Η συκοφαντία του πολιτεύματος της Δημοκρατίας έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Πρώτα από όλα μας το παρουσιάζουν σε σύνθεση με διάφορα επίθετα π.χ. «αντιπροσωπευτική», «κοινοβουλευτική», «προεδρευομένη» αλλά πάντα ...Δημοκρατία.
Του Θωμά Κακαδιάρη
Φαίνεται ότι κολακεύει τους ψηφοφόρους.
Ακολουθεί το ψευδεπίγραφο: "εσύ ψηφίζεις και εσύ επιλέγεις!"
Όμως θεωρώ ότι ζούμε σε ένα πολίτευμα που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ρωμαϊκού res publica και όλα τα προβλήματα που φόρτωσαν στην έρμη Αθηναϊκή Δημοκρατία.
Προπαγάνδα σε βάρος της Δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και με κάθε τρόπο: σ’ αυτή αποδίδεται κάθε αποτυχία, κάθε λανθασμένη επιλογή για να ενοχοποιούνται στο όνομά της μονίμως οι ψηφοφόροι. Μπορεί να μην είναι πολίτες με την ιστορική έννοια του όρου, είναι πληβείοι αλλά μη τους τσακίζετε κιόλας δημιουργώντας τους αισθήματα ενοχής, όλοι εσείς, οι συγκλητικοί, που τους χρησιμοποιείτε μια χαρά! Έλεος πια! Φτάνει η προπαγάνδα σε βάρος της Δημοκρατίας που χρησιμοποιεί την Ιστορία και την Αγωγή του Πολίτη για να συσκοτίσει, αντί να μορφώσει.
Συχνά πυκνά, φανερά –κρυφά, ακούγονται οι φράσεις «Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» και «Α, ρε μια δικτατορία που χρειάζεται»! Ακούει και ο καλοπροαίρετος αποσβολωμένος πληβείος και σκέφτεται «αν δεν έχει η δημοκρατία αδιέξοδα, εγώ τώρα γιατί βρίσκομαι έξη χρόνια σε ένα από αυτά και ζω τη μέρα της μαρμότας;” Την επόμενη στιγμή κουνάει με νόημα το κεφάλι στη προοπτική μιας δικτατορίας και συγχρόνως …τρομάζει και ντρέπεται! «Είναι δυνατόν να φτάσω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο;» Η Δημοκρατία ΠΡΕΠΕΙ να μένει ως διαρκής και ανεκπλήρωτη επιλογή στο μυαλό του πολίτη-πληβείου, να μην έρχεται ποτέ, να συκοφαντείται ώστε να δικαιολογούνται οι εκτροπές της και τελικά να είναι ο ψηφοφόρος πάντα ο ένοχος της αποτυχίας, άρα οφείλει να ΠΛΗΡΩΣΕΙ.
Η Δημοκρατία του Περικλή, αυτή που περιγράφει ο Αθηναίος πολιτικός στον Επιτάφιο- κατά τον Θουκυδίδη- άρχισε και τέλειωσε εκεί και μέχρι εκεί μπορεί να κριθεί! Η Δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας είχε αδυναμίες στην εφαρμογή της αλλά φυσικά δεν απέτυχε! Δημοκρατία σημαίνει ισόμοιρη συμμετοχή πολιτών στη λήψη αποφάσεων. Γίνεται κάτι τέτοιο σήμερα και δεν το ξέρω; Δανειστήκαμε το μεγαλείο και το όραμά της Δημοκρατίας και βαφτίσαμε το res publica των Ρωμαίων δηλ. το ρεπουμπλικανικό πολίτευμα, ρωμαϊκή «δημοκρατία»! Το ρεπουμπλικανικό πολίτευμα αφορά την κοινοκτημοσύνη και τη συμμετοχή με μερίδια κάτι σαν τα χιλιοστά της πολυκατοικίας που ζούμε. Ψηφίζουμε αλλά με βάση την ιδιοκτησία. Το ρεπουμπλικανικό πολίτευμα έχει αδιέξοδα και οδηγεί πολλές φορές στη δικτατορία και αν δεν προκύπτει εξωτερικός κίνδυνος, εφευρίσκουμε έναν! Συνδέστε τις ιστορικές σας γνώσεις με το σήμερα. Αφήστε κατά μέρος τα διδασκόμενα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας μας όπως «αντιπροσωπευτική» , «προεδρευομένη», «κοινοβουλευτική» και πάτε πιο βαθιά συγκρίνοντας τα ουσιώδη χαρακτηριστικά των δύο δημοκρατιών, της ελληνικής δημοκρατίας και της ρωμαϊκής, ρεπουμπλικανικής, ρωμαίικης εκδοχής της.
Κάντε το και αίφνης οι απαντήσεις είναι μπροστά σας!
Ολα αυτά δεν αποσιωπώνται τυχαία. Πολλά τα λεφτά και πολλή εξουσία για να ναι τυχαία.
Πώς κάνεις έναν λαό να πιστεύει ότι πολιτεύματα όπως η δικτατορία του αξίζουν;
Μελετήστε τα χαρακτηριστικά της ρεπουμπλικανικής εκδοχής και θα βρείτε ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά, όχι μόνο της διάδοχης αυτοκρατορίας των ρωμαίων αλλά και σχεδόν όλα τα στοιχεία των σημερινών ρεπουμπλικανικών πολιτευμάτων του δυτικού κόσμου που θα ήθελαν να λέγονται «δημοκρατίες» αλλά, έλα που το έλλειμμα τους διαρκώς… προκύπτει!
Βασικό στοιχείο της αθηναϊκής δημοκρατίας είναι ο πολίτης, ένας πολίτης τόσο μορφωμένος πολιτικά που κατά τον Αριστοτέλη μια τέτοια Δημοκρατία πολιτών δεν χρειάζεται εκλογές. Αρκεί η κλήρωση στα αξιώματα, αφού ΟΛΟΙ είναι ικανοί να τα εκπληρώσουν. Οι εκλογές λοιπόν αποτελούν από μόνες τους παραδοχή ότι η Δημοκρατία δεν μορφώνει με την πλήρη έννοια του όρου τους πολίτες της ώστε να είναι ικανοί να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να την υπηρετήσουν. Μερικοί μόνο θα είναι ικανοί και αυτοί θα ομοιάζουν με τους Συγκλητικούς της Ρώμης! Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν άρχοντες και αρχόμενοι αλλά για δείτε πόσο συχνά σήμερα συνηθίζουμε να μιλάμε για οικογενειοκρατία, για παραγοντισμό και πόσοι φιλοδοξούν – ή ματαιοδοξούν - να αναγορευτούν σε «συγκλητικούς». Συμπτώματα «συγκλητικής συμπεριφοράς» τα συναντάμε σε υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους, προέδρους συλλόγων, συνδικαλιστές και μπορείς εύκολα να τους διακρίνεις από τη στάση που τηρούν απέναντι στον «πληβείο» όταν τους προσεγγίζει. Βρίθουν γύρω μας τα σημάδια της εξέλιξης της ρωμαϊκής «δημοκρατίας» στη ρωμαίικη εκδοχή της. Άρτος και θεάματα, «αγελαίες» συμπεριφορές κάθε μορφής και φαινόμενα όπως η μόδα και ο καταναλωτισμός να τονίζουν τις ομοιότητες της ρωμαϊκής με την ρωμαίικη «δημοκρατία».
Μέσα σε όλα αυτά θυμηθείτε την περίοδο της «τρομοκρατίας» στη ρωμαϊκή ιστορία και της «δικτατορίας» ως ρωμαϊκό πολίτευμα «έκτακτης ανάγκης». Στην ελληνική πολιτική σκέψη ΔΕΝ υπάρχει η δικτατορία ως εναλλακτικό πολίτευμα! Η τυραννία είναι εκτροπή και όχι «αναγκαία» λύση. Ο νεοέλληνας ανατρέφεται ώστε να αποδέχεται την δικτατορία ως έκτακτη λύση και αυτό δικαιολογεί τις εκφράσεις που πολλές φορές ακούμε γύρω μας χαμηλόφωνα. « Το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο και ένας δικτάτορας, αμόλυντος και τίμιος, θα σώσει τον λαό»! Εδώ έρχεται και η αναζήτηση σωτήρα ως μόνιμο αίτημα. Ξένο και αυτό για την αρχαιοελληνική πολιτική σκέψη. Ένας σωτήρας να του ψάλλουμε αρχικά «ωσαννά» και να τον σταυρώσουμε τέσσερεις μέρες αργότερα. Όταν το ποίμνιο αναζητά σωτήρα-ποιμένα, οι πιο ικανοί και έξυπνοι είτε συντάσσονται με τους εξουσιαστές για να ζήσουν μια άνετη ζωή, είτε κρύβονται, γιατί ξέρουν τι τους περιμένει. Αν εκτεθούν σύντομα θα γίνουν τα θύματα του ποιμνίου!
Το πολιτικό όν του Αριστοτέλη δεν έχει ζωή στον τόπο αυτό. Στη θέση του πολιτικού όντος έμεινε το αγελαίο ζώο. Ο ανώτερος φλοιός, αυτό το τμήμα του ανθρώπινου εγκέφαλου που οφείλουμε την ανωτερότητά (!) μας έναντι των ζώων, φαίνεται να μην χρειάζεται, αφού το πολιτικό μας σύστημα επιλέγει την αγελαία …λειτουργία. Με τον ανώτερο φλοιό να αδρανεί, είμαστε «έτοιμοι» να ενταχθούμε στο …κοπάδι!
Αν πάλι κάποιοι δυσπιστούν σε όλα αυτά, ας κοιτάξουν την αστυνομική ταυτότητά τους. Γράφει ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αλλά γράφει και HELLENIC REPUBLIC δηλ. για λαϊκή κατανάλωση λεγόμαστε « Ελλάς» και για όλους τους άλλους, έξω από δω... Greece!
Πηγή: taxydromos
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου
Και όμως αγαπητέ αρθρογράφε η Δημοκρατία δεν πέθανε με την Αρχαία Αθήνα. Επιβίωσε μέσα από τα κοινά των Ελλήνων και επεκτάθηκε και στον τομέα της οικονομίας. Η Εταιρική οικονομία ήταν το οικοονομικό σύστημα των δημοκρατικών κοινών. Ολόκληρη η κοινωνία ήταν ιδιοκτήτης του συστήματος παραγωγής, γινόταν εταιρία! (Μην το συγχέουμε με κομμουνισμό, καμία σχέση). Πραγματικότητα που άντεξε μέχρι και τον 19ο αιώνα δίνοντας τα οικονομικά ηνία στον οικουμενικό ελληνισμό σε τρεις ταυτόχρονα αυτοκρατορίες. Σας παραπέμπω στο σχετικό έργο του καθηγητή πολιτικής επιστήμης Γιώργου Κοντογιώργη που αφιέρωσε τη ζωή του στη έρευνα για τη Δημοκρατία. Τα στοιχεία περιέχονται σε πλήθος βιβλίων και άρθρων του στο διαδίκτυο και ομιλιών του στο youtube.
Δημοσίευση σχολίου