Πόσο φυσιολογική είναι μια οικογένεια με δύο μαμάδες ή δυο μπαμπάδες

Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα "BABYRADIO" ένα άρθρο του Ψυχίατρου Ψυχοθεραπευτή Εμμανουήλ Πολυζόπουλου σχετικό με το σύμφωνο συμβίωσης και πόσο φυσιολογική είναι μια οικογένεια με δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες... με το οποίο μας προτρέπει να είμαστε πιο ανεκτικοί... Ποια η θέση του ANTIZI(tro);

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο:

Πόσο φυσιολογική είναι μια οικογένεια με δύο μαμάδες ή δυο μπαμπάδες
Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί στην προσπάθεια των επιστημόνων να απαντήσουν κατά πόσο είναι φυσιολογική η οικογένεια με δύο μαμάδες ή δυο μπαμπάδες. Πως μοιράζονται οι ρόλοι και από την….άλλη τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια μπορούν να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους να γίνουν γονείς; Τα παιδιά πως βιώνουν αυτή την ιδιαίτερη κατάσταση;
To 1995 και σύμφωνα με έρευνα του National Health and Social Life Survey διεξαχθείσα από τον E.O. Lauman, ανέβαζε τον αριθμό των παιδιών στις ΗΠΑ, που έχουν τουλάχιστον ένα γονέα ομοφυλόφιλο στα 9 εκατομμύρια. Τα αποτελέσματα είχαν ανακοινωθεί από την Επιτροπή Psychosocial Aspects of Child and Family Health, το 2002.

Το θέμα είναι εξαρχής σύνθετο
Αρχικά έχουμε να κάνουμε με τον σεξουαλικό προσανατολισμό, που είναι αναφαίρετο δικαίωμα εκάστου ημών. Πλέον η ομοφυλοφιλία δεν αντιμετωπίζεται ως ασθένεια και γίνονται μεγάλες προσπάθειες να αντιμετωπιστεί το κοινωνικό στίγμα αιώνων. Τα νομικά δίκαια κάποιων χωρών αναγνωρίζουν τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, ενώ άλλα αναγνωρίζουν επίσημα την συμβίωση τους.
Δεύτερος παράγοντας είναι το δικαίωμα στην γονεϊκότητα, που είναι καθολικό σε όλους τους ανθρώπους. Απαγόρευση γονεϊκότητας δεν υπάρχει σε κανένα νομικό σύστημα του ανεπτυγμένου κόσμου. Συστάσεις μόνο για την αποφυγή της, μπορεί να υπάρξουν σε κάποιες περιπτώσεις, κυρίως ιατρικής φύσης, προϋπάρχουσας ασθένειας ή ισχυρής πιθανότητας να προκύψουν σοβαρά προβλήματα στα παιδιά μετά την γέννηση τους, αλλά και πάλι η τελική απόφαση είναι θέμα των γονέων.
Ομοφυλόφιλα ζευγάρια μπορούν πλέον να υιοθετούν παιδιά σε κάποιες χώρες ή επιτρέπεται να κυοφορήσουν εφόσον δύνανται και φυσικά μπορούν να τα μεγαλώσουν. Έως τώρα δεν υπάρχουν έρευνες που να πιστοποιούν ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων, προσδιορίζει και αυτόν που θα αποκτήσουν τα παιδιά τους.
Το μεγάλο θέμα που εγείρεται είναι ότι ενώ για τους ενήλικες υπάρχουν ξεκάθαρα πλαίσια ελεύθερων επιλογών, δεν συμβαίνει φυσικά το ίδιο και για τα παιδιά, τα οποία εκ των πραγμάτων… δεν μπορούν να επιλέξουν τους γονείς τους!

Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ως προς την ποιότητα της προσωπικής τους σχέσης, που να τα διαφοροποιεί ως προς τα ετερόφυλα. Σχέσεις αγάπης, συνεργασίας, κατανόησης, επίγνωσης καθήκοντος και ότι άλλο μπορεί να χαρακτηρίσει μια επιτυχή ετερόφυλη σχέση που οδηγείται να ολοκληρώσει την οικογένεια με την απόκτηση παιδιών, μπορεί εξίσου καλά να υφίστανται και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Τα προβλήματα έχουν κυρίως να κάνουν με την διαντίδραση με το κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο έχει ακόμα συγκρατημένη ανοχή σε περιπτώσεις οικογενειών με ομοφυλόφιλους γονείς.
Αυτή η διαντίδραση και τα υπάρχοντα στερεότυπα είναι που συνήθως δημιουργούν εντάσεις και δυσκολίες στις οικογένειες με ομοφυλόφιλους γονείς, που πιθανά μπορούν να επηρεάσουν και την ψυχολογική κυρίως εξέλιξη των παιδιών τους. Σίγουρα μια πολύ κακή τακτική είναι η εσωστρέφεια που συχνά υιοθετούν οι ομοφυλόφιλοι γονείς ως μέθοδο άμυνας έναντι της μη ανεκτικής κοινωνίας και πολύ εύκολα μεταδίδεται και στα παιδιά.
Τα ίδια τα παιδιά, παρόλο που μπορεί να έχουν από νωρίς εξοικειωθεί με την ιδέα των «δύο μαμάδων» ή «δύο μπαμπάδων», αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες όταν αρχίσουν να κοινωνικοποιούνται και κυρίως στο σχολείο. Εκεί έρχονται αντιμέτωπα πρώτη φορά με την διαφορετικότητα της δικής τους οικογένειας, σε σχέση με τις οικογένειες της μεγάλης πλειοψηφίας των συνομιλήκων τους. Αν λοιπόν τελικώς δημιουργείται κάποιο πρόβλημα στις οικογένειες των ομοφυλόφιλων γονέων, είναι στην πλημμελή προετοιμασία και ψυχολογική υποστήριξη των παιδιών τους, ώστε να αντιμετωπίσουν με επιτυχία και να διαχειριστούν την διαφορετικότητα στις δικές τους οικογενειακές συνθήκες, έναντι των άλλων παιδιών. Η ψυχολογική προετοιμασία πρέπει να αρχίσει από πολύ νωρίς, κυρίως με την απενοχοποίηση των ίδιων των ομοφυλόφιλων γονέων ένεκα του σεξουαλικού προσανατολισμού τους και ακολούθως στην συμβουλευτική που θα έχει να κάνει με τα παιδιά τους.
Η σημαντική παράμετρος της εξάλειψης του κοινωνικού στίγματος που προκαλεί η διαφορετικότητα, θα ήταν σίγουρα η πιο αποτελεσματική λύση όχι μόνο στα προβλήματα των οικογενειών με ομοφυλόφιλους γονείς, αλλά και σε μια σειρά άλλων καταστάσεων, που ενεργοποιούν στερεότυπα αιώνων. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει άλλες λύσεις, βασιζόμενες κυρίως στην Παιδεία της κοινωνίας και που σίγουρα δεν θα έχουν άμεσα ή βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, παρά μόνο σε πάροδο χρόνου και ίσως ανθρώπινων γενεών.

Η θέση του ANTIZI(tro) συμπίπτει και ταυτίζεται με εκείνη της συνεργάτιδάς μας Αικατερίνης Παπαδοπούλου και έχει ως εξής:

Σε αντίθεση με τον επιστήμονα κ. Εμμανουήλ Πολυζόπουλο με το ομολογουμένως μακρύ βιογραφικό που υπογράφει το εν λόγω άρθρο, έχουμε να πούμε τα παρακάτω:

1. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις δεν είναι επιλογή μας, αλλά καθορίζονται από τις ορμόνες μας. Συνεπώς τα άτομα τα οποία δεν είναι στρέιτ, έχουν ορμονική ανισορροπία που να έχει επηρεάσει μέχρι και τη μορφολογία του σώματός τους.
2. Άρα ομοφυλόφιλος γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, κι όσοι γεννιούνται ομοφυλόφιλοι αυτό συνέβη επειδή κάτι πήγε στραβά στον γενετικό τους κώδικα, όταν διαμορφώνονταν ως έμβρυα.
3. Οι επιστήμονες έχουν βρει χημικές ουσίες τις οποίες βάζουν σε τρόφιμα, καλλυντικά και άλλα είδη καθημερινής χρήσης, οι οποίες προκαλούν τέτοιου είδους ανωμαλίες στον ανθρώπινο γενετικό κώδικα. Απλό παράδειγμα: το διοξείδιο του τιτανίου σε αντηλιακά και καλλυντικές κρέμες, οι οποίες βλάπτουν τ' αρσενικά έμβρυα.
4. Όσοι δεν είναι στρέιτ ή ομοφυλόφιλοι ή μπάι αλλά έχουν άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις όπως να είναι νεκρόφιλοι, παιδόφιλοι, κτηνοβάτες κ.λ.π. δεν έχουν απλά μία σεξουαλική προτίμηση την οποία η κοινωνία πρέπει να σεβαστεί, αλλά ψυχική ασθένεια.
5. Όσοι δεν είναι στρέιτ, λάθος δικαιώματα τους έχει βάλει η κοινωνία να διεκδικούν:το πρώτο απ' όλα που θα έπρεπε ν' απαιτήσουν είναι η θεραπεία τους με την κατάλληλη ορμονοθεραπεία και ό,τι άλλο είναι εφικτό από την επιστήμη, ούτως ώστε να μην παρεκκλίνουν σεξουαλικά. Επιπλέον οι εταιρείες και οι επιστήμονες οι οποίοι πλήττουν την υγεία μας μέσω χημικών ουσιών πρέπει να καταδικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και να προστατευτεί η δημόσια υγεία.
6. Και μία ερώτηση: ποιος πιστεύει ότι ένας παιδόφιλος πρέπει να έχει το δικαίωμα να γίνει γονέας; Ίσως μόνο ένας παιδόφιλος... Άρα οι σεξουαλικές προτιμήσεις είναι πολύ σημαντικό θέμα, όταν μιλάμε για την ανατροφή παιδιών, συμπεριλαμβανομένης της υιοθεσίας.
7. Και ερχόμαστε στο προκείμενο: όλοι οι συναφείς επιστήμονες συμφωνούν ότι η πορεία ενός ανθρώπου στη ζωή καθορίζεται και διαμορφώνεται με βάση τις γενετικές του προδιαθέσεις και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει-ζει. Συνεπώς, δεν καταλαβαίνω γιατί σε αυτόν τον κανόνα κάποιοι εξαιρούν το θέμα της υιοθέτησης/γέννησης παιδιών από ομοφυλόφιλους; Όσο ανοιχτόμυαλη κι αν είναι μία κοινωνία, το γεγονός ότι ένα παιδί θα μεγαλώσει από γκέι γονείς θα το επηρεάσει. Και τι είναι τα παιδιά; Πειραματόζωα; Οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μία απειροελάχιστη μειοψηφία του παγκοσμίου πληθυσμού. Ας δώσουν τα προς υιοθεσία παιδιά στα στρέιτ άτεκνα ζευγάρια και τα υπόλοιπα σε στρέιτ οικογένειες με χρηματοδότηση του κράτους όπου χρειάζεται. Δεν πρέπει να τα κάνουμε πειραματόζωα, δίνοντάς τα σε ζευγάρια ομοφυλοφίλων.
8. Η πρώτη και η τελευταία μέριμνα της κοινωνίας θα έπρεπε να είναι η επιλογή του μεγαλώματος των παιδιών υπό τις ιδανικότερες συνθήκες και όχι τα πλασματικά δικαιώματα της απειροελάχιστης μειοψηφίας του παγκόσμιου πληθυσμού.
9. Οι ομοφυλόφιλοι είναι και πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας κι επ' ουδενί περιθωριοποιημένοι. Ασφαλώς και μπορούν να προσφέρουν τα μέγιστα -όπως όλοι μας- στο μεγάλωμα μίας υγιούς νέας γενιάς. Μπορούν να δείξουν την αγάπη τους προς αυτή με χίλιους άλλους τρόπους, όπως να βοηθήσουν στο μεγάλωμα των παιδιών της οικογενείας τους (ανίψια), της γειτονιάς τους, να κάνουν οποιαδήποτε κοινωνική προσφορά π.χ. δωρεές σε ορφανοτροφεία, εθελοντική εργασία σε κοινωνικά ιδρύματα κ.λπ. Αν αγαπάνε πραγματικά τα παιδιά, θα πρέπει και οι ίδιοι να παραδεχτούν ότι το καλύτερο για τα ορφανά και εγκαταλελειμμένα παιδιά είναι να μεγαλώσουν σε μία υγιή οικογένεια με πατέρα και μητέρα κατ' έννοια και κατ' ουσία. 

Υ.Γ.: Είναι θλιβερό κι επικίνδυνο για το μέλλον της κοινωνίας μας, όταν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είτε από φόβο, είτε από πρόθεση, χρησιμοποιούν την επιστημονική τους ιδιότητα για να δημοσιοποιήσουν απόψεις όπως τις παραπάνω. 

Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου

Κοινοποιήστε το: