«Εθνικές εορτές; Να τις χ....σω. Οι παρελάσεις ενισχύουν τον εθνικισμό και τροφοδοτούν τον φασισμό» «Και τί πως γεννήθηκα Έλληνας; Σιγά το πράμα! Και πως ξέρω ότι είμαι Έλληνας την στιγμή που πέρασαν τόσοι από εδώ...;» «Σε τί διαφέρω από τον καημένο το λαθρομετανάστη;» «Άντε να τελειώνουμε με τα Λύκεια και τα Proficiency, να μαζέψω τα μπογαλάκια μου για να φύγω κι εγώ από το μπουρδέλο...»
Του Παναγιώτη Τερπάνδρου Ζαχαρίου
Συγκομιδή σχολίων σε ένα τραπέζι (κοινού αθλητικού ενδιαφέροντος) γύρω από την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου μεταξύ κυριολεκτικώς ανιστόριτων δεκαπεντα-επτά-εικοσάχρονων, εν έτει 2013. Και αυτά, λόγια αραιά και που, κατά τα διαλλείματα από την Greeklisho-πληκτρολόγηση και την φατσοτευτεροπλοήγηση στα κινητά αφής που φιγούραραν στα χέρια όσων παρευρισκόμενων που δεν είχαν χαθεί στον αυτιστικό κόσμο των headphones.
Το όλο σκηνικό με έκανε να χαθώ κι εγώ στο νοερό άκουσμα ενός παλιού τραγουδιού: «Κάποτε στο Τεπελένι, εικοσάχρονα παιδιά, με μια ματωμένη χλένη, τρέχανε για λευτεριά.... Τώρα σ' αυτή την ηλικία, πίνουν ανήλικοι κρασί! Πως καταντήσαμε λοχία... Ποιός είμαι εγώ; Ποιός είσαι συ...»
Αναλογιζόμενος την τρέχουσα κατήφεια που δέρνει την χώρα, αλλά και αυτή την γενιά που υποτίθεται ότι είναι το μέλλον της, ο μηδενισμός τους μου ήταν αφόρητος.
Αλλά, σκέφτηκα, σάμπως έφταιγαν και αυτά τα αμνήμονα προιόντα μιας αδηφάγου απερχόμενης γενιάς; Επόμενο δεν ήταν να παραχθεί αυτό που παράγει ο κάθε κορεσμένος οργανισμός για εκτόνωση; Πως αλλιώς; Τώρα και χρόνια ο Έλληνας δεν είχε ριχθεί σε άκρατη κατανάλωση, μετατρεπόμενος σε 'κοπροπηκτική' μηχανή....; Αποποιούμενος την εντόπια τροφή (πολιτισμικά, γλωσσικά και διατροφικά) επι δεκαετίες, δεν εθίστηκε στα επιδοτούμενα εδέσματα της Εσπερίας; Και όταν στέρεψαν οι επιδοτήσεις, δεν δανείστηκε να συνεχίσει την Ερυσιχθόνια του παμφαγία; Επόμενο, λοιπόν, φίλοι μου, δεν είναι αυτό που ακολούθησε;
Ναι, ο εκκωφαντικός πόρδος φαίνεται να είναι διαρκείας (βλ. κρίση). Και εάν ο ήχος είναι οδυνηρός, η επακόλουθη δυσοσμία είναι ανυπόφορη, επειδή ακριβώς θα εκφράζεται μέσα από τα παιδιά μας, των οποίων η δημοσιοϋπαλληλίστικη παιδεία ουδέποτε τα δίδαξε να είναι Έλληνες αντάξιοι ενός πολιτισμού πάνω στον οποίον κτίστηκε ό, τι καλύτερο έχει να αναδείξει η ανθρωπότης και τον οποίον εξακολουθεί να μελετά ενδελεχώς η πεμπτουσία της παγκόσμιας διανόησης...
Χωρίς εθνικο-ιστορικό σημείο αναφοράς, πως να μην αιωρούνται σαν αόρατα, απάτριδα πορδο-σωματίδια με μόνο ιδανικό ένα smart phone για να κάνουν 'τσεκ ιν' μεταξύ τους ως «καφετεριοθαμώνες» ή "party animals"...
Ο Πλάτωνας κάποτε παρομοίασε την ιδανική πολιτεία με τον σωματότυπο ενός υγιούς ανθρώπου, οι αρετές του οποίου πρέπει να είναι η σοφία της κεφαλής (οι ηγέτες και η βουλή), η τόλμη και η γεναιότητα του στήθους (τα εκτελεστικά όργανα) και η εγκράτεια και πειθαρχία της κοιλιάς (το εργατικό δυναμικό, ο λαός) - στοιχεία που, όπως ένα ωραίο άγαλμα, συγκροτούν την ιδεώδη ανθρώπινη μορφή με λεπτή μέση, γυμνασμένο στήθος και πρόσωπο εκπέμπoντα αυτογνωσία και σοφία.
Όμως, όπως έχουν τα πράγματα, επαξίως μας αντιπροσωπεύει ο βατραχοειδής σωματότυπος του τύπου που κάποτε μας ανακοίνωσε ότι «Μαζί τα Φάγαμε». Όμως το δημοσιο-υπαλληλίστικο λίπος κάτω από το οποίο ασφυκτιούμε δεν αντέχεται πλέον... Καιρός για λιπαναρόφηση, λοιπόν. Καιρός να σφίξουν οι αφεδρώνες, μήπως και πάψει και η δυσοσμία...
Αυτό επιτυγχάνεται μόνο δια της καλλιέργιας του λαού μέσα από την μνήμη. Οι εθνικές επετίοι θυμίζουν έναν οργανισμό που κάποτε, ριζομένο στην παράδοση και την ιστορική του μνήμη, εχαίρετο κάποιας σύστασης. Άνευ μνήμης, ο λαός μετατρέπεται σε αιωρούμενα σωματίδια (ήτοι, «κοσμοπολίτες») αμφισβητούμενα όποιαδήποτε σύνθεση.
Πως αλλιώς; Μία πορδή δεν ριζώνει πουθενά...
ΤΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΕΙ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!
Σκισμένα τζιν ακριβοπληρωμένα, που ούτε λέτσοι θα φορούσαν...
Αξύριστ-ατημέλητοι με κότσους και τσουλούφια,
σκουλαρήκια, τατουάζ, φιγουράρουνε στην πλαζ...
Σαραντάχρονα μπακούρια, γεροντοκόρες μεσ' την φούρια,
αγάπη ψάχνουν σε ΤV... μα καταλήγουν μοναχοί.
Άτεκνοι συνταξιούχοι, Δημοσίου προνομιούχοι
παίζουν Λόττο, παίζουν τάβλι, το αργόσχολο σουραύλι...
Νέα παιδιά που μακαρίζουν Αμερική, και πιθηκίζουν...
Πέφτουν τους τα παντελόνια. (Κανείς τους δεν δουλεύει)
Είναι ξένα τα γκαρσόνια!
Μασημένη τους τροφή... του μπαμπά το μαγαζί.
Όλο "selfies" για "τσεκ ιν" προτεταμένες γλώσσες,
Τρίχα ψάξε, δεν θα βρεις... ξεπουπουλιασμένες κλώσσες.
Ακουστικά στα αυτιά και βλέμματα χαμένα,
μια ζωή "σπουδάζουν" κι ονειρεύονται τα ξένα.
Μα κι αν όλοι σπουδαγμένοι, πες μου, που οι μορφωμένοι...;
Σαν τα στόματα ανοίγουν και τα πάντα γύρω θίγουν,
μαλλιαρή λαλιά αρθρώνουν... Χωρίς τα 'νι' και 'σίγμα' τους, οι λέξεις μαραζώνουν.
Greeklish πάντα στην γραφή! Και η γλώσσα; Σαν πορδή:
"Γουάο, φίλε! Ο μι τζι! Κουλ ο τύπος! Face τζι τζι!"
"Διαπολιτισμικά" πια τα σχολεία... συ τί θέλεις ιστορία;
Δασκαλίσκοι μας διαβάζουν ότι "γάτες και πουλιά μονιάζουν..."
Όλοι κι όλα είναι ίδια, μέσ' στην στάνη σαν τα γίδια!
Αντιρησίας είσ' εσύ; Βούλωσέ το "ρατσιστή"!
Αντιρατσιστικούς ψηφίσαν νόμους. Θα σου στείλουν κι αστυνόμους!
Τί μας λες; "Ελληνισμός"; Αυτό κι αν είναι "Φασισμός"!
Τους προγόνους σαν 'παινέσεις, ετοιμάσου να πονέσεις...
Τούρκος, Σλάβος, ό,τι νά 'ναι! Μη πεις "Έλλην"... Θα σε φάνε!
"Πατριώτη" αν σε πούνε, κάλιο μάτια να σου βγούνε
"Ρετσινιά" είναι μεγάλη! Θα σου σπάσουν το κεφάλι...!
Το "διαφορετικό" να αγκαλιάσεις! Το δικό σου να ξεχάσεις!
Νεοταξίτης ενταγμένος, μπαίνεις μόνο αλεσμένος.
Βάσει "τύπων" πια η σκέψη! Φαντασία; Έχει στερέψει...
Το ποτάμι δεν γυρίζει. Το νερό δεν καθαρίζει!
Κι αν τα βλέπεις άνω κάτω, μπες κι εσύ να πιάσεις πάτο.
Βάλε κρίκο και στην μύτη για ... γεώτρηση στην κύτη.
Ροκ, ρέιβ, σόουλ και ποπ! Τζαζ, προγκρέσιβ και χιπ χοπ !
Άνευ Μούσας "μουσική...", πάνω κάτω η κεφαλή!
Άνα χείρας το σφηνάκι για να "ρίξεις" γκομενάκι...
Γεροροκάδες τσακισμένοι, αριστερίσκοι βολεμένοι,
χέρι χέρι gay parade... Λεμονάδα; Lemonade!
Μαλλιαρή ψευτοκουλτούρα, κι εκδηλώσεις με μαστούρα...
Τσιγαράκι, εσπρεσάκι, σαγιονάρες στο παπάκι...
με εξέχουσα κοιλία, αμιγής γελοιογραφία!
ΤΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΕΙ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!!
Τί κι αν ζω στην χώρα του φωτός; Τώρα πια αλλοδαπός!
"Πώς καταντήσαμε έτσι;" Μερικοί θ' αναρωτιέστε...
Κι όμως, όλα εξηγούνται αν τους μύθους δεν βαριέστε!
Αν Οδύσσεια θυμάστε, για την Κίρκη να διαβάστε.
Οι συντρόφοι του Οδυσσέα μπεκροπίνανε παρέα...
Τους επότισε η Κίρκη με κρασί γεμάτο ΛΗΘΗ.
Πως ήσαν Έλληνες ξεχάσαν και ασχήμια εξεράσαν.
ΜΕ ΜΥΑΛΑ ΣΑΝ ΤΑ ΜΑΜΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟΥΣ ΣΑΝ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ.
Το όλο σκηνικό με έκανε να χαθώ κι εγώ στο νοερό άκουσμα ενός παλιού τραγουδιού: «Κάποτε στο Τεπελένι, εικοσάχρονα παιδιά, με μια ματωμένη χλένη, τρέχανε για λευτεριά.... Τώρα σ' αυτή την ηλικία, πίνουν ανήλικοι κρασί! Πως καταντήσαμε λοχία... Ποιός είμαι εγώ; Ποιός είσαι συ...»
Αναλογιζόμενος την τρέχουσα κατήφεια που δέρνει την χώρα, αλλά και αυτή την γενιά που υποτίθεται ότι είναι το μέλλον της, ο μηδενισμός τους μου ήταν αφόρητος.
Αλλά, σκέφτηκα, σάμπως έφταιγαν και αυτά τα αμνήμονα προιόντα μιας αδηφάγου απερχόμενης γενιάς; Επόμενο δεν ήταν να παραχθεί αυτό που παράγει ο κάθε κορεσμένος οργανισμός για εκτόνωση; Πως αλλιώς; Τώρα και χρόνια ο Έλληνας δεν είχε ριχθεί σε άκρατη κατανάλωση, μετατρεπόμενος σε 'κοπροπηκτική' μηχανή....; Αποποιούμενος την εντόπια τροφή (πολιτισμικά, γλωσσικά και διατροφικά) επι δεκαετίες, δεν εθίστηκε στα επιδοτούμενα εδέσματα της Εσπερίας; Και όταν στέρεψαν οι επιδοτήσεις, δεν δανείστηκε να συνεχίσει την Ερυσιχθόνια του παμφαγία; Επόμενο, λοιπόν, φίλοι μου, δεν είναι αυτό που ακολούθησε;
Ναι, ο εκκωφαντικός πόρδος φαίνεται να είναι διαρκείας (βλ. κρίση). Και εάν ο ήχος είναι οδυνηρός, η επακόλουθη δυσοσμία είναι ανυπόφορη, επειδή ακριβώς θα εκφράζεται μέσα από τα παιδιά μας, των οποίων η δημοσιοϋπαλληλίστικη παιδεία ουδέποτε τα δίδαξε να είναι Έλληνες αντάξιοι ενός πολιτισμού πάνω στον οποίον κτίστηκε ό, τι καλύτερο έχει να αναδείξει η ανθρωπότης και τον οποίον εξακολουθεί να μελετά ενδελεχώς η πεμπτουσία της παγκόσμιας διανόησης...
Χωρίς εθνικο-ιστορικό σημείο αναφοράς, πως να μην αιωρούνται σαν αόρατα, απάτριδα πορδο-σωματίδια με μόνο ιδανικό ένα smart phone για να κάνουν 'τσεκ ιν' μεταξύ τους ως «καφετεριοθαμώνες» ή "party animals"...
Ο Πλάτωνας κάποτε παρομοίασε την ιδανική πολιτεία με τον σωματότυπο ενός υγιούς ανθρώπου, οι αρετές του οποίου πρέπει να είναι η σοφία της κεφαλής (οι ηγέτες και η βουλή), η τόλμη και η γεναιότητα του στήθους (τα εκτελεστικά όργανα) και η εγκράτεια και πειθαρχία της κοιλιάς (το εργατικό δυναμικό, ο λαός) - στοιχεία που, όπως ένα ωραίο άγαλμα, συγκροτούν την ιδεώδη ανθρώπινη μορφή με λεπτή μέση, γυμνασμένο στήθος και πρόσωπο εκπέμπoντα αυτογνωσία και σοφία.
Όμως, όπως έχουν τα πράγματα, επαξίως μας αντιπροσωπεύει ο βατραχοειδής σωματότυπος του τύπου που κάποτε μας ανακοίνωσε ότι «Μαζί τα Φάγαμε». Όμως το δημοσιο-υπαλληλίστικο λίπος κάτω από το οποίο ασφυκτιούμε δεν αντέχεται πλέον... Καιρός για λιπαναρόφηση, λοιπόν. Καιρός να σφίξουν οι αφεδρώνες, μήπως και πάψει και η δυσοσμία...
Αυτό επιτυγχάνεται μόνο δια της καλλιέργιας του λαού μέσα από την μνήμη. Οι εθνικές επετίοι θυμίζουν έναν οργανισμό που κάποτε, ριζομένο στην παράδοση και την ιστορική του μνήμη, εχαίρετο κάποιας σύστασης. Άνευ μνήμης, ο λαός μετατρέπεται σε αιωρούμενα σωματίδια (ήτοι, «κοσμοπολίτες») αμφισβητούμενα όποιαδήποτε σύνθεση.
Πως αλλιώς; Μία πορδή δεν ριζώνει πουθενά...
Επίλογος...
ΤΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΕΙ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!
Σκισμένα τζιν ακριβοπληρωμένα, που ούτε λέτσοι θα φορούσαν...
Αξύριστ-ατημέλητοι με κότσους και τσουλούφια,
σκουλαρήκια, τατουάζ, φιγουράρουνε στην πλαζ...
Σαραντάχρονα μπακούρια, γεροντοκόρες μεσ' την φούρια,
αγάπη ψάχνουν σε ΤV... μα καταλήγουν μοναχοί.
Άτεκνοι συνταξιούχοι, Δημοσίου προνομιούχοι
παίζουν Λόττο, παίζουν τάβλι, το αργόσχολο σουραύλι...
Νέα παιδιά που μακαρίζουν Αμερική, και πιθηκίζουν...
Πέφτουν τους τα παντελόνια. (Κανείς τους δεν δουλεύει)
Είναι ξένα τα γκαρσόνια!
Μασημένη τους τροφή... του μπαμπά το μαγαζί.
Όλο "selfies" για "τσεκ ιν" προτεταμένες γλώσσες,
Τρίχα ψάξε, δεν θα βρεις... ξεπουπουλιασμένες κλώσσες.
Ακουστικά στα αυτιά και βλέμματα χαμένα,
μια ζωή "σπουδάζουν" κι ονειρεύονται τα ξένα.
Μα κι αν όλοι σπουδαγμένοι, πες μου, που οι μορφωμένοι...;
Σαν τα στόματα ανοίγουν και τα πάντα γύρω θίγουν,
μαλλιαρή λαλιά αρθρώνουν... Χωρίς τα 'νι' και 'σίγμα' τους, οι λέξεις μαραζώνουν.
Greeklish πάντα στην γραφή! Και η γλώσσα; Σαν πορδή:
"Γουάο, φίλε! Ο μι τζι! Κουλ ο τύπος! Face τζι τζι!"
"Διαπολιτισμικά" πια τα σχολεία... συ τί θέλεις ιστορία;
Δασκαλίσκοι μας διαβάζουν ότι "γάτες και πουλιά μονιάζουν..."
Όλοι κι όλα είναι ίδια, μέσ' στην στάνη σαν τα γίδια!
Αντιρησίας είσ' εσύ; Βούλωσέ το "ρατσιστή"!
Αντιρατσιστικούς ψηφίσαν νόμους. Θα σου στείλουν κι αστυνόμους!
Τί μας λες; "Ελληνισμός"; Αυτό κι αν είναι "Φασισμός"!
Τους προγόνους σαν 'παινέσεις, ετοιμάσου να πονέσεις...
Τούρκος, Σλάβος, ό,τι νά 'ναι! Μη πεις "Έλλην"... Θα σε φάνε!
"Πατριώτη" αν σε πούνε, κάλιο μάτια να σου βγούνε
"Ρετσινιά" είναι μεγάλη! Θα σου σπάσουν το κεφάλι...!
Το "διαφορετικό" να αγκαλιάσεις! Το δικό σου να ξεχάσεις!
Νεοταξίτης ενταγμένος, μπαίνεις μόνο αλεσμένος.
Βάσει "τύπων" πια η σκέψη! Φαντασία; Έχει στερέψει...
Το ποτάμι δεν γυρίζει. Το νερό δεν καθαρίζει!
Κι αν τα βλέπεις άνω κάτω, μπες κι εσύ να πιάσεις πάτο.
Βάλε κρίκο και στην μύτη για ... γεώτρηση στην κύτη.
Ροκ, ρέιβ, σόουλ και ποπ! Τζαζ, προγκρέσιβ και χιπ χοπ !
Άνευ Μούσας "μουσική...", πάνω κάτω η κεφαλή!
Άνα χείρας το σφηνάκι για να "ρίξεις" γκομενάκι...
Γεροροκάδες τσακισμένοι, αριστερίσκοι βολεμένοι,
χέρι χέρι gay parade... Λεμονάδα; Lemonade!
Μαλλιαρή ψευτοκουλτούρα, κι εκδηλώσεις με μαστούρα...
Τσιγαράκι, εσπρεσάκι, σαγιονάρες στο παπάκι...
με εξέχουσα κοιλία, αμιγής γελοιογραφία!
ΤΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΕΙ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!!
Τί κι αν ζω στην χώρα του φωτός; Τώρα πια αλλοδαπός!
"Πώς καταντήσαμε έτσι;" Μερικοί θ' αναρωτιέστε...
Κι όμως, όλα εξηγούνται αν τους μύθους δεν βαριέστε!
Αν Οδύσσεια θυμάστε, για την Κίρκη να διαβάστε.
Οι συντρόφοι του Οδυσσέα μπεκροπίνανε παρέα...
Τους επότισε η Κίρκη με κρασί γεμάτο ΛΗΘΗ.
Πως ήσαν Έλληνες ξεχάσαν και ασχήμια εξεράσαν.
ΜΕ ΜΥΑΛΑ ΣΑΝ ΤΑ ΜΑΜΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟΥΣ ΣΑΝ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ.
Πηγή: harmoscope.com
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο του άρθρου
Δημοσίευση σχολίου