Για να μπορέσουμε να σκιαγραφήσουμε, αλλά και να κατανοήσουμε στη συνέχεια τους λόγους των δεινών που υπέστη η Ελλάδα κατά την εξεταζόμενη ιστορική περίοδο (δηλαδή από το 1897 έως και τις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) και την σχέση αυτών με τον ραγδαίως αναπτυσσόμενο Σιωνιστικό Ιμπεριαλισμό, θα αναφερθούμε σε ορισμένες όχι και τόσο γνωστές, αλλά οφθαλμοφανείς «διαβολικές συμπτώσεις»...
Του Βασίλειου Ι. Κετσεκιουλάφη
Πολιτικού Επιστήμονα - Διεθνολόγου
Αναμφισβήτητα μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες που πρωταγωνίστησε στην Ελλάδα, στην υπό εξέταση ιστορική περίοδο, υπήρξε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που άλλοι στο πρόσωπό του έβλεπαν και βλέπουν έναν «εθνάρχη» και άλλοι έναν «εθνικό ολετήρα». Έχουν γραφτεί με το πέρασμα των χρόνων διάφορες εκδοχές της «πραγματικής καταγωγής» του, τις οποίες και θα προσπαθήσουμε να απαριθμήσουμε και να ξετυλίξουμε παρακάτω. Πριν ξεκινήσουμε όμως με την καταγραφή των διαφόρων ισχυρισμών περί της καταγωγής του πολιτικού αυτού ανδρός, ας ρίξουμε μια ματιά στην λεξιλογική αναζήτηση και την ετυμολογική ερμηνεία του ονόματος - επωνύμου Βενιζέλος. Οι επικρατέστερες εκδοχές είναι οι εξής:
1. «Η
Ιταλική προέλευση του βαφτιστικού ονόματος Μπενιζέλος < Bene – μτφ. του δικού μας ‘ευ’- + angelo (καλός + άγγελος, αντίστοιχο με το δικό μας
Ευάγγελος) > Beneangelo > Beniangelο > Benigelo > Μπενιζέλος > Βενιζέλος. Στους
Καθολικούς είναι διαδεδομένο το όνομα Βen Angelo (στην Αμερική υπάρχει και ομάδα αμερ. Football)»[1].
2. «Σύμφωνα
με μια διαφορετική και πρωτοδημοσιευμένη ερμηνεία το βαφτιστικό όνομα Βενιζέλος
παράγεται από τη λατινική φράση Ben agellum (μικρή έκταση γης) και σημαίνει ‘εύφορος’. Η
μετατροπή του agellum > zelo φαίνεται και από το μετασχηματισμό του λατινικού agellum Gomperticum σε Zelo Buon Persico (χωριό της Λομβαρδίας/ Ιταλίας)»[2].
3. Σύμφωνα με την εκδοχή του ραβίνου
Μορντεχάι Φριζή το όνομα Βενιζέλος «είναι
εβραϊκής καταγωγής, αμί τι άλλο Βενιζέλος > Benuzilio > Ben Uziel στα εβραϊκά, δηλαδή ‘ο Υιός της Δύναμης του Κυρίου’». Δεν αποτελεί λοιπόν απλά ένα οποιοδήποτε
εβραϊκό όνομα… αλλά και συγκαταλέγεται στα «ιερά» εβραϊκά ονόματα[3].
4. Το όνομα Μπενιζέλος
παρουσιάζεται, ως βαφτιστικό και ως επώνυμο, σε διάφορες ιστορικές
προσωπικότητες, οι οποίες ήταν άσχετες μεταξύ τους: Μπενιζέλος Κρεββατάς, Μπενιζέλος Ρούφος. Με τα παραπάνω συνάδει και η 726 υποσημείωση της
Διδακτορικής Διατριβής του Νικόλαου Ταχινοσλή
την οποία και παραθέτουμε αυτούσια: «Αυτό, το επώνυμο Μπενιζέλος,
μαρτυρείται και ως βαφτιστικό… Το β είναι προφανώς η γραπτή μορφή ενός b της
καθομιλουμένης. Στον κώδικα του συμβολαιογράφου Παναγή Πούλου από την Αττική των αρχών του 19ου αιώνα έχει κυρίως τη μορφή
Μπενιζέλος (συνολικά 121 αναφορές σε σχέση με 44 της πρώτης μορφής). Βλέπε
Πετρόπουλος, Αττική»[4].
5. Αρκετοί επιχείρησαν να
ετυμολογήσουν το όνομα/επίθετο Βενιζέλος από τις Τούρκικες λέξεις: Ben (γιός) + Inzel (μοίρα). Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και η ερμηνεία του Καμπούρογλου στον «Πυρσό», ο οποίος προσπαθεί,
να ετυμολογήσει το Μπενιζέλος από το Beni < Ibn (γιος, στην Αραβική)[5].
Ας επιστρέψουμε όμως στην «πραγματική καταγωγή» του Βενιζέλου, για
την οποία αρχικά θα παραθέσουμε εξ’ ολοκλήρου την αναφορά που κάνει ο Νικόλαος Αντωνακέας στο βιβλίο του «Πολιτική ιστορία
Ελλάδος 1821-1954 ή Φαυλοκρατία», ο οποίος παραθέτει με την σειρά του αυτούσιο
απόσπασμα από την «αξιόλογη ανεξάρτητη έρευνα» «Βιογραφία Ελευθερίου Βενιζέλου»
του Μ. Α. Παπαδάκη[6],
όπου επισημαίνεται η εβραϊκή καταγωγή του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο Δημήτρης Ε.
Νικητάκης στην επιστολή του προς τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Ελλήνων
Λόγοι» επισημαίνει ότι: «Ο Μ. Α. Παπαδάκης στο βιβλίο του ‘Βιογραφία Ε.
Βενιζέλου’ έχει την δική του θέση σχετικά τόσο με την καταγωγή του Βενιζέλου
όσο και με την προέλευση του ονόματός του. Θεωρώ πως ο συγγραφέας δεν είχε
λόγους να ψευσθεί ούτε σκοπιμότητες
υπηρέτησε. Τότε ο Βενιζέλος στα μάτια των αθώων και μη υποψιασμένων Ελλήνων εφάνταζε ως επί γης θεός. Προκειμένου να
κατανοήσομε τα γεγονότα, θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι ακόμη και σήμερα μετά
τα μέγιστα δεινά που προκάλεσε ο Βενιζέλος στον τόπο μας, μια μερίδα Ελλήνων εν
αγνοία τους καθοδηγούμενων και άλλη μια μερίδα ανιστόρητων τον τιμούν»[7].
«Ἀλλ’ ἄς ἐπανέλθωμεν εἰς τὴν οἰκογενειακὴν
προέλευσιν τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου. Ἔχοντες δὲ ὑπ’ ὄψιν τὸ ἔργον καὶ ὅλας τὰς ἰδιότητας
τοῦ χαρακτῆρος αὐτοῦ, ἄς σκιαγραφήσωμεν ἐν συνεχείᾳ τὴν μεγάλην
«προσωπικότητα» τοῦ πολιτικοῦ ἐκείνου ἀνδρός.
Ἀκριβῶς ὅπως τινὲς ἐκ τῶν φίλων καὶ θαυμαστῶν
του, ἀναδειχθέντες παρ’ αὐτοῦ ἤ ἐνδιαιτώμενοι ἐκ τοῦ ταμείου τῆς συζύγου του Ἕλενας,
διὰ μυθιστορηματικῶν διηγήσεων προσπαθοῦσι νὰ… θεοποιήσωσι τὸν αὐθέντη
των, οὕτω ἄλλοι τῆς αὐτῆς συνομοταξίας
προσπαθοῦσι διὰ παρεμφερῶν διηγήσεων νὰ ἀποδείξωσιν ὅτι ὁ πατὴρ τοῦ Ἐλευθερίου
Βενιζέλου, Κυριάκος κατήγετο ἐκ Μυστρᾶ τῆς Σπάρτης καὶ ὅτι ἦτο ἀπόγονος τῆς ἐκεῖ
ἀρχοντικῆς οἰκογένειας τῶν Κρεββατάδων!
Χωρὶς τοῦτο νὰ ἐπιβεβαιοῦται ἐξ οὐδεμιᾶς ἐπισήμου
ἱστορικῆς πηγῆς καὶ χωρὶς ἐκεῖνος ζῶν εἰσέτι νὰ ἰσχυρίσθῃ τοιοῦτον τὶ ποτέ… Μὴν
ἀπορεῖτε! Οἱ μεμυημένοι Βενιζελικοὶ ὡς ἐκαλοῦντο
ἐν Κρήτῃ οἱ φανατικοὶ ὁπαδοὶ τοῦ
«Μεσσίου», εἶναι ἱκανοὶ δι’ ὅλα. Προσωπικῶς εἶδον ἐγώ ὡς ἀξιωματικὸς, κατὰ
τὸ ἔτος 1918, εἴς τι σχολεῖον τῆς Λήμνου, μεγάλην διαφημιστικὴν ἐλαιογραφίαν
παριστῶσαν τὸν ὑελοφοροῦντα Ἐλευθέριον Βενιζέλον ὡς ἐξερχόμενον τῆς… θαλάσσης
καὶ εὐλογοῦντα ὡς ὁ Χριστὸς τὰ πέριξ αὐτοῦ συναθροισθέντα παιδία, πρὸς τὰ
ὁποῖα διένειμεν δῶρα. Ὤ! ὁποία βλασφημία!
Φαντασθῆτε λοιπὸν, ποῦ εἶναι δυνατὸν νὰ φθάσῃ ἡ
συσκοτισμένη διάνοια καὶ ὁ φανατισμὸς τῶν ἀποναρκωθέντων ὁπαδῶν τοῦ Βενιζέλου
καὶ ποίου εἴδους σοφίσματα εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπινοήσωσιν, ὥστε νὰ θεοποιηθῇ ὁ
μέγας δαίμων τῆς Ἑλλάδος.
Ἰδοὺ ὅμως ἡ οἰκογενειακὴ προέλευσις τοῦ Ἐλευθερίου
Βενιζέλου ὡς τὴν ἱστορεῖ ἀκριβῶς εἰς τὸ βιβλίον του, ὑπὸ τὸν τίτλον «βιογραφία Ἐλευθερίου
Βενιζέλου» ὁ Μ.Α. Παπαδάκης:
«…Κερκυραία Ἑβραία, ὀρφανὴ, ὁμιλοῦσα θαυμάσια τὴν
Ἑλληνικὴν, ἦλθεν εἰς Θεσσαλονίκην διὰ νὰ γνωρίσῃ τοὺς συγγενεῖς της καὶ ἐνυμφεύθη
τὸν ἐξάδελφόν της Μπένυ Σελόν. Ὁ σύζυγός της ἦτο γυρολόγος. Ἐκ τοῦ γάμου των, ἐγεννήθη
υἱός, ἀλλ’ ἕξι ἔτη μετὰ τὴν γέννησίν του ἀπέθανεν ὁ σύζυγός της καὶ ἔμεινε
χήρα. Αὕτη ἐβασανίζετο ὅμως διὰ νὰ ἀναθρέψῃ τὸ καχεκτικὸν τέκνο της, λόγῳ τῆς
κληρονομηθείσης πατρικῆς ἀσθενείας.
«…Μόλις ὁ υἱός της ἔγινε δέκα ἐτῶν, ἤρχισε τὸ ἐπάγγελμα
τοῦ πατρός του, κατώρθωνεν δὲ οὕτω νὰ κερδίζῃ ὀλίγα χρήματα καὶ νὰ βοηθῇ τὴν
μητέρα του. Ἀλλ’ οἱ κόποι, αἱ στενοχωρίαι, αἱ στερήσεις καὶ ἡ κληρονομία τῆς
συζυγικῆς ἀσθενείας, τόσον τὴν εἶχον καταβάλει, ὥστε μετὰ μικρὸν διάστημα νὰ ἀποθάνῃ
καὶ αὐτή.
«…Ὁ νέος ἔμεινε μόνος του, ἐξακολουθῶν τὸ ἐπάγγελμα
τοῦ γυρολόγου, εἶχεν ὅμως μανίαν καὶ μεγάλην ἀγάπην πρὸς τὴν θάλασσαν ὅπου ἐψάρευε
τὰς ὥρας τῆς ἀργίας του. Μόλις ἔγινε δεκαέξι ἐτῶν ἤρχισε νὰ σκέπτεται ὅτι θὰ ὑπηρετήσῃ
στρατιώτης καὶ δὲν ἔπαυσε νὰ ἐνεργῇ πῶς θὰ δραπετεύσῇ ἐκ Θεσσαλονίκης διὰ νὰ ἀποφύγῃ
τὴν στράτευσίν του εἰς τοὺς Τούρκους, καὶ δὲν ἄργησε νὰ παρουσιασθῇ ἡ εὐκαιρία.
«…Εἰς τὴν Θεσσαλονίκην παρέμενε ἕνα καϊκι
Βατικιώτικο, τοῦ ὁποίου ὁ μοῦτσος ἐνοσηλεύετο εἰς τὸ νοσοκομεῖον, ὅπου καὶ ἀπέθανεν.
Ὁ νέος ἔπεισεν τὸν πλοίαρχον νὰ τὸν παραλάβη ὡς μοῦτσον εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ ἀποθανόντος.
Πράγματι ὁ πλοίαρχος τὸν παρέλαβε καὶ ἀνεχώρησε λάθρα ἐκ Θεσσαλονίκης.
«…Κατὰ τὸ μέχρι Πειραιῶς ταξίδι τὸ ὁποῖον
διήρκεσε ἐπὶ πολλοὺς μῆνας, λόγῳ τῶν πολλῶν προσεγγίσεων, οἱ ναῦται τὸν ἐφώναζον
«Κυριάκον» μὲ τὸ ὄνομα δηλαδὴ τοῦ ἀποθανόντος. Αὐτὸς ὄχι μόνον τὸ ἐδέχετο, ἀλλ’
ἤκουεν εὐχαρίστως εἰς τὸ ὄνομα αὐτὸ ὁσάκις τὸν ἐφώναζον καὶ ἔκτοτε ἐσυνήθισε καὶ
ἐκαλεῖτο «Κυριάκος». Ὁ πλοίαρχος καὶ οἱ ναῦται ἦσαν κατενθουσιασμένοι μὲ τὸν
νέον μοῦτσον διὰ τὴν ἐξυπνάδα καὶ διὰ τὴν ἐργατικότητά του.
«…Εἰς τὸν Πειραιᾶ ὁ πλοίαρχος ἐπαρουσίασεν εἰς τὸ
Λιμεναρχεῖον τὸ πιστοποιητικὸν τοῦ νοσοκομείου, δι’ οὗ ἐβεβαιοῦτο ὁ θάνατος τοῦ
πρώτου Κυριάκου. Εἶχεν ὅμως ἀνάγκην νὰ
δηλώσῃ τὸ ὀνοματεπώνυμον τοῦ νέου «Κυριάκου» διὰ νὰ γραφῇ εἰς τὸ Λιμαιναρχεῖον.
Ἐκάλεσεν ἰδιαιτέρως τὸν «Κυριάκον» καὶ τὸν ἠρώτησεν ἄν ἦτο εὐχαριστημένος μὲ τὴν
θαλασσινὴν ζωὴν καὶ ἄν θὰ ἔμενε ἐργαζόμενος μαζί του. Εἰς καταφατικὴν δὲ ἀπάντησιν,
τὸν ἠρώτησε, ποῖον ἦτο τὸ ἐπίθετόν του. Ὁ Κυριάκος, ἐνεθυμεῖτο ἀπὸ ὅ,τι εἶχεν ἀκούσει, δηλαδὴ ὅτι ὁ πατήρ του ὀνομάζετο Μπένυ Σελόν.
«…Ὁ πλοίαρχος δὲν ἐδυσκολεύθη νὰ συνθέση τὸ νέον ὄνομα·
«Κυριάκος Μπενυσέλος» καὶ τοιουτοτρόπως ἐνεγράφη εἰς τὸ λιμεναρχεῖον. Ἐπὶ τρία ἔτη εἰργάσθη εἰς τὸ ἴδιον πλοῖον, ἀλλὰ
εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ τετάρτου ἔτους, ὁ πλοίαρχος ἀπέθανε καὶ ὁ Κυριάκος ἔμεινεν ἄνευ
πλοίου καὶ πλοιάρχου. Μετὰ μικρὸν διάστημα προσελήφθη εἰς ἄλλο πλοῖον ὡς
ναύτης, δι’ ἕν ταξίδιον διὰ τὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης, ὅπου τὸ πλοῖον ἐφόρτωνε
πορτοκάλια. Ὁ Κυριάκος παρέλαβε τὰ χαρτιά του ἀπὸ τὸ Λιμεναρχεῖον καὶ ἀνέλαβεν ὑπηρεσίαν
ὑπό τὸν νέον πλοίαρχον. Ἔφθασεν εἰς τὰ Χανιὰ καὶ ἤρχισεν ἡ φόρτωσις. Ἀλλὰ πρὸ
τοῦ νὰ φορτώσουν, μιὰ μεγάλη τρικυμία συνέτριψε τὸ πλοῖον ἐντὸς τοῦ λιμένος τῶν
Χανίων. Ὁ πλοίαρχος κι αὐτὸς ἔμειναν εἰς τὸν δρόμον!
«…Ἡ συγκοινωνία ἦτο πολὺ ἀραιὰ διότι μόνον μία
«ταμπακέρα» ὑπὸ τὸν πλοίαρχον καπετὰν Κοσμᾶ προσήγγιζε τὴν Κρήτην. Αὕτη ἔφερνε
καὶ παρελάμβανεν ἀλληλογραφίαν κατὰ τρίμηνον.
Ὁ Κυριάκος ἐσκέφθη, διὰ νὰ μὴν
μείνῃ ἄνευ ἐργασίας, νὰ ἐπαναλάβῃ τὸ πατρικόν του ἐπάγγελμα. Ἐπρομηθεύθη τὴν
«πανιέρα» ἠγόρασε ἀπὸ τὸν Φουλάκην ὀλίγα μικροεμπορεύματα καὶ ἤρχισε τὸ ἐμπόριον
τοῦ γυρολόγου εἰς τὰ πέριξ τῶν Χανίων χωρία. Τὸ ἐμπόριον αὐτό, ἐγίνετο ἀποκλειστικῶς
ἀπὸ Ἑβραίους, οἵτινες μὲ τὸ ἄνοιγμα τοῦ Καλεκαπασὶ πύλη τοῦ φρουρίου ἐξήρχοντο
τῆς πόλεως καὶ ἐπεσκέπτοντο τὰ πέριξ Χριστιανικὰ χωρία καὶ τὰ Τουρκικὰ μετόχια.
«…Ὁ Κυριάκος γνωρισθεὶς μὲ ὅλους τοὺς Ἑβραίους, εἰς
οὐδένα ἐνεπιστεύθη τὴν καταγωγήν του Κατόρθωσεν νὰ ἀναγνωρισθῇ ὅμως ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ
προξενεῖον, ὡς Ἕλλην ὑπήκοος καὶ ἦτο εἷς ἐκ τῶν ὀλίγων ἀνεγνωρισμένων Ἑλλήνων ὑπηκόων
ἐν Κρήτῃ. Τοιουτοτρόπως ἦτο ὁ μόνος κατὰ φαινόμενον Χριστιανὸς γυρολόγος καὶ
συνεπῶς ἡ ἐργασία του ἦτο μεγάλη καὶ προσοδοφόρος.
«…Οἱ γυρολόγοι ἐπιστρέφοντες εἰς τὴν πόλιν ἔφερον
συνήθως μαζί των αὐγὰ καὶ κοτόπουλα, διότι αἱ χωρικαὶ μὴ ἔχουσαι χρήματα ἔδιδον
ταῦτα διὰ νὰ ἀγοράσωσι τὰ ἀναγκαιοῦντα αὐταῖς. Ὁ Κυριάκος ἤρχισε κι αὐτὸς νὰ
συμμορφοῦται μὲ τὸ σύστημα ἐκεῖνο καὶ ἔφερνε συχνὰ εἰς τὴν πόλιν αὐγὰ καὶ
κοτόπουλα, τὰ ὀποῖα συνήθως ἐπώλει εἰς τὸν μεγαλέμπορον Μαρκαντωνάκην.
«…Ὁ Μαρκαντωνάκης συμπάθησεν τὸν Κυριάκον καὶ
παρήγγειλεν εἰς τὸν γραμματέα του νὰ κρατῇ πάντα τὰ ὑπό τοῦ Κυριάκου
προσκομιζόμενα αὐγά καὶ πουλερικὰ καὶ νὰ τὸν πιστώνη διότι ὁ Κυριάκος τὸν εἶχεν παρακαλέσει νὰ τοῦ φυλάττῃ τὰ χρήματά
του. Ὁ Κυριάκος συνέλαβεν σταθερὰν ἀπόφασιν νὰ μαζεύσῃ χρήματα διὰ νὰ ἀνοίξῃ
μαγαζάκι. Τὴν σκέψιν του ἐκείνην τὴν ἐδυνάμωσεν καὶ ὁ ἔρως του πρὸς μίαν εὔμορφην
χωριατοποῦλαν. Ὁ Κυριάκος ἤρχισε νὰ ἀπομακρύνεται ἐκ τῆς ζώνης τῶν πέριξ τῶν
Χανίων χωρίων τὰ ὁποῖα ἀπεῖχον περίπου μίαν ὥραν καὶ ἐπροχώρει εἰς τὰ ὀρεινὰ
χωρία εἰς τὰ ὁποῖα οἱ Ἑβραῖοι γυρολόγοι ἐφοβοῦντο νὰ πηγαίνουν.
«…Εἰς ἕν ἐκ τῶν χωρίων ἐκείνων ὁ Κυριάκος ἐγνώρισε
μιὰν ὡραίαν κόρην τὴν ὁποίαν ἠγάπησεν ἐμμανῶς. Τὸ χωρίον αὐτὸ ὠνομάζετο
Θέρισον. Ἡ οἰκογένειά της ἦτο πτωχὴ καὶ περίεργος. Ὁ πατήρ της ἐκ τοῦ πρώτου
γάμου του εἶχεν ἀποκτήσει δύο θυγατέρας, ἐξ ὧν ἡ μεγαλυτέρα ἦτο ἡ συμπάθεια τοῦ
Κυριάκου. Ὁ ἔρως τοῦ Κυριάκου ηὔξανε, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἦτο ἐπίπονον τὸ καθημερινόν
ταξίδιον μέχρι Θερίσου, ἐπήγαινεν ἐκεῖ τὰς Κυριακὰς καὶ ἑορτὰς καὶ παρέμενε
καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν, συνήθως δὲ διενυκτέρευεν εἰς τὸ καφενεῖον τοῦ χωρίου καὶ
τὴν πρωίαν τῆς ἐπομένης ἔκαμνε τὸν γῦρον του εἰς τὰ πλησίον χωρία.
«…Παρῆλθεν ἔτος ἀπὸ τὴν γνωριμίαν του μὲ τὴν ὡραίαν
Θερισιανὴν καὶ ὁ Κυριάκος σκεπτόμενος νὰ τὴν ζητήσῃ εἰς γάμον ἀπεφάσισε νὰ ἀνοίξῃ
μαγαζάκι. Καὶ πράγματι ἔχων περίπου 20 λίρας, ἄνοιξε μαγαζάκι εἰς τὰ Χανιά. Δὲν
ἐλησμόνησε ὅμως καὶ τὸ παλαιόν του σύστημα καὶ κάθε Σάββατον ἐφορτώνετο τὴν
«πανιέρα» του, μετέβαινε εἰς Θέρισον πρὸς ἐμπορίαν καὶ ἔβλεπεν οὕτω τὴν ἀγαπημένην
του. Δὲν παρῆλθεν ἔτος, ἀπὸ τῆς ἀποκαταστάσεώς του μὲ μαγαζί καὶ ἐζήτησε εἰς
γάμον τὴν χωριατοποῦλαν. Ὁ πατὴρ της ὅμως ἐπ’ οὐδενὶ λόγῳ ἤθελε νὰ δώσῃ τὴν
κόρην του εἰς ἕνα ξένον γυρολόγον τοῦ ὁποίου ὡς ἔλεγε, δὲν ἐγνώριζεν ἀπὸ ποῦ
κρατάει ἡ σκούφια του. Καὶ ὄντως ὁ γέρος ἐκεῖνος εἶχε δίκαιον, διότι δὲν ἐγνώριζε
τὴν οἰκογένειάν του, οὔτε τὴν πατρίδα του.
«…Ἡ μανία τοῦ Κυριάκου πρὸς τὴν νέαν ἐκορυφοῦτο
καὶ δὲν ἄργησε νὰ τὸ καταστήσῃ γνωστὸν εἰς τὸν προστάτην του Μαρκαντωνάκην, ὅστις
ἐπεμβᾶς μετὰ τοῦ ἱερέως τοῦ χωρίου, ἔπειτα ἀπὸ μακρὸν διάστημα ἔπεισεν τὸν πτωχὸν
Θερισιανὸν νὰ δώσῃ τὴν θυγατέρα του Στυλιανὴν, ὀρφανὴν μητρὸς, εἰς τὸν
Κυριάκον. Οὗτος, ἔλαβεν ὡς προίκαν μίαν μικρὰν ἰσόγειον οἰκίαν, κληρονομίαν τῆς
μητρὸς της εἰς τὸ χωρίον Μπουρνιές, ἀπέχον τρία τέταρτα τῆς ὥρας ἐκ τῆς πόλεως
τῶν Χανίων, τὸ πλεῖστον Τουρκικὸν καὶ ὑπὸ ἐλαχίστων Χριστιανῶν κατοικούμενον. Εἰς
τὴν οἰκίαν ἐκείνην κατώκησεν ὁ Κυριάκος μέχρι τοῦ 1865. Ἐκ τοῦ γάμου του ἀπέκτησε
τέσσαρας θυγατέρας, ἕνα υἱὸν ὑδροκέφαλον, παράλυτον τὰ κάτω ἄκρα, ὅστις εἰς ἡλικίαν
16 ἐτῶν ἀπέθανε, καὶ τὸν Ἐλευθέριον».
Η Γέννησις του Ελεθερίου Βενιζέλου
«Κατ’ Αὔγουστον τοῦ 1864 ἤρχισεν ὁ τοκετὸς τῆς
Στυλιανῆς μὲ φοβεροὺς πόνους, παρῆλθον δύο ἡμέραι καὶ ὁ τοκετὸς δὲν ἐγίνετο. Ἔχοντες
ὑπ’ ὄψιν τὸν προηγούμενον τοκετὸν τοῦ ὑδροκεφάλου καὶ φοβούμενοι παρομοίαν
περίπτωσιν οἱ χωρικοί, ἔπεισαν τὸν Κυριάκον ὅτι πρέπει νὰ φέρη τὸν Ἱερόθεον,
προηγούμενον τῆς μονῆς «Χρυσοπηγῆς» διὰ νὰ τῆς διαβάση εὐχὴν καὶ οὕτω κατορθωθῆ
ὁ τοκετὸς. Οἱ δὲ Τοῦρκοι μετεκάλεσαν τὸν Χατζῆ Σακίρη ἀπὸ τὸ χωρίον Ψίρες τῆς
Κυδωνείας διὰ τὸν αὐτὸν σκοπὸν.
«…Τὴν ἑσπέραν τῆς τρίτης ἡμέρας συνηντήθησαν εἰς
τὸ αὐτὸ σπιτάκι ὁ Ἱερόθεος καὶ ὁ Χατζῆ Σακίρης καὶ ἤρχισαν νὰ διαβάζουν ὑπὸ τὸ ἀμυδρὸν
φῶς ἕνὸς λύχνου, ὁ μὲν τὴν φυλλάδα τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου καὶ ἄλλα σχετικά, ὁ δὲ Τοῦρκος δικάς του φυλλάδας μὲ εὐχὰς
Τουρκιστί. Τὸ διάβασμα αὐτὸ διήρκεσε πέντε ὥρας περίπου, μὲ μικρά διαλείμματα.
Εἰς στιγμὴν κορεσμοῦ καὶ νυστάγρας λέγει ὁ Ἱερόθεος πρὸς τὸν Τοῦρκον: «Μωρὲ
Χατζῆ ἕνα διάβολο θωρῶ» καὶ ἀπαντᾶ ὁ Τοῦρκος: «Καὶ ἐγὼ μωρὲ παπᾶ, θωρῶ ἕνα φουρὸγατο καὶ ὁ Ραμπῆς
νὰ λυπηθῆ τὴν κακομοίρα νὰ τὸ ξεγεννήση». Πράγματι περὶ τὰ ἐξημερώματα τῆς
τετάρτης ἡμέρας ἐγεννήθη ὁ διάβολος Ἐλευθέριος!»
Πώς και υπό τίνος εβαπτίσθη
«...Μόλις τὸ παιδὶ ἐγέννετο 40 ἡμερῶν, ἡ μητέρα του
καὶ ἡ μαμμή, μετέβησαν εἰς τὴν μονὴν τῆς «Ζωοδόχου Πηγῆς» ὅπου διέμενεν ὁ Ἱερόθεος
καὶ ἐζήτησαν τὴν βάπτισίν του. Ὁ Ἱερόθεος ἐδέχθη ὡς ἀνάδοχος νὰ τὸ βαπτίσῃ. Ἀλλὰ
καθ’ ἥν ὥραν τὸ εἶχεν μέσα εἰς τὴν κολυμβήθραν καὶ τὸ ἐσήκωσε διὰ νὰ τὸ θέση εἰς
τὰ μυρόπανα, ἐλέρωσεν ἐντὸς τῆς κολυμβήθρας, καὶ ὁ Ἱερόθεος τὸ παρέδωσεν εἰς τὴν
μαμμὴν φωνάζων: «Αὐτὸς εἶναι Σατανᾶς καὶ θὰ κάμνη κακὸν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν» καὶ ἀμέσως
ἀπεμακρύνθη. Ἀπετελείωσε δὲ τὸ βάπτισμα ὁ παρατυχὼν Γεννάδιος. Τὰ περὶ τοκετοῦ
καὶ βαπτίσματος, ἀναφέρει ὁ Ἱερόθεος λεπτομερῶς εἰς τὸ «ἡμερολόγιόν του.
Ἐν συνεχείᾳ ὁ ἴδιος συγγραφεύς ἀναφέρει διάφορα ἄλλα
γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυριάκου Βενιζέλου ὅστις μετὰ πλείστων ἄλλων Ἑλλήνων ὑπηκόων
ἀπεμακρύνθη τῆς Κρήτης παρὰ τῆς Τουρκικῆς κυβερνήσεως, ἐπανελθών κατὰ τὸ ἔτος
1871, ὁπότε εὑρῆκε ἄθικτον τὸ κατάστημά του καὶ ἤρχισε τὰς ἐργασίας του, ἀφοῦ
προσέλαβε ὡς ὑπαλλήλους του τοὺς: Γ. Γιαννακουδάκην, καὶ Ἀνδρέαν Νοστράκην. Τὴν
Τρίτη θυγατέρα του δὲ, ἔδωσε σύζυγον εἰς
τὸν πρακτικὸν δικηγόρον Κωνσταντῖνον Μητσοτάκην»[8].
«Ο άνθρωπος Βενιζέλος
Τα μαθήματα της στοιχειώδους εκπαιδεύσεως τα
παρακολούθησε στην Σύρο. Ο πατέρας του τον προόριζε για έμπορο, αλλά εκείνος
σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, από το οποίο απεφοίτησε είκοσι
τριών χρόνων.
Η μορφή του δεν ήτο η χαρακτηρίζουσα την ελληνική
φυλή. Είχε το τυπικό εβραϊκό επίμηκες ωοειδές σχήμα κεφαλής, με οξεία κατάληξη
εις την κορυφή (Baker 1974). Ήτο ισχνός, με φωνή λεπτή, χείλη σαρκώδη,
κατασκευή σώματος περισσότερο γυναικεία παρά ανδρική. Παρουσίαζε συχνό νευρικό
σπασμό (τικ) της αριστεράς παρειάς (κατά διαβολική σύμπτωση τον ίδιο ακριβώς
σπασμό με τον αιμοσταγή Ροβεσπιέρο). Ο Αντωνακέας στη «Φαυλοκρατία», Α' τόμος,
τον χαρακτηρίζει ‘Μεφιστοφελή’. Από πλευράς ιδιοσυγκρασίας ήταν αρχομανής. Ο Κωνσταντίνος
Καραμανλής και ο Ανδρέας. Παπανδρέου μαζί, μπροστά του φαντάζουν ως νάνοι
αδιαφορίας για την αρχηγία. Ήτο επίσης ραδιούργος, δολοπλόκος, αμφίθυμος,
υστερικός, κυκλοθυμικός, εκρηκτικός, προσβλητικός, καχύποπτος, αλάθητος ως
πάπας, καταχραστής χρημάτων, ηθικός αυτουργός δολοφονιών. Έφερε μέσα του την
εβραϊκή κατάρα: θεωρούσε τον εαυτό του ‘σκεύος εκλογής του Μεγάλου Αρχιτέκτονος
του σύμπαντος’. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έμεινε ποτέ στην θέση της
αντιπολίτευσης. Ο λαός τον αποπέμπει και αυτός επιστρέφει με τις ξένες λόγχες
ως συνωμότης και δικτάτωρ από το 1917-1920 (περιπτώσεις Κρήτης, Θεσσαλονίκης,
Βουλής Λαζάρων). Των πραξικοπηματικών πράξεων αυτού ο αριθμός είναι ασύλληπτος.
Δια την μασονική του ιδιότητα μας βεβαιώνει ο Ιωάννης Λουκάς στην ‘Ιστορία της
Ελληνικής Μασονίας’.
Ωστόσο, υπάρχει και η καλή πλευρά του: ήτο
ευφυέστατος, πολυστροφότατος, με δυνατότητα επηρεασμού του ακροατηρίου
καταπληκτική, με επιχειρηματολογία ασύλληπτη, με πειθώ ακαταμάχητη, με ταχύτητα
που θύμιζε αιλουροειδές, με νομική επάρκεια απροσμέτρητη. Υπήρξε πράγματι
ρήτορας μεγάλου διαμετρήματος. Σίγουρα η πατρίδα μας ήτο τα μέγιστα ατυχής,
διότι αυτές τις τόσο καλές του ιδιότητες τις φύλαξε για την δική του πατρίδα»[9].
Αναφορές σχετικά με την εβραϊκή καταγωγή του
Κυριάκου Βενιζέλου ή Μπενυσέλου, πατέρα του Ελευθερίου Βενιζέλου υπάρχουν
αύθονες και μάλιστα σε αξιόλογη και πλούσια βιβλιογραφία όπως π.χ.:
1. Γεώργιος Αϋφαντής (στρατηγός) στα βιβλία του «Αφύπνισις», «Βωμός της ελπίδος», «Άνθρωπος και
επιστήμη».
2. Κώστας Ν. Μπαρμπής (επ. γενικός διευθυντή Ιδρύματος
Κρατικών Υποτροφιών, δίδαξε ελληνική ιστορία και λογοτεχνία σε παράρτημα ξένου
Πανεπιστημίου στην Αθήνα) στο πλούσιο σε βιβλιογραφικό υλικό (195 ελληνόγλωσσες
και 133 ξενόγλωσσες πηγές) βιβλίο του «Ελ Βενιζέλος: Εθνάρχης ή εθνικός ολετήρας;»,
Πελασγός, 2001.
3. Νικόλαος Τωμαδάκης στο έργο του «Ο Βενιζέλος έφηβος»,
Κυδωνία, Αθήνα, 1964,
4. Σπυρίδων Μαρκεζίνης στην
τετράτομη έκδοσή του «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (1828-1964)», Πάπυρος,
τόμος 2ος, 1968.
5. Ξενοφώντας Στρατηγός (Υποστράτηγος,
Υπαρχηγός Γενικού Επιτελείου) στο έργο του «Η Ελλάδα στη Μικρά Ασία»,
Δημιουργία, 1925, Δ’ έκδοση 1994.
6. Édouard Driault[10] στο έργο του «Ελλάδα και Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος»,
μετάφραση Κώστα Ν. Μπαρμπή, Πελασγός,
2000.
7. Νίκος Αντωνακέας στο τρίτομο βιβλίο του «Πολιτική
ιστορία Ελλάδος 1821-1954. Φαυλοκρατία», Νέα Θέσις,
1994.
8. Μ. Α. Παπαδάκης στο βιβλίο
του «Βιογραφία Ελευθερίου Βενιζέλου», ιδιωτική έκδοση, εξαντλημένο, 1935.
Το γεγονός αυτό έρχεται σε αντίθεση με τους
ισχυρισμούς για «ανυπόστατη και κακοήθη εβραϊκή καταγωγή», εφόσον ο ίδιος ο
Βενιζέλος ποτέ δεν μίλησε για την καταγωγή του, ώστε να υπάρχουν καλοήθεις
ισχυρισμοί με υπόσταση. Επίσης το να αποκαλεί κανείς μία άποψη «ανυπόστατη και
κακοήθης αντισημιτική εκδοχή», χωρίς να παρουσιάζει ο ίδιος σοβαρά επιστημονικά
ιστορικά αποδεικτικά στοιχεία και τεκμήρια, δεν συνάδει με τον δημοκρατικό λόγο
και την επιστημονική έρευνα. Από πού κι ως που κάποιος που κατά την αντίληψή
του ο Βενιζέλος είχε εβραϊκή καταγωγή, αυτομάτως εντάσσεται και κατατάσσεται
στους αντισημίτες; Τι το αντισημιτικό υπάρχει στην εβραϊκή ή μη καταγωγή
κάποιου ανθρώπου; Ο ραβίνος Μορντεχάι Φριζής
που υποστηρίζει ότι το όνομα Βενιζέλος είναι εβραϊκό είναι αντισημίτης; Όχι
βέβαια!
Σύμφωνα με τον Δημήτριο Ε. Νικητάκη που σε μία επιστολή του προς τον
αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Ελλήνων Λόγοι», της 17 Νοεμβρίου 2009 «κατά
δική του (Βενιζέλος) δήλωση, της οποίας η εγκυρότητα αμφισβητείται, οι γονείς
του τον τοποθέτησαν σε ένα καλάθι και τον έβαλαν στο κατώφλι μιας πόρτας, όπου
εκεί κατόπιν κάποιας ειδοποιήσεως τον βρήκαν οι νέοι γονείς του. Όπως
καταλαβαίνει κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, εδώ επιχειρείται κάποια συγκάλυψη. Αλλά
ας μην είμεθα καχύποπτοι. Ας συγκρατήσομεν τα επιφωνήματά μας. Μητέρα του
είναι σίγουρα η Στυλιανή Πλουμιδάκη και
πατέρας του ο Κυριάκος Βενιζέλος, ο οποίος πάντα κάλυπτε με πέπλο μυστηρίου και
με διάφορα ευφυολογήματα την καταγωγή του»[11].
Εδώ όμως ο Βενιζέλος κάνει σαφή αναφορά στην «εβραϊκή του καταγωγή» εφόσον
παρομοιάζει τον εαυτό του με τον βιβλικό εθνάρχη των Εβραίων Μωυσή (Οσαρσίφ), που η μητέρα του
τον έβαλε σε ένα καλάθι πασαλειμμένο με πίσσα και το γλίστρησε στο ποτάμι κοντά στο
σημείο εκείνο όπου κολυμπούσε η κόρη του Φαραώ...
Ας δούμε όμως πόση υπόσταση έχει τελικά η
«φιλοσημιτική εκδοχή» της καταγωγής από τους Κρεββατάδες.
Παραθέτουμε απόσπασμα από την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia: «Σχετικά με την καταγωγή της οικογένειας
Βενιζέλου υπάρχει διχογνωμία. Συγκεκριμένα επικρατεί η άποψη[12]
ότι πρόγονος του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν ο Μπενιζέλος Κρεββατάς, γόνος ηγεμονικής οικογένειας του Μυστρά, ο οποίος για να
γλιτώσει τις σφαγές των Τούρκων λόγω της συμμετοχής της οικογένειάς του στα
Ορλωφικά (1770) κατέφυγε στα Κύθηρα και από εκεί, αφού παντρεύτηκε, στα Χανιά.
Από το όνομα αυτού προήλθε και το επώνυμο ‘Βενιζέλος’. Η συγκεκριμένη άποψη
αμφισβητείται[13]
από αρκετούς ιστορικούς που υποστηρίζουν[14]
ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των οικογενειών Βενιζέλου και Κρεββατά. Να σημειωθεί ότι το 1912 ο
Κωνσταντίνος Κρεββατάς, πολιτευτής και
νομάρχης Μεσσηνίας, αμφισβήτησε την θεωρία περί συγγένειας της οικογένειάς του
με αυτή του Βενιζέλου.[15]
Δεν αποκλείεται όμως ο παππούς του Ελευθερίου Βενιζέλου να ήταν ο Χατζή-Πέτρος
Μπενιζέλος, έμπορος στα Κύθηρα που δεν είχε καμία σχέση με την οικογένεια Κρεββατά[16]»[17].
Στο σημείο της προηγουμένης παραγράφου όπου
αναφέρει ότι «συγκεκριμένα επικρατεί η άποψη» τοποθετείται σαν
υποσημείωση το βιβλίο του Νικόλαου Τωμαδάκη,
«Ο Βενιζέλος έφηβος», όπου ναι μεν αναφέρεται στην ύπαρξη του ισχυρισμού αυτού,
είναι όμως ένας από τους κατεξοχήν συγγραφείς στο έργο του οποίου μπορούμε να
διαβάσουμε για την εβραϊκότητα της καταγωγής του Βενιζέλου. Πάρα ταύτα και
σήμερα ακόμη υπάρχουν ορισμένοι αρθρογράφοι όπως για παράδειγμα ο Γιώργος
Δαμιανός που γράφουν: «Για την Ιστορία: η καταγωγή του Ελευθέριου Βενιζέλου
είναι από τη Σπάρτη, απ’ όπου η γνωστή οικογένεια των Κρεββατάδων. Μετά τα Ορλωφικά ο Μπενιζέλος Κρεββατάς αναγκάστηκε να φύγει για να σωθεί από τους Τούρκους και
αφού θα μείνει για λίγο καιρό στα Κύθηρα, θα κατέλθει, τελικά, στα Χανιά. Εκεί
ο γιος του, ο Πέτρος, θα αλλάξει, για λόγους ασφαλείας, το επώνυμο του: από
Πέτρος Κρεββατάς του Μπενιζέλου θα
ονομαστεί Πέτρος Βενιζέλος (παππούς του Ελευθέριου Βενιζέλου)»[18].
Ο Δημήτρης Ε. Νικητάκης
στην προαναφερόμενη επιστολή του επισημαίνει ότι: «Οι διάφοροι υποστηρικτές
του Βενιζέλου θέλουν την καταγωγή του από ένα χωριό της Μάνης και προσπαθούν να
την συνδέσουν με την ένδοξη οικογένεια των Κρεββατάδων
από τον Μιστρά, γεγονός που κατά τον Ν. Τωμαδάκη
στο βιβλίο του ‘Ο Βενιζέλος Έφηβος’ (1964), αλλά και κατά τον Σ. Μαρκεζίνη στο
βιβλίο του ‘Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος’, τόμος 2ος, δεν ισχύει. Ο
πατέρας Βενιζέλος ποτέ δεν ισχυρίσθηκε ότι είναι απόγονος των Κρεββατάδων. Πάντα σύμφωνα με τις αφηγήσεις
διαφόρων, που πιθανόν είχαν λόγους να κρύψουν την καταγωγή του Ε. Βενιζέλου, οι
πρόγονοί του ζούσαν στον Μιστρά από τον 17ον αιώνα. Με τα Ορλωφικά (1770) και
την εισβολή των Τουρκαλβανών, ο Βενιζέλος
Κρεββατάς (πρόσωπο ανύπαρκτο) έφθασε μετά
από διάφορες περιπλανήσεις κυνηγημένος στα Χανιά (κατά τους προαναφερόμενους αφηγητάς), όπου εγκατεστάθη.
Η πραγματικότητα απέχει πολύ από τους
ισχυρισμούς των αφηγητών αυτών, πρώτον διότι η οικογένεια Κρεββατάδων δεν είχε ποτέ κανέναν Βενιζέλο,
δεύτερον διότι ο γενάρχης της οικογένειας των Κρεββατάδων
Παναγιώτης, ο οποίος πήρε μέρος στα Ορλωφικά, κατέφυγε στην Ύδρα και στην
συνέχεια στα Κύθηρα, όπου και απεβίωσε. Ο εγγονός του Παναγιώτης εμυήθη στη
Φιλική Εταιρεία και οργάνωσε στον Μιστρά την εθνική εξέγερση. Εξελέγη γερουσιαστής
και στην συνέχεια δολοφονήθηκε από τους Γιατράκους, πιθανόν λόγω βεντέτας
μεταξύ των οικογενειών.
Η οικογένεια των Κρεββατάδων
δεν είχε ποτέ κανέναν Βενιζέλο και ούτε πρόκειται να αποκτήσει, προς θλίψιν
όλων όσων τον θέλουν απόγονο μιας ενδόξου ελληνικής οικογένειας. Πολλοί
ιστορικοί και όσοι επιθυμούν να αποφύγουν την οδυνηρή καταγωγή του Βενιζέλου
γράφουν ότι ‘είναι αγνώστου οικογενειακής προέλευσης’. Εδώ θέλω να επισημάνω το
γεγονός ότι καθ’ όλη την διαδρομή της πολυσυζητημένης παρουσίας του στα
ελληνικά τεκταινόμενα και σε όλη τη διάρκεια της ζωής του δεν βρέθηκε ούτε ένας
ιστορικός που να κατονομάζει έναν συγγενή εξ αίματος από τη γραμμή του πατρός
του. Ούτε από την Κρήτη, ούτε από άλλο μέρος της Ελλάδος»[19].
Μία ακόμη εκδοχή είναι εκείνη της βυζαντινής
καταγωγής γενικά και κυρίως των Μπενιζέλων
της Αθήνας, χωρίς να γίνεται βέβαια αναφορά στον συνονόματο Ελευθέριο Βενιζέλο
από την Κρήτη. Την διαβάζουμε στα «Προικώα της Οσίας Φιλοθέης» του Μ. Θεοδοσόπουλου όπου συγκεκριμένα αναφέρει: «…Μεταξύ
των δώδεκα παλαιότερων οικογενειών της Αθήνας λογαριάζονται οι Μπενιζέλοι, και οι τάφοι τους εκοσμούντο με το
δικέφαλο αετό, ως υπενθύμιση της βυζαντινής καταγωγής τους. Ευγενείς και
λόγιοι. Ως πρώτος της οικογενείας αναφέρεται ο Άγγελος Μπενιζέλος και η κόρη
του, η Ρεγούλα, ενώ, από τον κλάδο του
γιου του Δημητρίου, η οικογένεια συγγένεψε με τους Θεοτόκηδες και τους Σιγούρους»[20].
Με λίγα λόγια ο Μ. Θεοδοσόπουλος μας
ενημερώνει ότι η Οσία Φιλοθέη, που έζησε στα μέσα του 16ου αιώνα,
προερχόταν από την βυζαντινή αρχοντική οικογένεια των Μπενιζέλων, πράγμα που κατά τη δική μας άποψη αποτελεί σημαντικό
λόγο της εξασθένησης της εκδοχής της εβραϊκής καταγωγής, εφόσον το επίθετο
υπήρχε και μάλιστα είχε ρίζες στο Βυζάντιο.
Κι ενώ γενικότερα διχάζει η καταγωγή του
πρωθυπουργού του εθνικού «Διχασμού», κι εκεί που φαίνεται ότι όλη η Ελλάδα
μοιράζεται σε δύο στρατόπεδα, τους «αντισημίτες» και τους «φιλοσημίτες», δηλαδή
το στρατόπεδο της εβραϊκής καταγωγής και το στρατόπεδο της καταγωγής από τους Κρεββατάδες, έρχεται ο εβραϊκής καταγωγής
Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας
κατά την τελετή αναγόρευσής του σε Επίτιμο Διδάκτορα του Κρατικού Πανεπιστημίου
Ερεβάν να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο την ήδη υπάρχουσα σύγχυση, υποστηρίζοντας
την Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007, ότι τελικά ο Βενιζέλος είχε αρμενική καταγωγή.
Ιδού το επίμαχο σημείο: «Την συγγένεια των λαών μας δείχνει και η αναφορά
του μεγάλου πολιτικού Ελευθέριου Βενιζέλου, ότι στις φλέβες του τρέχει αρμενικό
αίμα λόγω των μετοικεσιών Αρμενίων στην Κρήτη από τον αρμενικής καταγωγής
βυζαντινό αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά»[21].
Μία πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά γίνεται σε μία
εργασία του Δημήτρη Μιχαλόπουλου που τιτλοφορείται “The 1912 Salonika Issue”, όπου σε διεθνές σεμινάριο ιστορίας στο πανεπιστήμιο της
Βουλγαρίας το 2006 αναφέρει τα εξής: «Γεννημένος στις Μουρνιές, ένα χωριό κοντά στα Χανιά, τις ημέρες
εκείνες πρωτεύουσα της Κρήτης, το 1864, ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν ο γιος του
Κυριάκου, ενός ‘ελληνοποιημένου’ Αρμένη, που μετά από μια μακρά σειρά περιπετειών
στην Ανατολία και την Ελλάδα, αποβιβάστηκε στα Χανιά την εποχή του Κριμαϊκού
Πολέμου (1853-1856). Αποτέλεσμα της περιπλάνησής του στην Νότια Ελλάδα ήταν να
λάβει το παρατσούκλι Μπενιζέλος[22]·
και στην Κρήτη έγινε ευρύτερα γνωστός ως Βενιζέλος – η εξευγενισμένη μορφή του
παρωνυμίου. Κατά την άφιξή του στην Κρήτη ο Κυριάκος ήταν ήδη πολιτογραφημένος
Έλληνας· έτσι ο γιος του ήταν ‘εκ γενετής’ Έλληνας πολίτης. Πράγματι, σύμφωνα
με έναν ελληνικό νόμο που τέθηκε σε ισχύ το 1856[23],
όποιος είχε πατέρα Έλληνα υπήκοο διέθετε ipso facto την ελληνική ιθαγένεια…»[24].
Αναφορά στην ελληνοποίηση του Κυριάκου κάνει και
το Ίδρυμα Ιστορίας Ελευθερίου Βενιζέλου: «Γρήγορα πήρε την ελληνική
υπηκοότητα, την οποία κράτησε μέχρι τον θάνατό του και, βάσει του αστικού νόμου
391/1856 κληροδότησε στον γιο του Ελευθέριο. Επιπλέον, είχε, όπως φαίνεται,
κατά καιρούς καταλάβει και κάποιες θέσεις στο ελληνικό δημόσιο»[25].
«Τον Ιούλιο του 1920 ο Άγγλος ναύαρχος Ντε Ρόμπεκ σε επιστολή που απηύθυνε προς τον τότε
Υπουργό Λόρδο Κώρζον, ανέφερε, μεταξύ των
άλλων, και τα εξής: ‘…Με άλλα λόγια ο κ. Βενιζέλος δεν είναι η Ελλάς. Εν
κυριολεξία δεν είναι καν Έλλην…’» [26].
Εν κατακλείδι θα θέλαμε
κλείνοντας αυτή την ενότητα να σημειώσουμε τα εξής: Σε καμία περίπτωση δεν
μπορεί να χαρακτηριστεί η θεωρία της «εβραϊκής καταγωγής», «ανυπόστατη» και
ακόμη περισσότερο «κακοήθης», εφόσον είναι μία θεωρία, όπως όλες οι άλλες, η
οποία βασίζεται σε υπαρκτά στοιχεία και σε μαρτυρίες ερευνητών. Η «ορθή»
καταγωγή από τους Κρεββατάδες αποδείχθηκε
τελικά να στερείται «ορθότητας» εφόσον έχει διαψευστεί από έναν Κρεββατά, πράγμα που εξασθενεί σημαντικά το
συγκεκριμένο θεώρημα. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι ο Κυριάκος
Βενιζέλος ήταν αλλοδαπός που έλαβε την ελληνική υπηκοότητα – ιθαγένεια. Το
ενδεχόμενο να ήταν από την Αρμενία, δεν εξουδετερώνει ούτε στο ελάχιστο το
θεώρημα της εβραϊκής καταγωγής, εφόσον μπορεί να ήταν Εβραίος προερχόμενος από
την Αρμενία. Με βάση τα παραπάνω δεν είναι καθόλου απίθανο να ήταν τελικά
Εβραίος, μία άποψη βέβαια που δεν είναι ευρέως αποδεκτή. Γεγονός πάντως είναι,
ότι αναφέρεται ως Μασόνος της «Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος»[27], και από το 1913
αποτελούσε όργανο ξενοκρατίας. Τέλος, είναι σίγουρο, βέβαιο και τεκμηριωμένο
ότι διατηρούσε άρτιες σχέσεις με εύπορους και πλούσιους Εβραίους.
[1]
Βλ. Γιώργος Δαμιανός, «Τι σημαίνει το επώνυμο: ‘Βενιζέλος’;», http://www.24grammata.com/?p=
30080
[2]
Βλ. Γιώργος Δαμιανός, ό.π.
[4]
Βλ. Νικόλαος Ταχινοσλής, «Μορφές
του Κωνσταντίνος (19ος αιώνας – 1913)», Διδακτορική Διατριβή στο
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης – Φιλοσοφική Σχολή – Τμήμα Φιλολογίας,
Θεσσαλονίκη, 2005, σελ. 111· Βλ. επίσης: Γιώργος Δαμιανός, ό.π.
[5]
Βλ. Δημήτριος Καμπούρογλου, «Το Αθηναϊκόν αρχοντολόγιον Α’· Οι άρχοντες
Μπενιζέλοι», Αθήνα, Ι. Ν.
Σιδέρης, 1921· Βλ. επίσης: Γιώργος Δαμιανός, ό.π.
[6]
(Σ.Σ.) Στην αναζήτησή μας για το βιβλίο του Μ. Α. Παπαδάκη, «Βιογραφία
Ε. Βενιζέλου», δεν βρήκαμε εκτός από την «Φαυλοκρατία» του Αντωνακέα, όχι μόνο το βιβλίο, αλλά ούτε και
οποιαδήποτε αναφορά στον συγγραφέα. Πάντως γεγονός είναι ότι αναφέρεται ως
εξαντλημένη ιδιωτική έκδοση του 1935.
[8]
Βλ. Νικόλαος Αντωνακέας, «Πολιτική
ιστορία Ελλάδος 1821-1954. Φαυλοκρατία», 3 Τόμοι, Νέα Θέσις, Αθήνα, 1994, Τόμος Α’, σελ. 120-125· http://knossopolis.com/2010-09-08-21-43-18/150-2010-09-14-00-57-33.html
[10]
Édouard Driault (1864-1947). Θεωρείται
ένας από τους κορυφαίους Γάλλους ιστορικούς του εικοστού αιώνα. Υφηγητής αρχικά
και στη συνέχεια καθηγητής σε πανεπιστημιακή έδρα σύγχρονης ιστορίας, και
αργότερα ακαδημαϊκός, συνέγραψε σειρά βιβλίων για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη,
τους πολέμους και το άλλο έργο του, ενώ αργότερα το ενδιαφέρον του στράφηκε στο
διαβόητο τότε "Ανατολικό Ζήτημα" και στη διπλωματική ιστορία της
Ελλάδας. Στη δεύτερη (σε συνεργασία, στον τρίτο και τέταρτο τόμο, με τον επίσης
εκλεκτό ιστορικό M. Lheritier) αφιέρωσε το μνημειώδες πεντάτομο έργο του, που καλύπτει
την περίοδο από το 1821 μέχρι το 1923. Ο πέμπτος τόμος αυτού του πονήματος -από
το 1908 ως το 1923- απαγορεύτηκε από τη "δημοκρατική" κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου και όταν ο συγγραφέας αποτόλμησε
την έκδοση στη Γαλλία, όσα αντίτυπα (στη γαλλική) έφτασαν στην Ελλάδα
εξαφανίστηκαν. Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/19805/Éduard_Driault
[12]
Βλ. Νικόλαος Τωμαδάκης, «Ο
Βενιζέλος έφηβος», Κυδωνία, Αθήνα, 1964, σελ. 27.
[13]
Βλ. Herbert Gibbons Adams,
«Βενιζέλος, μια βιογραφία (1864-1920)», εκδόσεις Ευρασία, Αθήνα 2004,
σελ. 21· Λίλη Μακράκη, «Ελευθέριος
Βενιζέλος (1864-1910)», εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης,
Αθήνα, 1992, σελ. 101· Νικόλαος Βέης,
«Οι Κρεββατάδες του Μυστρά και οι
Βενιζέλοι της Κρήτης», εφημερίδα «Ελευθερία», φύλλο 20ης Μαρτίου
1949.
[14]
Βλ. Λίλη Μακράκη, ό.π., σελ. 101.
[15]
Βλ. Δημήτρης Μαυριδερός, «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος (1864-1936).
Γενεαλογική προσέγγιση της από αρρενογονία καταγωγής του», Αθήνα, 2006,
σελ. 86-87.
[16]
Βλ. Λίλη Μακράκη, ό.π., σελ. 101.
[21]
Βλ. Επίσημη ιστοσελίδα της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, Ομιλίες,
«Ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια κατά την τελετή αναγόρευσής του σε Επίτιμο Διδάκτορα του
Κρατικού Πανεπιστημίου Ερεβάν», Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007. Πηγή: http://www.presidency.gr/?p=800
[22]
Ακόμη και σήμερα ένα συνηθισμένο όνομα στην περιοχή του Μοριά.
[23]
Αστικός Νόμος 391/1856, παρ. 14-28 (κυρίως παρ. 14).
[24]
Βλ. Dimitris Michalopoulos, “The 1912 Salonika Issue”, στο συλλογικό
έργο “Universitetsky Chetenija I Izcledbanija po blgarcka istorija” – IV Meschdunaroden Seminar Smoljan, 11-13 Mai 2006, σελ. 401-402.
[25]
Βλ. Ίδρυμα Ιστορίας Ελευθερίου Βενιζέλου, «Βιογραφία Ελευθερίου Βενιζέλου».
[26]
Βλ. Ιωάννης Θ. Χαραλαμπόπουλος, ό.π., σελ. 65-73.
[27]
Βλ. Εφημερίδα «Το ΒΗΜΑ», «Η λίστα των Μασόνων. Τα ονόματα 244
επιφανών Ελευθεροτεκτόνων από το 1800 ως το 1950 όπως καταγράφονται στην
ιστοσελίδα της Στοάς», δημοσιεύτηκε στις 19.03.2006. Πηγή: http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=172012
Συνδεθείτε στη σελίδα μας https://www.facebook.com/antizitro
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου
Δημοσίευση σχολίου