Ποιοί ήταν οι Σοφοί της Σιών;

Οι «Σοφοί της Σιών» ήταν μία μυστική οργάνωση με τεράστια επιρροή η οποία με μεγάλο ζήλο κόπιαζε να κερδίσει τον έλεγχο της Αγγλίας. Οι πλούσιοι Εβραίοι ραβίνοι – λόγιοι που αποτελούσαν τους θρησκευτικοπολιτικούς ηγέτες του εξουθενωμένου και διασκορπισμένου εβραϊκού λαού, ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μία ομάδα που έγινε γνωστή ως οι «Σοφοί της Σιών».

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΕΤΣΕΚΙΟΥΛΑΦΗ*

Ο Γερμανός ιερωμένος συγγραφέας πατέρας Manfred Adler αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του ότι: «Οι Σιωνιστές θεωρούν τους εαυτούς τους ως τη «μεσσιανική» ελίτ του Ιουδαϊσμού και απαιτούν όλοι οι Εβραίοι του κόσμου να δείξουν την αλληλεγγύη τους προς τους δικούς τους στόχους»[1].

Στην Ολλανδία οι «Σοφοί της Σιών» σχεδίαζαν την «Αγγλική Επανάσταση» (την πτώση των Στιούαρτ από το βρετανικό θρόνο) από το 1640 έως το 1689 και δάνειζαν χρήματα σε διάφορα αποσχισθέντα κόμματα και φατρίες. Χρησιμοποίησαν την επιρροή τους ήδη από το 1580 για να επιβάλλουν τον Γουλιέλμο το Σιωπηλό[2], έναν Γερμανό πρίγκιπα του βασιλικού οίκου του Νασσάου – Οράγγης, σαν ηγέτη του ολλανδικού στρατού και αργότερα ως Γουλιέλμο, Πρίγκιπα της Οράγγης.[3]

Μετά το θάνατό του υποστήριξαν το γιο του το Γουλιέλμο το Β’ Πρίγκιπα της Οράγγης[4]. Αυτοί ήταν που κανόνισαν μια συνάντηση μεταξύ του ιδίου και της Μαρίας, της μεγαλύτερης κόρης του Δούκα της Υόρκης και αδελφή του βασιλιά Καρόλου του Β’ της Αγγλίας και του αδελφού του και διάδοχού του Ιακώβ ή Τζέιμς του Β’. Το 1677 παντρεύτηκαν και απέκτησαν ένα γιο, το Γουλιέλμο Γ’[5], ο οποίος αργότερα νυμφεύθηκε τη Μαρία Β’, κόρη του Τζέιμς του Β’. Τώρα είχαν πλέον συνδεθεί συγγενικά οι δύο βασιλικοί οίκοι Ολλανδίας και Αγγλίας. Με τη βοήθεια των Whigs[6], ένα κόμμα που αποτελούνταν από σημαντικούς Άγγλους και Σκωτσέζους, εκτόπισαν τους Στιούαρτ το 1688 από τον θρόνο και ο Γουλιέλμος ο Γ’ της Οράγγης ανακηρύχθηκε το 1689 βασιλιάς της Αγγλίας[7].

Γουλιέλμος ο Γ’ της Οράγγης του Godfrey Kneller

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/File:King_William_III_of_England,_(1650-1702)_(lighter).jpg

Ο Γουλιέλμος ο Γ’, που φημολογείται ότι ήταν μασόνος, ίδρυσε την ίδια χρονιά το «τάγμα της Οράγγης», που ήταν αντικαθολικό και είχε σαν στόχο να ενισχύσει τον προτεσταντισμό στην Αγγλία. Το τάγμα αυτό υπάρχει ακόμη και σήμερα και διαθέτει στην Ιρλανδία, όπου εκπροσωπείται εντονότερα και υποδαυλίζει δυναμικά τον θρησκευτικό πόλεμο, περίπου 100.000 μέλη[8].

Σύντομα ο βασιλιάς Γουλιέλμος ο Γ’ ενέπλεξε την Αγγλία σε δαπανηρούς πολέμους κατά της καθολικής Γαλλίας, κάτι που βύθισε την Αγγλία σε υπέρογκα χρέη. Τώρα ήρθε η σειρά του Γουλιέλμου να ξεπληρώσει την υποχρέωσή του στους «Σοφούς της Σιών», πείθοντας το βρετανικό Υπουργείο Οικονομικών με τη βοήθεια του πράκτορα William Paterson[9], να δανειστεί £ 1.250.000 βρετανικές στερλίνες από τους Εβραίους τραπεζίτες, που τον ανέβασαν στο θρόνο.

Η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας
Πηγή: http://parsherald.com/wp-content/uploads/2016/01/Bank-of-England.jpg

Δεδομένου ότι το δημόσιο χρέος είχε εκτιναχθεί ήδη σε μεγάλο βαθμό στα ύψη, η κυβέρνηση δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να συμφωνήσει με τους όρους. Οι όροι της δανειοδότησης ήταν οι εξής:

α)   Τα ονόματα των δανειστών δεν γνωστοποιούνται και παραμένουν μυστικά και τους επιτρέπεται να ιδρύσουν μία κεντρική τράπεζα, την «Τράπεζα της Αγγλίας».

β)  Στους διευθυντές της εν λόγω τράπεζας επιτρέπεται να καθορίσουν το όριο του χρυσού για τα χαρτονομίσματα.

γ) Τους επιτρέπεται να δανείσουν 10 στερλίνες σε χαρτονόμισμα για κάθε κατατεθειμένη στερλίνα χρυσού.

δ)  Τους επιτρέπεται να παγιώσουν το εθνικό χρέος και να διασφαλίσουν το ποσό με την άμεση φορολόγηση του λαού.

Έτσι ιδρύθηκε η πρώτη ιδιωτική κεντρική τράπεζα, η «Τράπεζα της Αγγλίας».

Αυτό το είδος των τραπεζικών συναλλαγών επέτρεψε μία αύξηση 50% σε μία τραπεζική επένδυση του 5%. Και ο Αγγλικός λαός καλούνταν τώρα να πληρώσει. Οι δανειστές δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την αποπληρωμή των δανείων, επειδή μέσω του χρέους θα μπορούσαν να έχουν επιρροή στο πολιτικό γίγνεσθαι. Το εθνικό χρέος της Αγγλίας αυξήθηκε από £ 1.250.000 το 1694 σε £ 16.000.000 το 1698[10].

Μετά τον Γουλιέλμο το Γ’ ανέλαβαν οι Ανοβεριανοί το βρετανικό παλάτι, κάτι που συνεχίζεται μέχρι και στις ημέρες μας, εφόσον οι Γουίντσορ κατάγονται σε ευθεία γραμμή από το βασιλικό οίκο του Ανόβερου, (Ανοβεριανοί ονομάζονταν όλοι οι μονάρχες μέχρι το 1901, όταν ο Εδουάρδος ο Ζ’ νυμφεύτηκε την Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα της Δανίας, και άλλαξε το όνομα από Hannover σε “Sachsen Coburg – Gotha”, το όνομα του Γερμανού πατέρα του Εδουάρδου. Στις 17 Ιουλίου του 1917 το άλλαξαν σε «Γουίντσορ», που διατηρείται μέχρι σήμερα). Κατανοητό ήταν επίσης ότι πολλοί Άγγλοι δεν ήταν ευχαριστημένοι από την γερμανική κυριαρχία στην Αγγλία και ιδρύθηκαν διάφορες οργανώσεις που σκόπευαν να επαναφέρουν τους Στιούαρτ στο θρόνο. Λόγω αυτού του κινδύνου η Ανοβεριανοί δεν επέτρεπαν την παραμονή και την ύπαρξη μόνιμου στρατού στην Αγγλία και ενοικίαζαν – προσλάμβαναν τα απαραίτητα στρατεύματα από το δικό τους πριγκιπάτο και από Γερμανούς φίλους. Τα στρατεύματα αυτά φυσικά πληρώνονταν από το βρετανικό κρατικό κορβανά, ο οποίος ερχόταν με τη σειρά του προς όφελος των Εβραίων «Σοφών της Σιών» ιδιοκτητών της Κεντρικής Τράπεζας. Τους περισσότερους μισθοφόρους διέθετε ο Πρίγκιπας Γουλιέλμος ο Θ’ του Hessen-Hanau, που ήταν επίσης φίλος των Ανοβεριανών[11].

Αυτοί οι Ολλανδοί «Σοφοί της Σιών» ήταν εκείνοι δηλαδή που προσπάθησαν με τον εκπρόσωπό τους τον Manoel Dias Soeiro ή άλλως Menasheh ben Yossef ben Yisrael, γνωστό και ως Menasseh ben Israel το 1650 να παρακαλέσουν τον Oliver Cromwell να δώσει την εντολή να ανοίξουν οι πόρτες της Αγγλίας και πάλι στους Εβραίους για την πολυπόθητη επανεγκατάσταση και την συνεπαγόμενη χειραφέτησή τους.

Manoel Dias Soeiro ή Menasheh ben Yossef ben Yisrael
Πηγή: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6d/Menasseh_ben_Israel_1642.jpg/220px-Menasseh_ben_Israel_1642.jpg

Σύμφωνα με τους Des Griffin, Herbert G. Dorsey και William Guy Carr προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι ο Amschel Rothschild το 1773 πραγματοποίησε μία μυστική συνάντηση στην οικία με την «Πράσινη Ασπίδα» (Grünschild) στο εβραϊκό σοκάκι στη Φρανκφούρτη, με δώδεκα πλούσιους και ισχυρούς Εβραίους χρηματοδότες, τους «Σοφούς της Σιών», για να δημιουργήσουν ένα σχέδιο για το πώς να ελέγχουν την τύχη του κόσμου. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Herbert G. Dorsey συζήτησαν μεταξύ των άλλων ότι η ίδρυση της «Τράπεζας της Αγγλίας» έκανε ήδη δυνατή μια σημαντική επίδραση πάνω στον αγγλικό πλούτο, αλλά χρειάζονταν ο απόλυτος έλεγχός της για να δημιουργηθεί το θεμέλιο για τον έλεγχο του παγκόσμιου πλούτου. Αυτό το σχέδιο στη συνέχεια καταγράφηκε σε γενικές γραμμές. Βάσει των αποδεικτικών στοιχείων που παρουσιάζουν οι παραπάνω συγγραφείς φαίνεται πως όλα δείχνουν ότι αυτό ήταν το σχέδιο που αργότερα έγινε γνωστό και κυκλοφόρησε ως «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών».

Οι «Σοφοί της Σιών» λοιπόν υπήρχαν, ήταν υπαρκτά πρόσωπα και συγκεκριμένα ήταν όλοι εκείνοι οι ισχυροί θρησκευτικοί, πολιτικοί και οικονομικοί ηγέτες των Εβραίων, από την εποχή του μεσαίωνα μέχρι σήμερα, που ο ρόλος τους ήταν, είναι και θα είναι παρασκηνιακός και απόλυτα μυστικός. Αυτοί δημιούργησαν το Σιωνιστικό Κίνημα, και όλες τις μυστικές σιωνιστικές οργανώσεις, στοές και κοινωνίες, και όπως θα δούμε αυτοί ενέπλεξαν τα έθνη σε καταστροφικούς πολέμους, για να πραγματοποιήσουν τον στόχο τους, που ήταν η δημιουργία ισραηλινού κράτους στην Παλαιστίνη, η χειραφέτηση των απανταχού Εβραίων, η διασπάθιση του παγκόσμιου πλούτου και η παγκόσμια κυριαρχία.

Ο κρυπτοεβραίος συγγραφέας και πρωθυπουργός της Αγγλίας Benjamin Disraeli[12] (το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Israel) κατά το 1844, την παραμονή της εβραϊκής επανάστασης του 1848, δημοσίευσε το μυθιστόρημά του Coningsby, στο οποίο μεταξύ των άλλων γράφει και το εξής δυσοίωνο απόσπασμα: «Ο κόσμος κυβερνάται από πολύ διαφορετικές προσωπικότητες απ’ ό,τι φαντάζονται εκείνοι που δεν βρίσκονται στα παρασκήνια»[13]. Και λίγα μόλις χρόνια αργότερα, το 1852 μας τους υποδεικνύει και τους κατονομάζει στο βιβλίο του “The Life of Lord George Bentinck”: «Η επιρροή των Εβραίων […] μπορεί ν’ αποδοθεί στο τελευταίο ξέσπασμα της καταστροφικής αρχής στην Ευρώπη. Πραγματοποιείται μία εξέγερση κατά της παράδοσης και της αριστοκρατίας, κατά της θρησκείας και της ιδιοκτησίας. Η καταστροφή των σημιτικών αρχών, η εκρίζωση της εβραϊκής θρησκείας, είτε στη μωσαϊκή είτε στη χριστιανική μορφή, η φυσική ισότητα των ανθρώπων και η κατάργηση της ιδιοκτησίας, διακηρύχθηκαν από τις μυστικές κοινωνίες, που αποτελούν προσωρινές κυβερνήσεις, και άνδρες της εβραϊκής φυλής βρίσκονται επικεφαλείς σε κάθε μία απ’ αυτές. Ο λαός του Θεού συνεργάζεται με άθεους· οι πιο επιδέξιοι συσσωρευτές ιδιοκτησίας συμμαχούν με κομμουνιστές· η ιδιόμορφη και επιούσια φυλή αγγίζει το χέρι όλων των αποβρασμάτων και των κατώτερων καστών της Ευρώπης· και όλ’ αυτά επειδή θέλουν να καταστρέψουν την αχάριστη χριστιανοσύνη που οφείλει σ’ αυτούς τ’ όνομά της, και την τυραννία της οποίας δεν μπορούν άλλο ν’ ανεχθούν»[14].  

Benjamin Disraeli
Πηγή: https://static-secure.guim.co.uk/sys-images/Guardian/Pix/pictures/2011/5/14/1305390365594/Benjamin-Disraeli-c1878-007.jpg

Διαβάζουμε στην αγγλική έκδοση των Πρωτοκόλλων του 1923: «Τώρα που η πρόνοια έφερε στο φως της ημέρας αυτά τα μυστικά ‘Πρωτόκολλα’ όλοι οι άνθρωποι μπορούν να δουν καθαρά τα κρυμμένα πρόσωπα που διευκρινίστηκαν από τον Disraeli επί τω έργο τους ‘στα παρασκήνια’ όλων των κυβερνήσεων. Αυτή η αποκάλυψη συνεπάγεται για όλους τους λαούς την σοβαρή ευθύνη της εξέτασης και της αναθεώρησης της στάσης τους απέναντι στη φυλή και το έθνος που μπορεί να υπερηφανεύεται για την επιβίωσή του σε όλες τις αυτοκρατορίες»[15].

Otto von Bismarck
Πηγή: http://www.tovima.gr/files/1/migratedData/D2001/D1216/1rey4b.jpg

Σημειώνει ο Αριστείδης Ανδρόνικος: «Αὐτὸς δὲ ὁ Βίσμαρκ, ἐπανειλημμένως ἐτόνισεν ὅτι ὑπάρχουν ‘ἀόρατοι καὶ ἀκαθόριστοι δυνάμεις, πρὸς τὰς ὁποίας πρέπει νὰ συμβαδίζῃ ἐάν θέλῃ νὰ ἐπιτύχῃ’. Πολλάκις δὲ ἀστειευόμενος ἔλεγεν ὅτι ἑπωλήθη εἰς τὸν Σατανᾶν (ὑπονοῶν τὸν ἑβραῖον δισεκατομμυριοῦχον Ρότσχιλδ) ἀλλὰ προσέθετεν ὅτι οὗτος ἧτο ἐκ Φραγκφούρτης… ἄρα Γερμανός»[16].

Max Nordau
Πηγή: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/08/Max_Nordau.jpg

Ο Max Nordau, ένας Εβραίος που συμμετείχε στο σιωνιστικό συνέδριο της Βασιλείας τον Αύγουστο του 1903, ο δεύτερος στη σειρά της σιωνιστικής ιεραρχίας μετά τον Herzl, έκανε την εξής απίστευτη για την εποχή «προφητεία», γνωρίζοντας προφανώς ποιος κινεί τα νήματα του πλανήτη: «Επιτρέψτε μου να σας πω τα εξής λόγια σα να σας έδειχνα τα σκαλοπάτια μιας σκάλας που οδηγούν ολοένα και πιο ψηλά: ο Herzl, το Σιωνιστικό Συνέδριο, η αγγλική πρόταση για την Ουγκάντα, ο μελλοντικός Παγκόσμιος Πόλεμος, η ειρηνευτική διάσκεψη, όπου με την βοήθεια της Αγγλίας θα δημιουργηθεί μια ελεύθερη και εβραϊκή Παλαιστίνη»[17].

Walter Rathenau
Πηγή: http://cdn.quotationof.com/images/walther-rathenau-4.jpg

Μερικά χρόνια αργότερα ο Γερμανοεβραίος υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης της Βαϊμάρης Walter Rathenau, έριξε το 1909 λίγο φως στο θέμα για το ποιοι αποτελούσαν τους Σοφούς της Σιών, και αναμφίβολα γνώριζε τα ονόματά τους, και κατά πάσα πιθανότητα αποτελούσε και ο ίδιος μία από τις ηγετικές της μορφές. Έγραψε λοιπόν στην εφημερίδα “Neue Freie Presse”, της 24^ης Δεκεμβρίου 1909: «300 άνδρες, που γνωρίζονται μεταξύ τους, κατευθύνουν την οικονομική ιστορία της ηπείρου και αναζητούν τους διαδόχους τους μέσα από το ίδιο τους το περιβάλλον»[18].

Η επιβεβαίωση της δήλωσης του Rathenau ήρθε είκοσι χρόνια αργότερα, το 1931, όταν ο Jean Izoulet, ένα εξέχον μέλος της εβραϊκής Alliance Israelite Universelle, έγραψε στο βιβλίο του “Paris la capitals des religions”: «Το νόημα της ιστορίας του περασμένου αιώνα είναι ότι σήμερα 300 Εβραίοι χρηματοδότες, όλοι τους μάγιστροι στοών, κυβερνούν τον κόσμο»[19].

Dr. Marcus Ehrenpreis
Πηγή: http://www.holocaustresearchproject.org/essays&editorials/images/Rabbi%20Ehrenpreis.jpg

Ο μέγας ραβίνος της Στοκχόλμης Dr. Marcus Ehrenpreis[20], δήλωσε το 1929 σχετικά με τα «Πρωτόκολλα» και τους Σοφούς της Σιών ότι: «Είμαι εδώ και καιρό καλά εξοικειωμένος με το περιεχόμενο των ‘Πρωτοκόλλων’ και μάλιστα για πολλά χρόνια πριν εκείνα δημοσιευτούν στον χριστιανικό Τύπο. ‘Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’ στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου τα αρχικά ‘Πρωτόκολλα’, αλλά ένα συμπιεσμένο εκχύλισμά τους. Από τους 70 Σοφούς της Σιών, σε ό,τι αφορά στην καταγωγή και την ύπαρξη των αρχικών ‘Πρωτοκόλλων’, υπάρχουν μόνο δέκα άνδρες σε ολόκληρο τον κόσμο που γνωρίζουν»[21].

---

[1] Βλ. Manfred Adler, “Die Söhne der Finsternis, 2. Teil: Weltmacht Zionismus”, Miriam – Verlag, 1975. (Adler 1975)

[2] Γουλιέλμος Α΄, Πρίγκιπας της Οράγγης (24.04.1533-10.07.1584), επίσης γνωστός ως Γουλιέλμος ο Σιωπηλός (ολλανδικά: Willem de Zwijger), ή απλά Γουλιέλμος της Οράγγης (ολλανδικά: Willem van Oranje), ήταν ο κύριος ηγέτης της ολλανδικής εξέγερσης εναντίον των Ισπανών κατά τον Ογδοηκονταετή Πόλεμο, που κατέληξε στην ανεξαρτησία των Ηνωμένων Επαρχιών το 1648. Γεννήθηκε στον Οίκο του Νασσάου ως Κόμης του Νασσάου - Ντίλλενμπουργκ. Έγινε Πρίγκιπας της Οράγγης το 1544 και ως εκ τούτου ιδρυτής του Οίκου Οράγγης-Νασσάου, παρακλαδιού του Οίκου Νασσάου. Πλούσιος ευγενής, ο Γουλιέλμος υπηρέτησε τους Αψβούργους ως μέλος της Αυλής της Μαργαρίτας της Πάρμας, κυβερνήτριας των ισπανικών Κάτω Χωρών. Δυσαρεστημένος με την συγκεντροποίηση της εξουσίας και την επακόλουθη αποδυνάμωση των τοπικών φέουδων και τη δίωξη των Ολλανδών Προτεσταντών, συμμετείχε στην ολλανδική εξέγερση εναντίον των πρώην αυθεντών του. Όντας ο σημαντικότερος και πιο ικανός πολιτικά ηγέτης των επαναστατών, οδήγησε τους Ολλανδούς σε αρκετές επιτυχίες. Το 1580, κηρύχθηκε παράνομος από τον ισπανό βασιλιά και δολοφονήθηκε από τον Μπαλταζάρ Ζεράρ στην πόλη Ντελφτ της Ολλανδίας, τέσσερα χρόνια αργότερα. Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/William_the_ Silent. (Wikipedia 2015)

[3] Βλ. William Guy Carr, “Pawns in the Game”, Emissary Publications, Dorsey, 3^η έκδοση Δεκέμβριος 1958, σελ. 75. (Carr 1958)

[4] Γουλιέλμος Β’ Πρίγκιπας της Οράγγης (27.05.1626-06.11.1650). Ήταν Πρίγκιπας της Οράγγης και κυβερνήτης των Ηνωμένων Επαρχιών της Ολλανδίας από τις 14 Μαρτίου 1647 μέχρι το θάνατό του τρία χρόνια αργότερα. Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/William_II,_Prince_of_Orange. (Wikipedia 2015)

[5] Γουλιέλμος Γ΄ (14.11.1650–08.03.1702) ήταν Πρίγκιπας της Οράγγης. Από το 1672 κυβέρνησε την Ολλανδία, το Ζέελαντ, την Ουτρέχτη, το Γκέλντερς και το Overijssel της Ολλανδικής Δημοκρατίας. Από το 1689 βασίλεψε ως Γουλιέλμος Γ΄ της Αγγλίας και της Ιρλανδίας και ως Γουλιέλμος Β΄ της Σκωτίας. Ανεπίσημα έχει μείνει γνωστός στη Βόρεια Ιρλανδία και τη Σκωτία, ως «Βασιλιάς Μπίλλυ». Μέλος του Οίκου των Οράγγης-Νασσάου, ο Γουλιέλμος κέρδισε το αγγλικό, σκωτσέζικο και ιρλανδικό στέμμα μετά την Ένδοξη Επανάσταση, κατά την οποία απομακρύνθηκε από το θρόνο ο θείος και πεθερός του Ιάκωβος Β΄. Στα Βρετανικά Νησιά, ο Γουλιέλμος κυβέρνησε από κοινού με τη σύζυγό του, Μαρία Β΄, μέχρι το θάνατό της στις 28 Δεκεμβρίου 1694. Οι λαϊκές διηγήσεις συχνά αναφέρουν την περίοδο αυτή της συμβασιλείας τους, ως η «Βασιλεία του Γουίλιαμ και της Μαίρης». Όντας Προτεστάντης στο δόγμα, ο Γουλιέλμος συμμετείχε σε διάφορους πολέμους ενάντια στον ισχυρό Καθολικό Βασιλιά της Γαλλίας, Λουδοβίκο ΙΔ΄, σε συμμαχία με τις Προτεσταντικές και τις Καθολικές δυνάμεις της Ευρώπης. Πολλοί Προτεστάντες τον αντιμετώπιζαν ως υπερασπιστή της πίστης τους. Ήταν αυτή του η φήμη που συνέβαλε τα μέγιστα στο να κερδίσει τα βρετανικά στέμματα, καθώς υπήρχαν πολλοί που φοβούνταν την αναβίωση του Καθολικισμού υπό τον Ιάκωβο. Η βασιλεία του σηματοδότησε την αρχή της μετάβασης από την απολυταρχική βασιλεία των Στιούαρτ προς την πιο κοινοβουλιοστρεφή ηγεμονία του Οίκου του Ανοβέρου. Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/William_III_of_England. (Wikipedia 2015)

[6] Οι Whigs ήταν από τα μέσα του 17^ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα ένα από τα δύο μέρη του βρετανικού κοινοβουλευτικού συστήματος. Αντίπαλοί τους ήταν οι συντηρητικοί Tories. Το 1859 συγχωνεύτηκαν μαζί με ορισμένους μετριοπαθείς Tories και δημιούργησαν το φιλελεύθερο κόμμα “Liberal Party”. Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Whigs_(British_political_party). (Wikipedia 2015)

[7] Βλ. Jan van Helsing, ό.π., σελ. 40. (Helsing, “Geheim Gesellschaften und ihre Macht im 20. Jahrhundert, oder wie man die Welt nicht regiert“ 1993)

[8] Βλ. William Bramley, “The Gods of Eden”, Avon Books – Harper Collins Publishers & Dahlin Family Press, 1990, σελ. 228. (Bramley 1990)

[9] Sir William Paterson (04.1658-22.01.1719). Σκωτσέζος επιχειρηματίας και τραπεζίτης. Ήταν ένας από τους ιδρυτές της Τράπεζας της Αγγλίας και ένας από τους κύριους υποστηρικτές του καταστροφικού καθεστώτος Darien. Αργότερα έγινε συνήγορος της Ένωσης με την Αγγλία. Πηγή: http://en.wikipedia.org/ wiki/William_Paterson_(banker). (Wikipedia 2015)

[10] Βλ. Herbert G. Dorsey III., “The Secret History of the New World Order”, 323 E. Matilija St. #110-128, Ojai CA 93023, σελ. 2 (Dorsey 1993)· William Guy Carr, ό.π., σελ. 60, 73, και 77-79 (Carr 1958).

[11] Βλ. William Bramley, ό.π., σελ. 231-232 (Bramley 1990).

[12] Benjamin Disraeli, 1^ος κόμης του Beaconsfield (21.12.1804–19.04.1881). Ήταν Βρετανός κρυπτοεβραίος (ιταλοεβραϊκής καταγωγής) πολιτικός της συντηρητικής παράταξης και λογοτέχνης, επονομαζόμενος και "Ντίζυ" (Dizzy). Διετέλεσε δύο φορές Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας (1868 και 1874-1880) ενώ για τρεις περίπου δεκαετίες πρωταγωνίστησε στην αγγλική πολιτική. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα δρώμενα της εποχής του ακολουθώντας αρχικά μια ήπια ειρηνική πολιτική όπου και κατέληξε στη συνέχεια σε σκληρή αποικιοκρατική. Αν και ήταν ιταλοεβραϊκής καταγωγής ο πατέρας του τον βάπτισε, σε ηλικία 12 ετών χριστιανό, κατά το αγγλικανικό δόγμα. Παρά το γεγονός αυτό θεωρείται ο πρώτος πρωθυπουργός της Αγγλίας προερχόμενος από εβραϊκή οικογένεια. Βλ. επίσης: http://el.wikipedia.org/wiki /Μπέντζαμιν_Ντισραέλι. (Wikipedia 2014)

[13] Βλ. Benjamin Disraeli, “Coningsby – or the New Generation”, Henry Colburn, London, 1844, σελ. 204 (Disraeli, “Coningsby – or the New Generation” 1844).

[14] Βλ. Benjamin Disraeli, “Lord George Bentinck. A Political Biography“, 1852, ηλεκτρονική έκδοση The Project Gutenberg E-Books, 2012, κεφ. 10 (Disraeli 1852 - 2012).

[15] Βλ. Victor E. Marsden, “The Protocols of the Learned Elders of Zion”, English Translation, The Britons, London, 1923 (Marsden 1923).

[16] Βλ. Αριστείδης Ανδρόνικος, «Δια να μάθη ο ελληνικός λαός τι είνε ο Μπολσεβικισμός», εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», 11.03.1925, έτος Ζ’, αριθμός 2914, σελ. 1 (Ανδρόνικος Ζ' 1925).

[17] Βλ. Victor E. Marsden, ό.π., εισαγωγή, σελ. 15 (Marsden 1923).

[18] Βλ. Walther Rathenau, „Geschäftlicher Nachwuchs“, άρθρο στην εφημερίδα „Neue freie Presse“, 1909 (Rathenau, Geschäftlicher Nachwuchs 1909). Βλ. επίσης Walther Rathenau, „Zur Kritik der Zeit“, S. Fischer Verlag, Berlin, 1922, σελ. 207 (Rathenau 1922).

[19] Βλ. Leslie Fry (Paquita Louise de Shishmareff), „Waters Flowing Eastward”, Editions R.I.S.S., Paris, 1931, σελ. 108 (Fry 1931).

[20] Mordecai Ehrenpreis (αργότερα: Marcus Ehrenpreis· 25.06.1869-26.02.1951). Εβραίος συγγραφέας, εκδότης, ραβίνος και Σιωνιστής. Γεννήθηκε στο Lviv της Ουκρανίας και άρχισε ήδη από νεαρή ηλικία να γράφει στα Yiddish, σπούδασε αργότερα σε γερμανικά πανεπιστήμια και στην «Ανωτάτη Σχολή της Επιστήμης του Εβραϊσμού» στο Βερολίνο. Από το 1884 εργαζόταν για τις εφημερίδες Ha-Maggid και Ha-Meliz. Από το 1896 έως το 1900 ήταν ραβίνος στο Đakovo της Κροατίας. Πριν ακόμα κι από τον Herzl ο Ehrenpreis, ο Birnbaum και άλλοι ασχολήθηκαν με τον καθορισμό της έννοιας ενός νέου εθνικού Εβραϊσμού. Υπήρξε ένας από τους πρώτους οπαδούς του Σιωνισμού και βοήθησε τον Herzl να δημιουργήσει το πρώτο Σιωνιστικό Συνέδριο. Ήταν μέλος της δημοκρατικής φατρίας της «Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης» και στην συντακτική επιτροπή του «Εβραϊκού Αλμανάκ». Από το 1900 έως το 1914 υπήρξε αρχιραβίνος στη Σόφια της Βουλγαρίας και εκδότης διαφόρων περιοδικών στην υβριδική γλώσσα “Spaniolic” (Εβραιοϊσπανικά). Μετά το 1908 το ενδιαφέρον του για τον Σιωνισμό και την εβραϊκή λογοτεχνία μειώθηκε αισθητά πράγμα για το οποίο εισέπραξε αρκετή κριτική· Αφιερώθηκε σε άλλα λογοτεχνικά έργα και στα ραβινικά του καθήκοντα. Από το 1914 μέχρι το θάνατό του διετέλεσε Αρχιραβίνος της Στοκχόλμης. Το 1928 ίδρυσε το “Judisk Tidskrift” («Εβραϊκό Περιοδικό»), προσελήφθη ως μεταφραστής καθώς και ως επιστημονικός συγγραφέας σε διάφορες εγκυκλοπαίδειες. Το 1935 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Κατά τη παραμονή του στη Σουηδία εξέδωσε περίπου 20 βιβλία στα σουηδικά. Στα κείμενά του τόνιζε τη σημασία της αναζήτησης της κατανόησης του εβραϊκού πολιτισμού στο σύγχρονο κόσμο και προσπάθησε να δημιουργήσει μια σύνθεση μεταξύ μιας γενικής κουλτούρας και τον κληρονομικό πολιτισμό της εβραϊκής μειονότητας. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επιτέλεσε ως ακτιβιστής σε πολλές δράσεις υπέρ των Εβραίων και κατά των Γερμανών, όπως π.χ. το αίτημά του να μη παραδώσει η σουηδική κυβέρνηση 10.000 Γερμανοεβραίους πρόσφυγες στη Γερμανία. Ο ορθόδοξος αρχιραβίνος της Στοκχόλμης Israel Jacob Zuber, οργάνωσε για την κυβέρνηση την παροχή βίζας και κατοικιών σε πολλούς Πολωνούς πρόσφυγες που βρίσκονταν στη Λετονία και τη Λιθουανία και σε άμεσο κίνδυνο από τους Γερμανούς. Ο Ehrenpreis όμως εργάστηκε ακούραστα για τη ματαίωση του σχεδίου και με την ανάκληση της βίζας, εφόσον δεν ήθελε ορθόδοξους Εβραίους στη πόλη του, και δεν ταίριαζαν κατά τη γνώμη του στις φιλελεύθερες απόψεις του Εβραϊσμού. Όλοι αυτοί που θα σώζονταν δολοφονήθηκαν από τους Ναζί. Υπήρξε επίσης Πρόεδρος της επιτροπής “Arbetsutskottet för hjälp åt Polens judar” («Συντονιστική Επιτροπή για τη βοήθεια στους Πολωνούς Εβραίους»), και αφιερώθηκε στην αποστολή βοήθειας με τη μορφή τροφίμων, φαρμάκων, ρούχων και χρημάτων κυρίως στη Πολωνία, αλλά όλο και περισσότερο και σε άλλα μέρη της κατεχόμενης από τους Γερμανούς Ευρώπη. Υπήρξε επίσης Πρόεδρος του σουηδικού τμήματος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου από την ίδρυσή του το 1944 και διαδέχθηκε από τον ιστορικό και πρωτοπόρο μελετητή του αντισημιτισμού Hugo Valentin. Εμπλεκόταν επίσης στο σχεδιασμό της απόπειρας διάσωσης των Εβραίων της Ουγγαρίας από τον Raoul Wallenberg. Ο τελευταίος τον επισκέφθηκε στην οικία του στις 5 Ιουλίου, το βράδυ πριν φύγει για τη Βουδαπέστη. Κατά συνέπεια υπήρξε ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που είδαν ζωντανό τον Wallenberg στη Σουηδία. Απεβίωσε το 1951 στη Σουηδία. Βλ. επίσης: http://en.m.wikipedia.org/wiki/Mordecai_Ehrenpreis. (Wikipedia 2015)

[21] Βλ. Marcus Ehrenpreis, “Judisk Tidskrift”, αρ. 6, Αύγουστος – Σεπτέμβριος 1929 (Ehrenpreis 1929).

* Απόσπασμα από το βιβλίο: Κετσεκιουλάφης Ι. Βασίλειος: "Σιωνιστικός Ιμπεριαλισμός". Τόμος Α': "Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Μύθος ή Πραγματικότητα;" Εκδόσεις ANTIZI(tro)-Media & Design Dtp, Αθήνα, 2015.  

Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου

Κοινοποιήστε το: