριών κ. Μιχάλης Ψαλιδόπουλος σε ένα σχετικό άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή» αναφέρει ότι: «Τα άλλα αφορούσαν στρατιωτικές/ναυτικές δαπάνες, εξόφληση χρεών του Δημοσίου προς τράπεζες και εξοφλήσεις οφειλών προγενέστερων δανείων»[4]. Δηλαδή ο Τρικούπης δανειζόταν κυρίως για να εξοφλήσει προγενέστερες οφειλές και δάνεια.
Σε πολλά μεγάλα έργα οι Εβραίοι δεν έπαιξαν μόνο το ρόλο του χρηματοδότη – δανειοδότη, αλλά ανελάμβαναν και τα ίδια τα έργα, όπως π.χ. η εργοληπτική εταιρεία Αντ. Μάτσα της οποίας ανατέθηκε το έργο περάτωσης της Διώρυγας της Κορίνθου (1890-1893). Με τον τρόπο αυτό τα χρήματα έβγαιναν φειδωλά μετά από φαινομενικά ατελείωτες και δύσκολες διαπραγματεύσεις με την υπογραφή των πιο παράλογων όρων από μία εβραϊκή τσέπη και έμπαιναν με υπέρτατη ευκολία χωρίς τον παραμικρό δισταγμό σε άλλη τσέπη του ιδίου παντελονιού.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΕΤΣΕΚΙΟΥΛΑΦΗΣ
[1]
Σ.Σ. Συγκεκριμένα η ιστορική παραδοχή του Χαριλάου Τρικούπη «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ειπώθηκε στις 10
Δεκεμβρίου 1893, στην Βουλή των Ελλήνων.
[2]
Βλ. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία
του Ελληνικού Έθνους», έκδοση National Geographic Society –
Τέσσερα Πι Ειδικές Εκδόσεις Α.Ε., 2009-2010, τόμος 24ος, 1892 –
1922, σελ. 32.
[3]
Βλ. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος,
ό.π., σελ. 16.
[4]
Βλ. Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, «Από
την πτώχευση του 1893 στο Γουδί», εφημερίδα «Καθημερινή», 02.07.2011.
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου
Δημοσίευση σχολίου