Σιωνιστικός Ιμπεριαλισμός: Οι Επιστολές του Τολέδου...

Το 1492 – όταν ο Κολόμβος ανακάλυπτε την Αμερική – εκδιώχθηκαν οι Εβραίοι από την Ισπανία (αλλά και από το δουκάτο του Mecklenburg). Αν και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στην Πορτογαλία, εκδιώχθηκαν κι από εκεί λίγα χρόνια αργότερα, το 1497.

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΕΤΣΕΚΙΟΥΛΑΦΗ*

Οι επιστολές του Τολέδο ονομάστηκαν έτσι από τον τόπο όπου βρέθηκαν. Πρόκειται για άκρως σημαντικά και αποκαλυπτικά έγγραφα, που παρ’ όλες τις προσπάθειες, δεν κηρύχθηκαν «ακόμα» πλαστά. Διατίθενται σε δύο εκδόσεις, μια παλαιότερη ισπανική και μια νεότερη γαλλική, που διαφέρουν μονάχα στο τίτλο και τον τόπο της υπογραφής της πρώτης επιστολής, όπως και την ημερομηνία που απουσιάζει από την ισπανική έκδοση. Η διαφορά στη γλώσσα οφείλεται στο γεγονός ότι η αλληλογραφία αφορούσε την τύχη των Εβραίων που ζούσαν τόσο στην Ισπανία, όσο και στη Νότια Γαλλία και έγινε πιθανώς γνωστή με διάφορες αντιγραφές. Η πρώτη επιστολή της τελευταίας έκδοσης είναι υπογεγραμμένη από τον ραβίνο της πόλης Άρλ της Προβηγκίας και αναφέρεται στα μέτρα που έλαβε ο Γάλλος Βασιλιάς εναντίον των Εβραίων κατά τα τέλη του 15^ου αιώνα. Ιστορικά, προηγήθηκαν των γεγονότων που οδήγησαν σ’ αυτή την αλληλογραφία, τα εξής:

Ήδη από το 1236 (όλες οι ακόλουθες ημερομηνίες και γεγονότα βασίζονται στο εβραϊκό εγχειρίδιο διδασκαλίας που αναφέρουμε στην υποσημείωση[1], αλλά και στο υποκεφάλαιο «Οι διωγμοί των Εβραίων ανά την ιστορία» του παρόντος τόμου) οι Εβραίοι στη Γαλλία είχαν επισύρει επάνω τους, με τον τρόπο και τα καμώματά τους, την οργή των κατοίκων, ώστε στην Ανζού, τη Βρετάνη και στις γειτονικές περιοχές ξέσπασαν εξεγέρσεις εναντίον τους (ο Kayserling τις ονομάζει: διώξεις). Το 1306 εξόρισε ο Φίλιππος Δ’ ο Ωραίος[2] τους Εβραίους από τη Γαλλία, αλλά ήδη το 1315 τους κάλεσε ο Λουδοβίκος ο Ι’[3] ως δήθεν «επιθυμία του λαού» (;) να επιστρέψουν στη Γαλλία. Για να δούμε όμως πως είχαν τα πράγματα γι’ αυτήν του την απόφαση. Ο Εβραίος συγγραφέας Chazan μας πληροφορεί ότι: «ο Γάλλος Βασιλιάς άρχισε να επανεξετάζει το εβραϊκό ζήτημα, υποκινούμενος από τα πρόσθετα έσοδα που θα μπορούσε ν’ αποκτήσει το στέμμα, εάν γινόταν να επιστρέψουν οι Εβραίοι»[4]. Κατά συνέπεια εξέδωσε το 1315 έναν καταστατικό χάρτη βάσει του οποίου επιτρεπόταν η επιστροφή των Εβραίων υπό ορισμένους όρους: Οι Εβραίοι θα ελάμβαναν 12ετή άδεια παραμονής στη Γαλλία, με τη λήξη της οποίας θα μπορούσε να τερματιστεί· θα έπρεπε να φορούν πάντα ένα περιβραχιόνιο· τους επιτρεπόταν να ζήσουν μόνο σε εκείνες τις περιοχές όπου προηγουμένως υπήρχαν εβραϊκές κοινότητες· τους απαγορευόταν η τοκογλυφία.[5] Ένα τέτοιο εξειδικευμένο νομικό πλαίσιο ήταν πρωτόγνωρο για τους Εβραίους της Γαλλίας και ο Λουδοβίκος ο Ι’ ήταν προσεκτικός στην αιτιολόγηση της απόφασής του παραπέμποντας στις πολιτικές του προγόνου του Αγίου Λουδοβίκου Θ’, την θέση του Πάπα Κλήμη του Ε’ και στο επιχείρημα ότι «ο λαός της Γαλλίας είχε ζητήσει την επιστροφή των Εβραίων»[6]. Για τον προαναφερόμενο Εβραίο συγγραφέα το «αποτέλεσμα ήταν μια πολύ αποδυναμωμένη εβραϊκή κοινότητα που εξαρτιόταν, σχετικά με τη διαμονή και την προστασία της, άμεσα από το Βασιλιά»[7].

Το Διάταγμα της Αλάμπρα

Πηγή: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnVPrycXnfdd4pmOAcw58RuiNwmGg7Gz_7vcxZ_ir2VlDdCn0h0KgoocTG7vDXEMqIfnC99M1sffJMej-hc5_SGbyKzz1t-LIgRQj8Bvk7OxDi_kHSyVndwo2XJb0lD3DMi_ky1n9dHric/s1600/Alhambra.jpg

Το 1320-1321 ξεσηκώθηκε μάταια ο λαός εναντίον των Εβραίων που μετέδιδαν την λέπρα, το 1328 συνέβη το ίδιο στη Ναβάρα. Το 1371 εξεδόθησαν νόμοι κατά των Εβραίων στη Καστίλη. Το 1379 ξεσηκώθηκε ολόκληρος ο ισπανικός λαός εναντίον τους. Το 1380 ακολούθησε ο λαός του Παρισιού το παράδειγμα αυτό. Το 1391 ξεσηκώθηκε ολόκληρη η Ισπανία κατά της εβραϊκής τοκογλυφίας – με την ευκαιρία αυτή εισήχθη (κακώς), η αναγκαστική βάπτιση. Το 1395 εκδιώχθηκαν ξανά από τη Γαλλία, αλλά έβρισκαν συνεχώς τρόπους για να τρυπώνουν και να επιστρέφουν στην απαγορευμένη χώρα. Το 1473 έλαβε χώρα η «δίωξη» των Μαρράνων (και Μαράνων) στην Ισπανία. Στην ισπανική γλώσσα «Μαρράνο» ονομάζετε το γουρούνι, και στα εβραϊκά anussim = εξαναγκασμένος. Ο όρος εισήχθη το 16^ο αιώνα για το αναγκαστικό βάπτισμα των Εβραίων. Μαρράνος δηλαδή ονομάζεται ο κρυπτοεβραίος (ο Εβραίος που έλαβε το βάπτισμα).

Ιερά Εξέταση στην Ισπανία
Πηγή: Jewishcurrents.com

Το 1481 εισήχθη στην Ισπανία και συγκεκριμένα πρώτα στη Σεβίλλη, η Ιερά Εξέταση με επικεφαλή τον φημισμένο δομινικανό και – κάτι που είναι πολύ σημαντικό – κρυπτοεβραίο Thomas de Torquemada. Αν και ο ίδιος είχε εβραϊκή καταγωγή[8], «εδίωκε με τον πραγματικό ζήλο του αποστάτη», ακόμη και εκείνους τους ομοφύλους του οι οποίοι προσποιούνταν ότι ασπάστηκαν το Χριστιανισμό, ήταν δηλαδή κρυπτοεβραίοι, και παρέδιδε τα θύματά του στη πυρά με την ίδια λαγνεία και ευκολία, με την οποία παρέδιδε τις κάθε άλλο παρά ασήμαντες περιουσίες τους σ’ εκείνη την οργάνωση (Εκκλησία), που κατά τη ρήση του Γκαίτε «έχει ένα υγιέστατο στομάχι»[9]. Από το 1481 μέχρι το 1498 φέρεται ότι εξολόθρευσε 8.800 ζωντανούς, έκαψε στην κυριολεξία 6.500, και τιμώρησε 90.000 με δήμευση της περιουσίας και εκκλησιαστικά επιτίμια.[10] Κάπως έτσι, και κατ’ άλλους πολύ χειρότερα, μαινόταν αυτός ο κρυπτοεβραίος· αλλά και οι Εβραίοι που δέχονταν τις επιθέσεις, δεν παρέμειναν με σταυρωμένα χέρια. Στη Σαραγόσα για παράδειγμα ο τρομερός μιμητής του Torquemada, Pedro d’Arbues, που ήταν ιδιαίτερα σκληρός απέναντι στους Μαρράνους, μαχαιρώθηκε το 1485 μέχρι θανάτου από τρεις «συνωμότες», καθώς προσευχόταν μόνος το πρωί στην εκκλησία. Η απάντηση της εκκλησίας ήταν η αγιοποίηση του θύματος και η βασανιστική εκτέλεση των δολοφόνων (κάτι που ο Dubnow θεωρεί απάνθρωπο. Αναλογίστηκε όμως εάν η άνανδρη δολοφονία ήταν πιο ανθρώπινη;), και ενίσχυση των διώξεων των Μαρράνων. Η πυρά μαινόταν και τελικά οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν το 1492 από την Ισπανία.

Thomas de Torquemada
Πηγή: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/ee/Torquemada.jpg

Έναν ακόμη σημαντικότατο λόγο μαθαίνουμε από τον Κωνσταντίνο Πλεύρη και συγκεκριμένα από την «5η Επιστολή προς Εβραίους» της 26.06.2007, όπου αναφέρει ότι οι βασιλείς της Ισπανίας «ανεκάλυψαν ότι οι Εβραίοι υπεκίνουν τους Άραβας να καταλάβουν την Ισπανίαν». «Την 31η Μαρτίου του 1492, ο βασιλέας Φερδινάνδος ο Β’ της Αραγονίας, γνωστός επίσης με το επίθετο  ‘Καθολικός’ και η βασίλισσα της Καστίλλης Ισαβέλλα, που η Καθολική Εκκλησία το 1974 την ανακήρυξε ‘υπηρέτη του Θεού’ (στα πλαίσια της ιεραρχίας των αγίων που εφαρμόζει η Εκκλησία της Ρώμης, ένας ανακηρυγμένος ‘υπηρέτης του Θεού’ βρίσκεται στο πρώτο, στο κατώτατο σκαλοπάτι της αγιοσύνης), εξέδωσαν το Διάταγμα της Αλάμπρα (Alhambra), γνωστό επίσης και ως Διάταγμα της Απέλασης. Οι Εβραίοι που ήταν εγκατεστημένοι στις επικράτειες των δύο παραπάνω ηγεμόνων, είχαν προθεσμία τεσσάρων μηνών για να μεταστραφούν στον Καθολικισμό ή να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στην Ισπανία […] Μετά την παρέλευση της τετράμηνης προθεσμίας που είχαν θέσει στους Εβραίους οι ευσεβείς ηγεμόνες της Ιβηρικής, αν συλλαμβανόταν ένας Εβραίος, που είχε αρνηθεί να εγκαταλείψει τη χώρα και είχε αρνηθεί να γίνει Χριστιανός η ποινή που προβλεπόταν ήταν θάνατος χωρίς δίκη. Το Διάταγμα της Αλάμπρα καταργήθηκε επίσημα στο κράτος της Ισπανίας στις 16 Δεκεμβρίου 1968 αφού είχε προηγηθεί η Δεύτερη Βατικανή Σύνοδος της Καθολικής Εκκλησίας»[11]. Με τον διωγμό της Ισπανίας έμελε να «ευτυχίσει» η Πορτογαλία με την εκεί εγκατάστασή τους, απ’ όπου εκδιώχθηκαν επίσης ήδη το 1497.[12]

Στη Προβηγκία ζούσαν στα τέλη του 15^ου αιώνα σχετικά πολλοί Εβραίοι, που εκτός αυτού ήταν σε πολύ καλή οικονομική κατάσταση. Ο Κάρολος ο Δ’[13] του Ανζού[14] κληροδότησε την Προβηγκία στον ξάδερφό του Λουδοβίκο τον ΙΑ’[15], που την προσάρτησε στη Γαλλία. Ο Κάρολος ο Η’[16] – ο υιός του Λουδοβίκου ΙΑ’ - εξέδωσε ένα διάταγμα, με το οποίο όλοι οι διαμένοντες στην Προβηγκία Εβραίοι είχαν την επιλογή, είτε να βαπτιστούν, είτε να εγκαταλείψουν τη χώρα.

Οι ηγέτες των εβραϊκών κοινοτήτων στην Προβηγκία ήταν αναποφάσιστοι για το πώς θα έπρεπε να συμπεριφερθούν, έτσι ώστε στις 13 Ιανουαρίου 1489 (σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ενώ άλλες πηγές ομιλούν για παρόμοιο έγγραφο, από την Ισπανία το 1492), ο Εβραίος Chemor (Chamorra), ραβίνος της Άρλ στην Προβηγκία απεύθυνε μια ερώτηση προς το ανώτατο δικαστήριο του παγκόσμιου εβραϊκού Kahal, το Μεγάλο Σανχεντρίν (ή άλλως το «αρχηγείο της μυστικής εβραϊκής κυβέρνησης»[17]), το οποίο την εποχή εκείνη βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, για να τους συμβουλέψει, καθώς οι κάτοικοι της Άρλ απειλούσαν τις συναγωγές τους. Οι ακόλουθες επιστολές αποτελούν αναμφίβολα αναφορές σε ένα σχέδιο παρόμοιο με τα «Πρωτόκολλα», που χρονολογείται πολύ νωρίτερα από το 1901 που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στη Ρωσία από τον Butmi. Η απάντηση βρίσκεται στο ισπανικό βιβλίο του 16^ου αιώνα “La Silva Curiosa”[18], από τον Julio-Iñiguez de Medrano (Paris Orry, 1608), με την ακόλουθη επεξήγηση: «Η παρακάτω επιστολή βρέθηκε στα αρχεία του Τολέδο από τον Ερημίτη της Σαλαμάνκα, ψάχνοντας τις αρχαίες καταγραφές των βασιλείων της Ισπανίας, και είναι εκφραστική και αξιοσημείωτη». Η μετάφραση της ερώτησης έχει ως εξής:

«Αξιότιμοι Εβραίοι,

σας χαιρετούμε και σας βεβαιώνουμε την αφοσίωσή μας!

Σας γνωρίζουμε ότι ο Βασιλιάς της Γαλλίας, ο οποίος με τη σειρά του έγινε κυρίαρχος της Προβηγκίας, με δημόσια διακήρυξη μας έθεσε το δίλημμα ν’ ασπαστούμε το Χριστιανισμό ή να εγκαταλείψουμε τη χώρα του. Οι κάτοικοι της Άρλ, της Αιξ και της Μασσαλίας θέλουν να αρπάξουν τις περιουσίες μας, απειλούν τις ζωές μας, καταστρέφουν τους ναούς μας και μας προκαλούν μεγάλη θλίψη. Δεν ξέρουμε πλέον τι να κάνουμε, προκειμένου να ενεργήσουμε σύμφωνα με το πνεύμα του νόμου του Μωυσή. Ως εκ τούτου στρεφόμαστε στη δική σας Σοφία με την παράκληση να διατάξετε τι να κάνουμε.

Chamorra, ραβίνος των Εβραίων της Άρλ,

την 13^η Schewat 1489».

Η απάντηση από την Κωνσταντινούπολη ακολούθησε δέκα μήνες αργότερα (Το εβραϊκό “Schewat” αντιστοιχεί με τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο· το εβραϊκό “Kislew” – βλ. παρακάτω – αντιστοιχεί με τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο). Τόσος καιρός μάλλον χρειαζόταν για τη μεταφορά μιας επιστολής από την Γαλλία στη Τουρκία και πίσω. Είναι ωστόσο δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι Εβραίοι εμπιστεύτηκαν μια τόσο σημαντική επιστολή στο «δημόσιο» Βασιλικό Ταχυδρομείο της Γαλλίας. Το πιο πιθανό είναι το γράμμα να μεταφέρθηκε από κάποιον δικό τους έμπιστο. Ο Πρίγκιπας των Εβραίων στην Κωνσταντινούπολη απάντησε στα ισπανικά – σε μετάφραση – ως εξής:

Πρωτότυπο της πρώτης έκδοσης της διάσημης «Επιστολής του Τολέδου»

Πηγή: La Silva curiosa (L. Fry, “Waters flowing eastward”)

«Πολυαγαπημένοι εν Μωυσή αδελφοί!

Λάβαμε την επιστολή σας, στην οποία μας γνωστοποιείται τις στενοχώριες και τις αναποδιές, που πρέπει να ανέχεστε. Η είδηση μας προκάλεσε εξίσου ισχυρή όσο κι εσάς θλίψη. Το μεγάλο συμβούλιο των Σατραπών και οι ραβίνοι σας δίνουν λοιπόν τις ακόλουθες οδηγίες:

Αναφέρετε, ότι ο Βασιλιάς της Γαλλίας θέλει να σας αναγκάσει να ασπαστείτε το Χριστιανισμό: ασπαστείτε τον, επειδή δεν έχετε άλλη επιλογή, αλλά διατηρήστε το νόμο του Μωυσή στις καρδιές σας!

Αναφέρετε, ότι σας εξαναγκάζουν να παραιτηθείτε από τις ιδιοκτησίες σας: διαπαιδαγωγήστε τα παιδιά σας σε εμπόρους, ώστε να ληστέψουν σιγά - σιγά από τους Χριστιανούς τα υπάρχοντά τους!

Αναφέρετε, ότι επιβουλεύονται τις ζωές σας: κάντε τα παιδιά σας γιατρούς και φαρμακοποιούς, ώστε να αφαιρέσουν τις ζωές των Χριστιανών!

Αναφέρετε, ότι καταστρέφουν τους ναούς σας: φροντίστε τα παιδιά σας να γίνουν εκκλησιαστικοί και κληρικοί, ώστε να καταστρέψουν τις χριστιανικές εκκλησίες!

Αναφέρετε ακόμη για άλλες ταλαιπωρίες: αφήστε τα παιδιά σας να γίνουν δικηγόροι και συμβολαιογράφοι· αφήστε τα να αναμιγνύονται σε όλες τις κρατικές υποθέσεις, ώστε τελικά να κάνουν τους Χριστιανούς να σκύψουν υπό τον ζυγό σας, για να κυριαρχήσετε τον κόσμο και να μπορέσετε να τους εκδικηθείτε.

Ακολουθήστε αυτή την εντολή, που σας παρέχουμε με την παρούσα· η εμπειρία θα σας διδάξει ότι παρά την καταπίεσή σας θα πρέπει τελικά να έρθετε στην εξουσία!

Ussus FF. Ο Πρίγκιπας των Εβραίων της Κωνσταντινούπολης,

την 21^η Kislew 1489».

Μια γενιά μετά τον Medrano, μάλλον όμως ανεξάρτητα από αυτόν, εκδόθηκε η γαλλική έκδοση το 1640 στην Αβινιόν από έναν καθολικό ιερέα ονόματι Abbé J. Bouis, στο αφιερωμένο στην Άρλ βιβλίο του[19]. Στη Γερμανία έφτασε το κείμενο το 1737, όταν στη Φρανκφούρτη δημοσιεύτηκε ένα παράξενο βιβλιαράκι με προφητείες για τον κυβερνητικό οίκο της Αυστρίας[20]. Ο ανώνυμος συγγραφέας διηγείται στο Η’ Κεφάλαιο αναφορικά στον Medrano την γνωστή μας πλέον ιστορία της ανεύρεσης των εγγράφων και διαθέτει και μία σωστή μετάφραση, η οποία ναι μεν διαφέρει υφολογικά από την γερμανική μετάφραση του Schwartz-Bostunitsch (που ανατυπώθηκε από τον ραβίνο Bloch[21]), αλλά δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι έχει γίνει από το πρωτότυπο ισπανικό κείμενο της παραπάνω φωτογραφίας. Ο ισπανικός χαιρετισμός της πρώτης επιστολής: “Judios Honorados, Salud y gracia!”, που μεταφράζεται λέξη προς λέξη «Τιμώμενοι Εβραίοι, υγεία και χάρη!», όπως μεταφράστηκε και στο γερμανικό βιβλιαράκι της Φρανκφούρτης, προκαλούν στον ραβίνο Bloch σοβαρότατες αμφιβολίες. Ο χαιρετισμός, όπως επίσης και εκείνος της δεύτερης επιστολής, «αποδεικνύουν» κατά τον Bloch, «αδιάψευστα ότι πρόκειται για ένα ηλίθιο κατασκεύασμα από την πένα όχι βέβαια ενός κρυπτοεβραίου, αλλά ενός αρχαίου Αρίου πλαστογράφου, στον οποίο η εβραϊκή αντίληψη είναι παντελώς άγνωστη»[22]. Ο Schwartz-Bostunitsch έρχεται να απαντήσει: «Αναφέρω σκόπιμα αυτό το σημείο από το εκτενή βιβλίο του Bloch, ώστε αφ ενός μεν να μην κατηγορηθώ, ότι δεν λαμβάνω υπόψη μου την αντίπαλη βιβλιογραφία, και αφ εταίρου δε, για να καταστήσω στον αναγνώστη οφθαλμοφανές, ποιες αξιοθρήνητες ανταποδείξεις παρουσιάζουν σε κάποιον οι κ.κ. ραβίνοι! Οι Επιστολές του Τολέδου είναι δήθεν πλαστές, διότι η ‘υγεία’ και η ‘χάρη’ είναι για τους Εβραίους άγνωστοι όροι! Λες και ο πολύ-παινεμένος ανθρωπισμός, κάτω από τον μανδύα του οποίου πολλοί Εβραίοι ασχολούνται με την τοκογλυφία και το εμπόριο λευκής σαρκός, δεν αποτελεί για εκείνους άγνωστο όρο!»[23].

Τα έγγραφα αυτά παρεμπιπτόντως ελέγχθηκαν περαιτέρω πολλές φορές και κρίθηκαν γνήσια. Έτσι ελέγχθηκαν το 1880 στο “Armana Provencau” και στο “Revue des Études juives”, ενός περιοδικού που ιδρύθηκε το ίδιο έτος υπό την προστασία του Βαρόνου James Rothschild. Στη συνέχεια εξετάστηκαν από τον Γάλλο Abbé Chabeautie, ο οποίος φαίνεται ότι διέθετε την πρώτη έκδοση του Medrano του 1583. Γι’ αυτό μας ενημερώνει ο Γάλλος Copin-Albancelli και ο Ρώσος Seljaninow. Ο Constantin Ritter von Pawlikowski στη Βιέννη τις εξέτασε επίσης.

Αυτή η υπόθεση με τις επιστολές μπαίνει κάτω από ένα ξεχωριστό πρίσμα, όταν λάβουμε αφενός υπόψη μας την ημερομηνία των επιστολών, και αφεταίρου τις αναφερόμενες συνθήκες και περιστάσεις, ότι μόλις πριν από εννέα χρόνια εισήχθη η Ιερά Εξέταση στην Ισπανία· νότια της Προβηγκίας – στην Αραγονία μόλις τέσσερα χρόνια νωρίτερα – το 1485· και ότι στην Ισπανία οι Εβραίοι αμύνονταν ακόμη, όπως αναφέραμε, με τελείως διαφορετικό τρόπο.

---

[1] Βλ. E. Hecht, Dr. M. Kayserling, „Handbuch der Jüdischen Geschichte und Literatur. Von der Zeit des Bibelabschlusses bis zur Gegenwart. Für Schüler jüdischer Lehranstalten usw.“, 7. Auflage, Gustav Engel, Leipzig, 1900, σελ. 222-225 (Hecht und Kayserling 1900).

[2] Φίλιππος ο Δ΄ ο Ωραίος (1268-29.11.1314). Βασιλιάς της Γαλλίας (1285-1314), μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππου Γ΄ του Τολμηρού και της Ισαβέλλας της Αραγονίας. Με τον γάμο του με την Ιωάννα της Ναβάρας έγινε κόμης της Καμπανίας και βασιλιάς της Ναβάρας (1284 - 1308). Τον τίτλο «Ωραίος» τον κέρδισε όχι τόσο λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης, όσο λόγω του αλύγιστου χαρακτήρα του. Η αγριότητά του τον έφερε σε διαμάχη με τον Βερνάρδο Σαισέτ, επίσκοπο του Παμιέ, ο οποίος δήλωσε αναφερόμενος στον Φίλιππο ότι «δεν είναι ούτε άνθρωπος ούτε θηρίο, αλλά ένα άγαλμα». Ως βασιλιάς προσπάθησε με κάθε κόστος να ισχυροποιήσει τη θέση του, δημιουργώντας ένα νομικό σύστημα επαγγελματιών γραφειοκρατών. Αυτός και οι σύμβουλοί του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μεταμόρφωση της Γαλλίας από φεουδαρχική χώρα σε ένα συγκεντρωτικό κράτος. Ο Φίλιππος που αναζητούσε μια αναμφισβήτητη μοναρχία, ενέπλεξε τους υποτελείς του σε πολέμους και περιορισμένες φεουδαρχικές χρήσης. Οι φιλοδοξίες του, του προσέφεραν μεγάλη επιρροή στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Στόχος του ήταν να τοποθετήσει τους συγγενείς του σε θρόνους, για να αποκτήσει ο ίδιος ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή. Πρίγκιπες από τον δικό του οίκο κυβερνούσαν στην Νάπολη και την Ουγγαρία. Προσπάθησε, αλλά απέτυχε να ενθρονίσει και να καταστήσει άλλον έναν συγγενή του Άγιο Ρωμαϊκό Αυτοκράτορα. Ξεκίνησε την μεγάλη προέλαση της Γαλλίας προς ανατολάς καταλαμβάνοντας διάσπαρτα φέουδα. Το 1306 απέλασε τους Εβραίους από τη Γαλλία και το 1307 αφάνισε το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών. Πίστευε ότι και οι δύο ομάδες αυτές λειτουργούσαν ως κράτος εν κράτει. Βλ. επίσης: http://en.wikipedia.org/wiki/Philip_IV_of_France. (Wikipedia 2015)

[3] Λουδοβίκος Ι΄ ο Ισχυρογνώμων (04.10.1289-05.06.1316). Βασιλιάς της Γαλλίας (1314-1316). Μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του βασιλιά Φιλίππου Δ΄ του Ωραίου, και της Ιωάννας της Ναβάρας. Γεννήθηκε στο Παρίσι και παντρεύτηκε το 1305 την Μαργαρίτα της Βουργουνδίας, με την οποία έκανε μια κόρη, την Ιωάννα (1312 - 1349) και αμέσως μετά (1313) κατηγόρησε τη σύζυγό του για μοιχεία, τη συνέλαβε και τη φυλάκισε. Σύντομα πέθανε στη φυλακή και ο ίδιος παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Κλημεντίνη του Ανζού, κόρη του ξαδέλφου του πρίγκιπα Καρόλου Μαρτέλου, και αδελφή του βασιλιά της Ουγγαρίας Καρόλου Α΄. Επέτρεψε τους δουλοπάροικους να εξαγοράσουν την ελευθερία τους, που αποτέλεσε το πρώτο βήμα προς τη κατάργηση της δουλοπαροικίας, κατάργησε τη δουλεία και επέτρεψε στους Εβραίους να επιστρέψουν στο βασίλειο. Πέθανε ξαφνικά νεότατος, ύστερα από κάποιο παιχνίδι με ρακέτες, ενώ η δεύτερη σύζυγός του ήταν ήδη έγκυος. Βλ. επίσης: http://en.wikipedia.org/wiki/Louis_X_ of_France. (Wikipedia 2014)

[4] Βλ. Robert Chazan, “Church, State, and Jew in the Middle Ages”, Library of Jewish studies, Behrman House, New Jersey, USA, 1979, σελ. 79 (Chazan 1979).

[5] Βλ. Robert Chazan, ό.π., σελ. 79-80 (Chazan 1979).

[6] Βλ. Robert Chazan, ό.π., σελ. 79 (Chazan 1979).

[7] Βλ. Robert Chazan, ό.π., σελ. 79 (Chazan 1979).

[8] Βλ. Dr. Erich Bischoff, „Das Buch vom Schulchan Aruch“, 1^η έκδοση 1929, Hammer-Verlag, Leipzig, 2^η έκδοση 1936, Leipzig, σελ. 117 (Bischoff 1929-1936).

[9] Βλ. Johann Wolfgang von Goethe, „Faust. A Dramatic Poem“, Translated into English by Theodore Martin, Third Edition, William Blackwood & Sons, Edinburgh and London, 1870, στοίχος 2836, “The Holy Church has a stomach healthy…”, σελ. 94 (Goethe 1870).

[10] Βλ. Brockhaus Konversations-Lexikon, 14^η έκδοση, 17 τόμοι, Brockhaus-Verlag, Leipzig, 1893-1897, 9^ος τόμος, σελ. 621 (Brockhaus 1893-1897).

[11] Βλ. Γιώργος Δούδος, «Μνήμη του διωγμού των Εβραίων από την Ισπανία το 1492», Dialogue, 31.03.2013. Βλ. επίσης: http://george-doudos.blogspot.gr/2013/03/1492.html. (Δούδος 2013)

[12] Βλ. Gregor Schwartz-Bostunitsch, “Jüdischer Imperialismus. 3000 Jahre hebräischer Schleichwege zur Erlangung der Weltherrschaft”, 1937 (Schwartz-Bostunitsch 1937)· Roland Bohlinger, „Mosaistisch-jüdischer Imperialismus“, Institut für ganzheitliche Forschung, Viöl, 2006, σελ. 180-181 (Bohlinger 2006).

[13] Κάρολος ο Δ’, Δούκας του Ανζού, επίσης Κάρολος του Maine, Κόμης του Le Maine και Guise (1446–1481). Υιός του Πρίγκιπα της Ανδεγαυίας Καρόλου του Le Maine, Κόμη του Maine, που ήταν ο νεότερος υιός του Λουδοβίκου του Β’ του Ανζού και της Γιολάντας της Αραγονίας, Βασίλισσας των τεσσάρων Βασιλείων. Διαδέχθηκε τον πατέρα του σαν Κόμης των Maine, Guise, Mortain και Gien το 1472. Διαδέχθηκε τον θείο του Ρενέ τον Α’ της Νάπολης το 1480 σαν 5^ος Δούκας του Ανζού και Κόμης της Προβηγκίας, σύμφωνα με τη διαθήκη του Ρενέ που δεν είχε κανέναν επιζώντα γιο. Η κόρη του Ρενέ έλαβε την περιοχή Μπαρ και ήταν ήδη Δούκισσα της Λωρραίνης. Χρησιμοποιούσε επίσης τον τίτλο του Δούκα της Καλαβρίας, που κληρονόμησε επίσης από το Ρενέ. Το 1447 νυμφεύτηκε την Ιωάννα της Λωρραίνης, κόρη του Φρειδερίκου του Β’ του Vaudémont, με την οποία δεν είχε αποκτήσει παιδιά. Με τη διαθήκη του μοναδικός του κληρονόμος αναδείχτηκε ο ξάδερφός του Λουδοβίκος ο ΙΑ’ της Γαλλίας. Βλ. επίσης: http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_IV_of_Anjou. (Wikipedia 2015)

[14] Το δουκάτο του Ανζού, ή Ανδεγαυία, αντιστοιχεί στον σημερινό γεωγραφικό νομό της Γαλλίας Μαιν ε Λουάρ της Δυτικής Γαλλίας με πρωτεύουσα την Ανζέρ (Angers). Συμπεριλαμβανόταν σε ένα από τα 83 γεωγραφικά διαμερίσματα της Γαλλίας που δημιουργήθηκαν μετά την Γαλλική επανάσταση (1790). Σήμερα κατατάσσεται σε μια από τις 100 Γαλλικές περιφέρειες και σχηματίστηκε στην περιοχή που βρισκόταν τα μεσαιωνικά χρόνια το δουκάτο του Ανζού: οι κάτοικοι του αποκλήθηκαν Ανδεγαυοί. Έχει έκταση με πολυπλοκότητα στην μορφή του εδάφους: δασώδεις λόφοι στον νότο και πεδιάδες στον βορρά, όπου βρίσκεται η κοιλάδα του Λίγηρα και διασχίζεται από τους παραποτάμους του Σαρτ, Μαγιέν και Λουάρ. Η κατοικήσιμη έκταση του νομού είναι 7166 km² και ο πληθυσμός του, κατά την απογραφή του 1999, ήταν 732.942 κάτοικοι. Βλ. επίσης: http://el.wikipedia.org/Ανζού. (Wikipedia 2014)

[15] Λουδοβίκος ΙΑ’ ο Συνετός (Louis XI de France, 03.07.1423-30.08.1483). Βασιλιάς της Γαλλίας (1461-1483), υιός και διάδοχος του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου Ζ΄ και της Μαρίας του Ανζού. Γεννήθηκε στην Μπουρζ, την εποχή που η Αγγλία είχε υπό την κατοχή της την βόρεια Γαλλία. Ο πατέρας του, δελφίνος Κάρολος, διατηρούσε μονάχα τα κεντρικά και νότια της χώρας του. Εγγονός από την μεριά της μητέρας του της Γιολάντας της Αραγονίας, ισχυρότατης γυναίκας που βοήθησε τον πατέρα του να ανακαταλάβει το Παρίσι και τα βόρεια εδάφη του. Με τον γάμο του με την Μαργαρίτα της Σκωτίας (1436), κόρης του βασιλιά της Σκωτίας Ιακώβου Α΄, ισχυροποίησε την θέση του. Το 1440 πήρε μέρος σε επανάσταση κατά του πατέρα του, με στόχο να τον ελέγξει και να κηρυχθεί ο ίδιος αντιβασιλιάς. Το κίνημα απέτυχε και ο Λουδοβίκος αναγκάστηκε να υποταχθεί στον Κάρολο, που τον συγχώρησε. Βλ. επίσης: http://el.wikipedia.org/wiki/Λουδοβίκος_ΙΑ’_ της_Γαλλίας. (Wikipedia 2015)

[16] Κάρολος Η΄ της Γαλλίας, ο επονομαζόμενος «Ευγενικός» (Charles VIII de France, dit l'Affable, 30.06.1470-07.04.1498). Μονάρχης του Οίκου των Βαλουά, βασιλιάς της Γαλλίας από το 1483 έως το θάνατό του το 1498 από ατύχημα δυόμισι χρόνια μετά την εκστρατεία στην Ιταλία: τρέχοντας χτύπησε το κεφάλι του στο κατώφλι μιας πόρτας, έπεσε σε κώμα και πέθανε σε λίγες ώρες. Ήταν υιός και διάδοχος του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΑ΄ και της Καρλόττας της Σαβοΐας. Ο 13χρονος βασιλιάς, ακατάλληλος για τις κρατικές υποθέσεις, βρισκόταν υπό την επίβλεψη της μεγάλης του αδελφής Άννας του Μποζέ και του συζύγου της, Πέτρου της Βουργουνδίας. Τον Δεκέμβριο του 1491 παντρεύτηκε την 14χρονη Άννα της Βρετάνης, διάδοχο του δουκάτου της Βρετάνης. Στάθηκε ιδιαίτερα ευτυχής όχι τόσο για την πολιτική σημασία του γάμου όσο για την μεγαλοπρέπεια της τελετής. Ωστόσο του έδωσε και σχετική ανεξαρτησία. Βλ. επίσης: http://el.wikipedia.org/wiki/Κάρολος_Η’_της_Γαλλίας. (Wikipedia 2015)

[17] Βλ. Gregor Schwartz-Bostunitsch, ό.π., σελ. 182 (Schwartz-Bostunitsch 1937).

[18] Βλ. Julio-Iñiguez de Medrano, “La Silva Curiosa”, Paris, Orry, 1608 (Medrano 1608).

[19] Βλ. Abbé J. Bouis, “La Royale Couronne des Roys d’ Arles”, dédiée a M.M. les Consuls et Gouverneurs de la Ville Avignon, 1640 (Bouis 1640).

[20] Βλ. Anonymous, „Einige kuriose Nachrichten, belangend die Weissagungen von dem Wachstum des Hochlöblichsten Erzherzoglichen Hauses Österreich“, Frankfurt, 1737 (Anonymous, „Einige kuriose Nachrichten, belangend die Weissagungen von dem Wachstum des Hochlöblichsten Erzherzoglichen Hauses Österreich“ 1737).

[21] Βλ. Rabbiner Dr. Joseph S. Bloch, ehemaliges Mitglied des österreichischen Parlaments (τέως μέλος του αυστριακού κοινοβουλίου), „Israel und die Völker. Nach jüdischer Lehre“, Verlag Benjamin Harz, Berlin-Wien, 1922, σελ. 698-699 (Bloch 1922).

[22] Βλ. Rabbiner Dr. Joseph S. Bloch, ό.π., σελ. 699 (Bloch 1922).

[23] Βλ. Gregor Schwartz-Bostunitsch, ό.π., σελ. 185 (Schwartz-Bostunitsch 1937).

* Ο Βασίλειος Ι. Κετσεκιουλάφης είναι Πολιτικός Επιστήμων - Διεθνολόγος. Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο: Κετσεκιουλάφης Ι. Βασίλειος: "Σιωνιστικός Ιμπεριαλισμός". Τόμος Α': "Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Μύθος ή Πραγματικότητα;" Εκδόσεις ANTIZI(tro)-Media & Design Dtp, Αθήνα, 2015.

Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου

Κοινοποιήστε το: